“Hugh Grant gaf me zijn kamernummer op een briefje”

Feestjes waar je het na járen nog steeds over hebt? Hans Klok, Fiona Hering, Patty Zomer, Anouk Smulders, Bridget Maasland, DJ Isis en Erik de Zwart doen een boekje open.

“Voor mannenbands waren de Dolly Dots een fenomeen. Zes van die jonge kippetjes bij elkaar, ze vonden altijd wel een van ons aantrekkelijk. Zeker in de jaren tachtig, toen we met de Dolly Dots onze grootste successen hadden en veel optraden op grote muziekfestivals en gala’s. Onze manager destijds waakte als een akela over ons. Wij speelden daar graag mee. Tijdens opnames voor het programma Musikladen in Duitsland was Esther ineens weg: hij in paniek, wij plagend: ‘O, die zagen we net met die gozer van Kool & The Gang vertrekken.’ Het was een leuke, wilde tijd. We hebben zo veel andere artiesten leren kennen, dansten samen, zaten in de bar of rookten stiekem een jointje. Echt bijzonder was het feestje in het Hyatt-hotel in Zwitserland, waar we waren ter ere van het Gouden Roos Festival in Montreux. Vier dagen lang kwamen er allerlei internationale artiesten optreden, zoals Queen, Elton John, Rod Stewart en Joan Jett. Later werd daar één grote tv-show van gemaakt. Wij verheugden ons allemaal erg op UB40, maar zij waren helaas op een andere dag geboekt. Wij zaten vlak na Duran Duran. Die band was immens populair en had toen een hit met The Reflex. Na afloop nodigden wij de jongens uit voor een drankje en dansje in ons hotel. Dat vonden we wel stoer, een beetje flirten met vijf van die Engelse jongens. Buiten stonden allemaal jonge Duran Duran-fans keihard te gillen.”

Knappe bassist

“Zelf kon ik het erg goed vinden met de waanzinnig knappe bassist van de band, John Taylor. Met hem beleefde ik zelfs een korte fling. Onder het oog van de roddelpers, die in hetzelfde hotel verbleef, sloop hij mijn kamer uit. Beneden vroeg Barbara Plugge van het tijdschrift Privé nog verbaasd aan Angela en Sjeel: ‘Hé, was dat niet John Taylor? Duran Duran logeert toch hier tegenover?’ Toen ik even later de lift uit kwam, deden de andere Dots expres heel luchtig: ‘O Pat, wat heb je lekker lang uitgeslapen.’
Later heeft John me nog een paar keer uitgenodigd. Als Duran Duran optrad bij Countdown, bijvoorbeeld. We hebben samen nog een feestje gehad in het Amstel Hotel en in een nachtrestaurant in Amsterdam. Zanger Simon le Bon was toen ook echt heel spontaan tegen mij, helemaal niet arrogant. Al met al hebben John en ik een paar maanden iets gehad, maar het werkte niet echt. We gingen allebei een andere kant op met onze carrières. Ik heb fijne herinneringen aan hem en hij blijkbaar na dertig jaar ook nog aan mij. Via fotograaf William Rutten kreeg ik laatst nog de groetjes van hem. Zo lief!”

“In 2007 ging The Beauty of Magic in première in het Planet Hollywood Hotel & Casino in Las Vegas. In die show trad ik op met mijn illusies en was niemand minder dan voormalig Baywatch-actrice Pamela Anderson mijn assistent. Op de openingsavond werd er een lange rode loper uitgelegd in het hotel, waar allemaal bekende sterren op af kwamen. Denk aan Sylvester Stallone, David Hasselhoff en Patrick Swayze. Ze moesten uitgebreid worden gefotografeerd en geïnterviewd, waardoor het lang duurde voordat ik eindelijk kon beginnen met de show.
Na een halfuur kneep ik ertussenuit. Ik liep door de kleedkamer van Pamela naar de brandtrap, om daar stiekem een sigaret te roken. Op de trap zat een meisje met zwart haar. Ze was supervriendelijk, dus ik maakte een praatje en vroeg wat ze kwam doen. ‘Naar jou kijken’, antwoordde ze. Ik informeerde nog wat ze zelf deed en ze vertelde dat ze zong, uit Engeland kwam en het nu in Amerika wilde gaan maken. Na vijf minuten gezellig roken en kletsen keerde ik terug naar het theater.”

Zwarte drol

“Op dat moment kwam mijn Diva of Magic Nathalie dolenthousiast aangerend: ‘Hans, Hans, weet je wie hier vanavond ook is? Amy Winehouse!’ De naam kende ik van haar grote hit Rehab en haar cd Back to Black zat in mijn auto, maar ik had geen flauw idee hoe ze eruitzag. Dat wist Nathalie wel: ‘Ze heeft haar haren in een soort zwarte drol op haar hoofd!’ Ik begon te lachen: ‘Nou, dan heb ik net met haar een sigaretje gerookt!’ Best gênant dat ik haar helemaal niet had herkend, maar extra bijzonder nu ze er niet meer is. Sowieso was die openingsavond een bad vol beroemdheden. Op het gigantische feest na afloop botste ik tegen Tom Jones op en ik ben nog uitgebreid met Demi Moore op de foto gegaan. Het voordeel van een fameuze seksbom als assistente, die even wat vriendjes uit het vak had gebeld om te komen kijken naar onze première.”

“In mijn modellenjaren heb ik uitgebreid genoten van alle glitter en glamour die bij het vak hoorde. Diners met politici, zangers en acteurs. Een feestje boven de Seine in een megapenthouse van het Ministerie van Financiën. Doorzakken in een nachtclub in Miami of op een dakterras in New York. De oneerbare voorstellen van mannen vlogen me om de oren. Zo werd ik tijdens een fotoshoot naar buiten geroepen, omdat iemand mij wilde ontmoeten. Dat bleek Sylvester Stallone te zijn. Stond hij daar met een gepimpte bolide: of ik met hem uit wilde? En Hugh Grant drukte me een briefje met de naam van zijn hotel en kamernummer in de handen. Heb ik beleefd afgeslagen. Het zijn grappige anekdotes, die horen bij jonge, zorgeloze jaren. Dat soort party’s en uiterlijk vertoon halen het niet bij de dingen die je deelt met je dierbaren. Wie mij kent, weet dat ik veel meer houd van feestjes met vrienden en familie. Zo kan er uiteraard niets tippen aan mijn bruiloft op Curaçao, op 30 december 2004, met een knaller van een oud en nieuw erachteraan.”

Hippiefestijn

“Mijn allermooiste feest was mijn veertigste verjaardag. Al jaren droomde ik ervan met allemaal lieve mensen midden in een weiland aan een lange tafel te eten en drinken. Dat kon ik ergens in Abcoude organiseren. Van tevoren had ik aangegeven dat iedereen mocht blijven, maar dat zij hun eigen slaapplek moesten regelen. Dat werd een hilarisch hippiefestijn. Er stonden diverse kleurige caravans, campers, tipi’s en pop-uptenten. Edwin en ik hadden een oranje Volkswagen-busje. We hebben de hele dag gegeten, gedanst, gezongen en gefeest. Voor ’s ochtends hadden we wagens geregeld waaruit eieren en broodjes werden geserveerd.
Toevallig stuurde een vriendin laatst nog een foto van dat bewuste feest. We staan er gierend van de lach op. Wat dat betreft ligt de lat hoog als ik over een paar jaar vijftig aantik. Dat wordt hoe dan ook iets bijzonders. Ik ben van mening dat je alle mijlpalen in het leven uitvoerig moet vieren!”

“In de beginjaren van Veronica kwamen internationale artiesten gewoon nog langs om hun plaat te promoten. Tegenwoordig ondenkbaar, maar ik heb Tina Turner, Joe Cocker, Beyoncé, Donna Summer en Freddie Mercury bij me in de studio gehad. Dan interviewde ik hen en zij spraken iets leuks in. Ik vind het nog steeds enorm jammer dat ik de jingle met daarop: ‘Hi I’m Madonna and you’re listening to Erik de Zwart’ ben kwijtgeraakt. Achteraf zo uniek. Ik werd ook vaak op gala’s uitgenodigd waar die celebrity’s kwamen. Zo herinner ik me nog een diner waar ik aan tafel werd gezet met Pia Zadora en Jermaine Jackson. Ze hadden destijds een grote hit met When the Rain Begins to Fall. Pia was getrouwd met een heel rijke zakenman, die had een liedje voor haar laten schrijven en de broer van Michael Jackson als duetpartner erbij ‘gekocht’. Maar ze was wel aardig. Het was sowieso gaaf om daar met hen te zitten op een bal in Cannes.
Het meest dol ben ik op James Bond-premières en -afterparty’s. Ik heb ze sinds A View to a Kill allemaal bijgewoond. Ooit werd ik aan Roger Moore voorgesteld, toen was ik wel even van mijn stuk. Hij is echt mijn held. Nee, ik heb daar geen foto van. Anders dan Gerard Joling, die werkelijk met iedereen schaamteloos op de foto ging, deed eigenlijk niemand dat. Ik moet het van mijn herinneringen hebben.”

Zo eenzaam

“Zoals die keer in het Amstel Hotel in Amsterdam, dat ik naast Pierce Brosnan ging zitten, die zeven jaar James Bond speelde. Hij zat in een stil hoekje op de trap de hal te bekijken. Samen met mijn vrouw Marika begon ik een gesprek met hem. Toen merkte ik pas hoe eenzaam zoiets is: hij moest in elk land komen opdraven, op elk feestje, maar kende vrijwel niemand. Ook een bizarre Bond-vertoning was de avond dat filmjournalist Simon van Collem overleed. Hij stierf in het harnas, want tijdens Nederlandse première van de Bond-film Licence to Kill in het Theater Tuschinski kreeg hij een hartinfarct. Ik had hem nog gedag gezegd toen ik de zaal binnenkwam. Wat dat betreft hangt er altijd iets magisch rondom de feestjes van 007.”

“Voor TMF en RTL Boulevard ben ik op de meest waanzinnige plekken geweest. Ik heb als een malle achter George Clooney aan gehold en stond op de rode loper op bijna anderhalve meter afstand van sterren als Nicole Kidman, Steven Spielberg en Mark Ruffalo. Maar toch, als ik moet kiezen voor mijn meest memorabele feest, denk ik direct terug aan oudjaarsavond 2004. In het prachtige Felix Meritis aan de Keizersgracht in Amsterdam werd een oud-en-nieuwfeest gegeven, geheel in barokstijl. Ik ben dol op kostuumdrama’s en vond het verkleedfeest echt iets voor mij en mijn vriendin Marije. Zij was net als ik gescheiden en woonde tijdelijk met haar dochter bij mij. Onze kinderen zouden bij hun vaders zijn en wij hadden zin in een spetterend eindejaarsfeest. We vroegen nog een paar vrienden en met een man of tien kochten we kaarten voor de party.
Wekenlang genoten we van de voorpret: wat zouden we aantrekken, hoe ons haar doen? We bladerden door boeken, keken op internet en fantaseerden over onze make-up en kapsels. We huurden enorme pruiken en jurken met hoepels en diepe decolletés. Voor de dag zelf boekte ik zelfs een visagist, die ons beiden kon transformeren in twee Marie Antoinettes. Kortom, we haalden álles uit de kast voor een spetterende indruk.”

Gitzwarte enkel

“Bij het schitterende grachtenpand aangekomen, zagen we overal prachtig uitgedoste Mozarts en Marie Antoinettes, keizerinnen en gravinnen in japonnen met veren en hoofdtooien. Voordat we onze echte entree konden maken, moest Marije nog even naar het toilet. Terwijl we het smalle trapje af gingen naar de wc’s, maakte zij een misstap en stortte zo van de trap. Binnen enkele minuten kleurde haar enkel inktzwart en creëerden we ons eigen kostuumdrama. Marije verging van de pijn. Er zat niets anders op dan rechtsomkeert te maken en voor controle naar het ziekenhuis te gaan. Om niet in vol ornaat op de spoedeisende hulp aan te komen, kleedden we ons eerst bij mij om. Nadat Marijes enkel was gegipst, zat er niets anders op dan thuis aan de champagne te gaan. Dus in plaats van prachtig uitgedost zwieren op een knalfeest, zaten we samen in joggingbroek op de bank. Achteraf hebben er keihard om gelachen en werd het met recht een oudejaarsavond om nooit te vergeten!”

“Ver voor de sociale media waren feestjes de enige kans om iets mee te krijgen van het leven van bekende fotomodellen of ontwerpers. Ze waren anders totaal onbereikbaar. Als beginnend verslaggever woonde ik een feest voor Yves Saint Laurent bij in de Opéra in Parijs ter gelegenheid van het vijfentwintigjarig bestaan van zijn modehuis. Er werd een film getoond, er waren een paar speeches en daarna was er voor de gewone stervelingen een buffet. Maar ik ging natuurlijk niet braaf met tweeduizend anderen langs een buffetje lopen, terwijl een verdieping hoger de crème de la crème aan het dineren en fuiven was. Samen met een fotograaf van De Telegraaf bereikte ik via de brandtrap buitenom het feestje. Daar stonden we dan: voor ons een lange, schitterend gedekte tafel en iedereen was er: Loulou de la Falaise, Catherine Deneuve, Betty Catroux. Ik moest al bijna aan de beademing toen ik slechts dertig centimeter van balletgrootheid Rudolf Noerejev stond, en hij naar me glimlachte, maar toen was daar Yves... Hij wilde naar zijn stoel aan de tafel, maar ik stond in de weg. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei: ‘Excusez-moi, mademoiselle’. Ik droeg een groene jurk van Puck & Hans en heb ’m nooit meer gewassen.
Een andere legendarische avond was het feest van fotograaf Ellen von Unwerth, in een galerie in New York, ter gelegenheid van een expositie van haar. Mode-illustrator Piet Paris en ik raakten verzeild op het toilet – altijd een goed idee. Daar zagen we Madonna het toilet in duiken met haar toenmalige geliefde Jenny Shimizu. Er waren al geruchten dat ze iets had met het model, wij zagen het live bevestigd. Later hebben we nog een praatje gemaakt met dragqueen RuPaul. Een imposante verschijning van 1,93 meter, op hakken, met een enorme pruik.
Ook ben ik op een intiem verjaardagsfeest geweest van ontwerper Tom Ford bij Da Giacomo, zijn favoriete restaurant in Milaan, met een privéoptreden van een toen nog redelijk onbekende zangeres Lianne La Havas. Bij het naar huis gaan, nam Tom bij de deur persoonlijk afscheid. Toen heb ik hem op zijn wang gekust. Ik vroeg netjes of ik hem mocht zoenen. Natuurlijk, antwoordde hij.”

Hartverzakking

“Maar een van mijn meest dierbare herinneringen heb ik aan de afterparty van een show van Versace x H&M, in 2011 in New York. Bleken Nicki Minaj en mijn held Prince er op te treden. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik ineens op een meter afstand van hem stond: 1,60 meter en zestig kilo schoon aan de haak, maar rete-sexy.
In de dertig jaar die ik nu werk als modejournalist ben ik bevoorrecht geweest en heb ik meerdere geweldige feesten meegemaakt. Ik ben me er altijd van bewust geweest hoe speciaal het was dat ik erbij mocht zijn. De champagne die ze er schonken was fijn, maar de roes werd vooral veroorzaakt door de endorfines die vrijkwamen.”

“Halloween is voor New Yorkers zoiets als Koningsdag of carnaval voor Nederlanders. Een paar jaar terug was ik via een bekende Nederlandse kapper in Manhattan uitgenodigd om te komen draaien op een decadente halloweenparty van een vastgoedmagnaat. Hij had een gigantisch penthouse op Broadway, in hetzelfde gebouw waar David Bowie ook ooit een appartement bezat. Het was zo groot dat je er gemakkelijk in kon verdwalen. Op het dakterras bevond zich behalve een zwembad ook een grote glazen club, waar mijn dj-booth stond. Ik keek al draaiende uit over heel Manhattan, een waanzinnig uitzicht.
Sowieso keek ik mijn ogen uit. Het thema was Louis XIV-stijl en de gasten waren gehuld in prachtige kostuums. Net een sprookje. Zelf had ik me ook naar het thema gekleed. Ik droeg een lange zijden jurk tot op de grond, een spannend korsetje en een designerbeha eronder. Maar dat was sober vergeleken met al die beeldig uitgedoste gasten. Een bonte mengeling van de New Yorkse jetset, beroemde modellen en sterren.”

Huisoppas

“Toen ik op een gegeven moment de eigenaar iets wilde vragen, konden we hem niet vinden. Hij had zich teruggetrokken in een van de vele vertrekken. Blijkbaar was hij de drukte zat, want aan het eind van de avond boekte hij een super-de-luxe hotel verderop in de straat. Hij kwam wel weer terug als zijn woning weer brandschoon en in de originele staat verkeerde. Aan mij het verzoek of ik tijdens zijn afwezigheid samen met mijn vriendin op het huis wilde passen. Uiteraard hadden wij geen enkel bezwaar! We kregen zulke grote kamers, het leek wel een appartement in een appartement. Mijn vriendin en ik hebben ons de rest van de dagen in New York kostelijk vermaakt, omringd door de goede zorgen van zijn persoonlijke butler. The sky was the limit, letterlijk.” ■

Fotografie: ANP, BrunoPress, www.styleschoolbydanie.com (Patty Zomer)