Hanneke: “Nu voelt het voor het echie, en dan nog met een vrouw ook”

Ik schuifelde zenuwachtig heen en weer voor het raam, als een kind dat op Sinterklaas wacht. Ik probeerde het nog een beetje te verbloemen, door ineens de plantjes water te geven en wat dode bladeren weg te gooien. Trapte ze natuurlijk niet in. "Ben je zenuwachtig?" lachte vriendin N. En dat was ik.

Kinderhand is gauw gevuld

Dit was namelijk de eerste keer dat ik mijn verkering zou voorstellen aan een vriendin. Oke, een meet up met de kinderen is er al geweest en dat ging fantastisch. Maar dat is toch anders. Een kinderhand is gauw gevuld en op een ongemakkelijk moment verschuil ik me met gemak even achter een zorgtaak. Dit aanstaande moment pulseerde als een open zenuw. Maar waarom? Mijn verkering is superleuk, dus op dat vlak geen vrees. Vriendin N. is ook een engel en sociaal zeer bekwaam, dus technisch gezien kon er niks misgaan.

Het helicoptermoment

Daar zat de spanning ook niet. Nee, het was het helicoptermoment. Ik zoomde even uit en realiseerde me dat ik voor het laatst een liefde had geïntroduceerd aan iedereen die mij lief was, op mijn twintigste. Letterlijk een half leven geleden. Daten deed ik jarenlang in mijn eentje. De liefde was in woorden van iedereen die het horen wilde, maar in daden was ze alleen van mij. Er is heus weleens een date aangehaakt op een terras, en vriendin N. was zelfs een keer met gespeeld toeval present op date 2. Maar sinds mijn scheiding ging het nooit meer zo officieel als dit. Nu voelt het voor het echie. En dan nog met een vrouw ook.

Het is een vrouw

Mijn staat van ladylove (ik vind coming out gewoon niet passen bij het gemak waarbij deze hele nieuwe ervaring me komt aanwaaien) blijkt steeds vaker een verhaal op herhaling. Op werk, bij de kapper - toen het nog mocht -, in gesprek met mijn personal trainer... Steeds weer komt er vroeg of laat het moment dat ik de noodzaak voel om te zeggen: het is een vrouw. Meer dan een opgetrokken wenkbrauw of een ‘oh wat leuk’ levert het vaak niet op, ook dat gaat dus blijkbaar makkelijk als je 40 bent. Maar, ik hoor ‘m zelf zo. Blijkbaar heb ik het zelf nog zo nodig om het vrouwelijke stuk te benadrukken.

Schrik voor klefheid

De ontmoeting tussen mijn lieverd en mijn lievelingsvriendin gaat als een zonnetje en ik geniet volop van deze nieuwe fase in mijn leven. Wat is delen toch fijn. "Wat is ze leuk!" zegt vriendin N. de volgende dag. "Je hebt echt een goeie gevonden!" En ik glunder. Even later hoor ik mezelf vragen: "Vind jij het gek dat het een vrouw is?" Vraag ik dat voor haar of voor mezelf? N. vindt niks gek. Hooguit de arm die ineens over tafel vloog om mijn hand even te pakken. Maar da’s gewoon de schrik voor klefheid.

Voorzichtig delen

Mijn leven met mijn verkering was een tijdje voor ons alleen, nu delen we voorzichtig. Het samenvloeien van twee werelden blijkt wennen en genieten tegelijk. Over een paar weken zijn zelfs mijn ouders aan de beurt. Dan moet het zonder klef, maar ook daarvoor was dit een grandioze generale repetitie.

De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Beeld: privé