Caroline (53) had borstkanker: ‘Nooit hoop ik me meer zo bang, depressief en alleen te voelen’

Caroline: "'Reken maar op een zwaar jaar’ zeiden ze in het ziekenhuis en met de belofte dat ze me beter gingen maken namen ze vanaf dat moment resoluut mijn leven over. In een impuls zette ik het nieuws dezelfde avond nog op Facebook. Die nacht lag ik daar wel even wakker van, maar het weer weghalen vond ik ook raar staan tegenover de mensen die het al hadden gelezen. De volgende ochtend bleken de reacties hartverwarmend en daardoor besloot ik mijn dagelijkse dingen, zoals ik altijd al deed, gewoon te blijven delen. Ik sprak wat spelregels met mezelf af: niet te zwaar, niet te medisch, geen klaagzangen en geen details waar anderen zich ongemakkelijk bij zouden kunnen voelen. Wél de dagelijkse dingen waar een borstkankerpatiënt zoal tegenaan loopt en waar een gezond mens meestal geen idee van heeft.

Afleiding

Toen Libelle me een tijdje later vroeg om te bloggen was dat precies op het juiste moment. Werken ging niet meer zo goed toen de chemo’s waren begonnen, maar elke week een stukje schrijven was een bijna therapeutische bezigheid. Het bood me afleiding en houvast tijdens een periode waarin ik soms van narigheid niet wist wat ik moest beginnen. Als journalist ben ik altijd op zoek naar de juiste woorden. Soms duurde het even, maar ik vond ze nu ook.

Eenzame affaire

Aan de reacties op mijn blogs en Facebookberichten merkte ik dat de openheid die ik van nature heb helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat hoeft natuurlijk ook niet, we zijn allemaal anders, maar het gaf het delen van mijn ervaringen een extra dimensie; het welkome gevoel dat het zin had wat ik deed. Een vriend bedankte me bijvoorbeeld omdat hij onder anderen door mij zijn psychische aandoening bespreekbaar maakte. Ik ontdekte dat het lang niet voor iedereen makkelijk is om over zulke dingen te praten. Dat er – ik vind dat onbegrijpelijk – nog steeds schaamte is als je lichamelijk of psychisch iets mankeert. Aan den lijven ondervond ik de laatste jaren dat ernstig ziek zijn een eenzame affaire is. Hoe alleen kun je je dan wel niet voelen als je je ook nog eens minder makkelijk uit?

Moodswings

Ook na mijn behandeling schreef ik door. Na de enorme opluchting dat het voorbij was, bleek dat ene zware jaar dat me in het ziekenhuis was voorspeld nog een flink venijnige staart kreeg. Herstellen was af en toe een onbegrijpelijk proces. Achteraf gezien was het misschien nog wel zwaarder dan de operaties, bestralingen en chemo’s bij elkaar. Het duurde in ieder geval veel langer. Niets begreep ik van mezelf en mijn moodswings. Ik herkende mezelf letterlijk niet in de spiegel. Het was alsof het onheil me 24/7 op de hielen zat en ieder moment weer toe kon slaan. Ik voelde me soms een van de pijn krom lopende ouwe heks. De ‘afterparty’ noemde ik het weleens cynisch. Het ging voorbij, maar nooit hoop ik me meer zo bang, depressief en alleen te voelen.

Boek

Al mijn verhalen zijn nu gebundeld in Lieve Facebook-vrienden, ik heb borstkanker. In 2017 kregen 17.000 vrouwen de diagnose borstkanker, één op de zeven vrouwen krijgt er in haar leven mee te maken. Als ik iets voor hen kan betekenen met de woorden die ik gevonden heb om te beschrijven wat je meemaakt vanaf het moment dat je hoort dat je het hebt, is mijn missie voor dit boek geslaagd.

'Lieve Facebook-vrienden, ik heb borstkanker' is voor € 14,95 te bestellen via Dutchbook, bol.com en te koop in de boekwinkel.

Tekst: Caroline Griep. Beeld: Marco Okhuizen