Dit prachtige liefdesverhaal over de tatoeëerder van Auschwitz laat niemand onberoerd

De Slowakees Lale Sokolov, zoon van Joodse ouders, werd in 1942 gevangengenomen en opgesloten in concentratiekamp Auschwitz. Hij offerde zichzelf op aan de nazi's in de hoop de rest van zijn familie te sparen. Hij moest aan het werk in het kamp totdat hij daar tyfus opliep. Een Franse academicus genaamd Pepan ontfermde zich over hem. Pepan was verantwoordelijk voor het tatoeëren van de nummers van de gevangenen op hun arm. Hij doopte Lale om tot zijn assistent.

Mazzel

Toen Pepan op een dag verdween, kreeg Lale de verantwoordelijkheid de kampnummers te tatoeëren. Dat leverde hem allerlei voordelen op: hij kreeg meer rantsoen en een eigen kamer. Toch wist hij dat iedere dag die hij overleefde puur een kwestie van mazzel was. "Hij vertelde dat je alles aannam wat je aangeboden kreeg, omdat dat betekende dat je misschien de volgende ochtend weer wakker werd", vertelt Heather Morris, die Lales verhaal opschreef.

Nummer op zijn hart

Van alle mensen die hij moest voorzien van een tatoeage maakte er eentje een onuitwisbare indruk. In juli 1942 moest hij nummer 34902 tatoeëren op de arm van een jonge vrouw. "Terwijl ik haar nummer op haar arm tatoeëerde, tatoeëerde zij haar nummer op mijn hart", zei de romanticus tegen schrijver Heather. Het meisje in kwestie was Gita Fuhrmannova, een gevangene van het vrouwenkamp in Birkenau.

Uit het oog

Lale kreeg een bewaker van het kamp zo ver brieven aan Gita naar Birkenau te smokkelen. Het lukte hem zelfs extra rantsoen aan haar en haar vrienden over te brengen. Hij wilde van zijn luxepositie als tatoeëerder gebruik maken om zoveel mogelijk mensen te helpen. Maar toen de nazi's in 1945 gevangenen van Auschwitz overbrachten naar andere kampen, verloor hij Gita uit het oog.

Midden op straat

Hij verloor echter nooit de hoop op een dag weer oog in oog te staan met zijn grote liefde. Nadat hij in 1945 werd bevrijd, reisde hij af naar Bratislava. Dat was een plek die veel overlevenden van de concentratiekampen passeerden als ze terugkeerden naar het toenmalige Tsjecho-Slowakije. Hij kreeg het advies om daar bij het Rode Kruis te vragen naar Gita.

Zover is hij echter nooit gekomen. Onderweg stond hij namelijk opeens, midden op straat, tegenover een jonge vrouw op een paard. Geloof het of niet: dat was Gita. Lale en Gita hadden elkaar teruggevonden en trouwden in oktober 1945.

Gita en Lale vluchtten naar Melbourne waar ze in 1961 zoon Gary kregen. Ze hielden hun verhaal geheim, omdat Lale een enorm schuldgevoel had en bang was dat mensen hem als verrader zouden zien. Slechts een handjevol vrienden wist van het liefdesverhaal af toen Gita in 2003 overleed. Lale besloot toen zijn verhaal te delen met schrijfster Morris, nadat ze zijn vertrouwen had gewonnen. Drie jaar later overleed Lale in de wetenschap dat hun bijzondere verhaal dan eindelijk in boekvorm naar buiten zou komen.

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Bron: BBC, The Independent. Beeld: Twitter, ANP.