Doet mijn kind mee aan rellen? Dit kun je als ouder doen bij vermoedens
De laatste weken stromen geweldsincidenten uit het hele land binnen. De politie is de uitputting nabij door de grote groepen rellende jongeren, zeggen de politievakbonden. Hangt deze agressiviteit samen met verveling veroorzaakt door de coronacrisis? En misschien nog wel belangrijker: wat kun je doen als je een vermoeden hebt dat jouw kind aan deze rellen meedoet?
Grote steden zoals Den Haag en Utrecht gaan de laatste tijd gebukt onder grote groepen rellende jongeren. In de Haagse Schilderswijk en in de Utrechtse wijken Overvecht, Kanaleneiland en Zuilen kwam het deze maand meerdere keren tot geweld tussen relschoppers en de politie.
"Er zijn veel plaatsen waar mensen momenteel agressiever zijn", vertelt Guy Bosmans, professor klinische kinderpsychologie aan de KU Leuven. "Dat kan inderdaad te maken hebben met stress veroorzaakt door de pandemie en het thuiszitten, maar misschien ook door de frustraties die er al waren in het leven."
Onvoorspelbare stress
"Een onderzoek in Vlaanderen heeft uitgewezen dat het aantal jongeren met emotionele problemen tijdens de lockdown verdriedubbeld is tot bijna 30 procent. En hoe meer emotionele problemen, frustratie en vooral onvoorspelbare stress er is in het leven, hoe minder we in staat zijn om agressie-impulsen te onderdrukken. Daar zorgt ons biologisch systeem voor: wanneer er zoiets impactvols en onvoorspelbaars als deze crisis gebeurt, worden we vanzelf alerter en verliezen we de impulscontrole, zodat we sneller reageren op mogelijk gevaar."
Erkenning krijgen
Volgens de professor en klinisch psycholoog is een belangrijke nuance dat het om een subgroep gaat die deze rellen veroorzaakt. "Lang niet elk kind reageert agressief. En groepsdruk speelt ook weer mee bij de rellen. Uiteindelijk is het voor iedereen een ander verhaal waar deze agressie vandaan komt."
En dit is dan misschien iets waar je als ouder bij kunt helpen volgens Bosmans: het achterhalen van de stressfactoren van het kind, zonder te oordelen. "Het helpt wanneer het kind weet dat het hulp kan vragen, erkenning kan krijgen tot rust kan komen. De rol van de ouders kan zijn om daarin te helpen, maar dat kost wel capaciteit. Je moet kunnen luisteren en je bezorgdheid kunnen uitzetten."
Niet altijd een juist antwoord
"Wanneer een ouder of verzorger direct bezorgdheid of boosheid vertoont, zal het kind waarschijnlijk niet eerlijk vertellen wat er aan de hand is omdat ze gezien worden als 'een volgende straffende instantie'. Daarentegen zal het kind waarschijnlijk opluchting ervaren wanneer het erkenning krijgt. Voordat je dus oordeelt wat er is gebeurd, is een eerste stap het achterhalen waarom de jongere op dat punt gekomen is. De tweede stap is kijken wat je eraan kunt doen."
"Maar onthoud wel: soms kun je het als ouder nu eenmaal niet oplossen, soms is het enige wat je kunt doen blijvend begrip vertonen. Verveling door afgelaste evenementen kun je nu eenmaal niet verhelpen, maar erkennen dat het vervelend is voor het kind kan natuurlijk wel", vertelt de professor.
"De verantwoordelijkheid wordt vaak bij de ouders of verzorgers neergelegd, maar het is belangrijk om te realiseren dat dit ook uitzonderlijke tijden zijn voor hen. De druk bij de opvoeding om het kind op het juiste pad te houden, kan er juist voor zorgen dat er feller wordt gereageerd. Terwijl die reacties op zo'n moment júist niet gewenst zijn. Laat de druk om het altijd te willen oplossen daarom los, en probeer bijvoorbeeld simpelweg een luisterend oor te bieden."
Ligt het aan ons, of is harddrugs steeds normaler onder jongeren? Wij voelden onze Michelle, Marloes en Anne aan de tand:
De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Beeld: iStock
