Dagboek Koen 25: “Eén verkeerd woord en ik ben in staat hem op zijn bek te slaan”

Mijn zwager staat voor de deur en beweert dat ze Babs niet kunnen hebben. Ik voelde de bui al hangen en heb mijn woorden al klaar. “Marcel, ik zeg je dit één keer: de pleuris is uitgebroken bij ons en als jullie haar nu niet kunnen hebben, dan laat je d’r maar op straat staan want ik neem d’r niet mee terug.” Mijn stem klinkt kalm maar van binnen kook ik. Eén verkeerd woord van hem en ik ben in staat hem keihard op zijn bek te slaan. Ik ben niet snel kwaad, maar op dit moment is bij mij de limiet bereikt.

“Kom op Koen. Dit kun je gewoon niet maken,” zegt ie. “Moet jij eens opletten.” Ik help Babs uit de auto en zeg tegen haar: “Marcel gaat je mee naar boven nemen.” Babs, die nog helemaal lamgeslagen is van het gevecht in de auto, loopt zonder mokken naar hem toe. “Koen!” hoor ik in mijn rug als ik de auto weer instap. Ik start de motor en wil vertrekken, maar Marcel werpt zich er plotseling voor. Met zijn armen wijd en paniek in de ogen verspert hij me de weg. Nou, dan kun je ‘m krijgen ook, denk ik. Ik druk mijn koppeling in en geef tegelijkertijd vol gas. Marcel schrikt zich kapot en duikt weg, waardoor hij languit op de stoep terecht komt. Ik laat mijn raampje naar beneden zakken terwijl ik langs hem rijd. “Succes!” zeg ik tegen hem. “En zorg dat ze niet ziek wordt, want zoiets wil je echt niet op je geweten hebben.”

Als ik terugrijd zing ik heel hard mee met de radio. “I’m on a highway to hell.” De tekst van Springsteen zou eigenlijk moeten zijn: I’m on a highway to heaven, want ik ga er hoe dan ook voor zorgen dat de komende tijd beter wordt dan ooit tevoren.

Terug bij Maud lieg ik dat het allemaal prima geregeld heb. Geen problemen, niks. Ik verbied Maud wel om haar zus te bellen. Om te voorkomen dat haar zus of haar zwager naar haar bellen blokkeer ik stiekem hun nummers op haar telefoon. Ik bel bovendien Rosa om te zeggen dat ze geen contact op mag nemen met haar moeder. Rosa begint te piepen: “Pap je hebt geen idee wat je binnen dit gezin hebt veroorzaakt… Het is echt zielig voor oma.” “Zorg jij dan maar een extra voor haar,” zeg ik tegen mijn dochter. “Mama kan het even niet meer.”