Dagboek Maud 25: “Je moeder beweert al weken dat we een relatie hebben”

Mama heeft me niet geraakt, maar het scheelde weinig. Voordat ze nog een keer kan uithalen, pakt Koen haar beet. Het is alsof ineens iets in mij knapt. “Hoe haal je het in je hoofd om mij met een mes aan te vallen, mam! Zie je dan niet wat ik allemaal voor je doe? Hoe ik probeer om er het beste van te maken…”

“Maud, dit heeft geen zin.” Koen probeert me te kalmeren, maar ik kan me niet meer inhouden. “Dit hele gedoe met jou maakt alles kapot! Zie je dat dan niet? Mijn huwelijk, de relatie met Juliet, die echt niet zo vervelend was als jij beweert. Altijd ruzie? Onzin! Voor de problemen met jou begonnen, was dat helemaal niet zo. Jíj bent degene die altijd heeft lopen stoken tussen haar en mij. En de kinderen, mijn eigen kinderen, zie ik bijna niet meer omdat ik altijd op jou moet passen. Hoe fantastisch zou het zijn als ik net als andere moeders eens een weekendje naar mijn zoon zou kunnen gaan in Maastricht. Hij komt nog nauwelijks thuis, omdat de hele sfeer wordt bepaald door jou! Rosa vindt altijd alles zielig voor je omdat je tegen haar klaagt over mij. Of dacht je dat ik dat niet doorhad? Dement, oké, maar je bent niet compleet getikt. Dus je hoeft niet tegen haar te liegen dat ik jou mishandel, want dat is niet zo!”

“Maud, alsjeblieft, stop nou!” Koen gaat voor me staan, maar alles moet er nu uit. “Nee, mama mag het best horen. Want dit is precies wat er hier al jaren aan de hand is, dat alles direct of indirect bepaald wordt door jou, mam! Als je morgen niet meer wakker zou worden, zou ik…”

“Maud!” Ik kan mijn laatste woorden net inslikken en kijk naar hoe mijn moeder als een hoopje ellende op haar stoel zit. Haar blik op haar handen gericht, die gevouwen in haar schoot liggen. Hijgend probeer ik mijn emoties onder controle te krijgen. De adrenaline giert nog door mijn lijf. Ik word verscheurd door tegenstrijdige gevoelens. Diepe schaamte over mijn uitbarsting, zelfs misselijkheid over mijn harde uitspraken, de neiging om op mijn knieën voor haar te zakken en om vergiffenis te vragen. Maar ook woede die nog steeds in mijn slapen klopt over alles wat ze me heeft afgenomen en de drang om alles van tafel te smijten en verdriet over dat ik mijn moeder zoals ik haar kende nooit meer terugkrijg. Verdriet.

Later probeer ik mezelf af te leiden door wat tv te kijken. Maar als ik zie wat er allemaal in de wereld gebeurt, word ik nog triester, dus zet ik hem maar weer uit. Koen komt de woonkamer binnen. “Ze slaapt.” “Zei ze nog iets?” “Nee, waarschijnlijk is ze het alweer vergeten.” “Ik hoop het.”

Hij gaat naast me op de bank zitten en trekt me tegen zich aan. “Hé lieverd, ik snap heel goed dat je het soms niet meer trekt. Je bent niet de enige.” “Maar ik ben haar dochter.” “Een dochter is ook maar een mens, toch?” “Dat is waar.” “Ik had het misschien al eerder moeten zeggen”, zucht Koen dan. “Maar ze beweert al weken dat we een relatie hebben. Soms staat ze ineens naakt voor me."