Inge (51) nam haar demente moeder in huis: “Ze gedraagt zich als een peuter, maar ik hóú van haar”

Inge: "Aan de andere kant van het raam zag ik mijn moeder in zichzelf gekeerd op een stoel zitten. Of boos, omdat ze niet begreep waarom ze op haar kamer moest blijven. Zij binnen, ik buiten. Tussen ons het raam vol hartjes, die ik erop had geplakt om haar op te vrolijken en vooral ook om te laten zien hoeveel ik van haar hou. De eerste dagen ging het nog wel, maar ik voelde me steeds machtelozer. In het verzorgingshuis waar ze woonde, heerste corona. Er mocht niemand meer in of uit. Als enig kind heb ik een heel sterke band met mijn moeder. Ook al stond ik dagelijks gekke bekken te trekken, dansjes te doen in de tuin en deden we yoga door het raam, de eenzaamheid en ontreddering in haar ogen werden steeds erger. Ik moest er niet aan denken dat dit nog langer ging duren. Dat ik haar misschien maandenlang niet kon knuffelen.”

Als een peuter

“Mijn moeder is 85, ze kan zomaar overlijden. Dat is de realiteit. De gedachte dat ik dan niet bij haar kan zijn om haar hand vast te houden, maakt me verdrietig. Toen de verzorging op een dag belde dat ze onhandelbaar was, besloot ik dat het genoeg was. Ik wilde niet langer toekijken hoe ze steeds verder achteruitging. Ik haalde haar op. Daar had ik van tevoren goed over nagedacht. Kon ik dat aan, mijn moeder in huis? Ze is al zeven jaar dement en gedraagt zich inmiddels als een peuter, inclusief waardeloos slaappatroon. Je kunt haar niet alleen laten, ze draagt luiers en moet bij alles worden geholpen. Het zou heel zwaar worden. Toch besloot ik het te doen. Mijn werk in de horeca lag stil, ik had alle tijd. En het allerbelangrijkste: ze is mijn moeder. Ik hóú van haar en wilde haar niet opgesloten laten zitten. De tien weken waarin mijn moeder bij me woonde, waren inderdaad ontzettend zwaar. Omdat ik bang was dat ze uit bed of van de trap zou vallen, sliepen we samen beneden in de woonkamer. Allebei op een bank. Elke nacht om een uur of één werd ze wakker. Dat kon ik hebben. Maar als ze om vijf uur ’s morgens kwetterde dat het al licht was, werd ik daar behoorlijk chagrijnig van. Ze is soms heel opstandig. Er is dan geen land met haar te bezeilen. En toch was het een prachtige tijd.

Pampers voor ons man

We hebben zo veel liefde en aandacht van anderen gekregen, heel bijzonder. Ik ben iemand die het moeilijk vindt om hulp te vragen. Ik regel het liever zelf. Maar nu redde ik het niet alleen. Van de zorginstelling kreeg ik bijvoorbeeld geen luiers mee. Ik wilde toch voor haar zorgen? Dan moest ik me ook maar zien te redden. Die dingen zijn hartstikke duur en een pak van 25 euro is in een paar dagen op. Dus zette ik een berichtje op LinkedIn: ‘Ik heb pampers nodig voor ons mam’. Werkelijk waar, vriendinnetjes van de lagere school, oud-collega’s, iedereen leek op zolder nog wel een doos te hebben staan. Tien weken lang werd er materiaal gebracht. Ik heb nog nooit zo veel bezoek gehad als in die weken. De bel ging continu. Mensen die een bloemetje kwamen brengen, boodschappen, een maaltijd, vriendinnen die de zorg even overnamen, zodat ik bijvoorbeeld eens lekker ongestoord kon douchen, het hield niet op. Het was hartverwarmend. Het hoogtepunt was mijn moeders 85e verjaardag. Die vierden we in de tuin, op veilige afstand. De hele dag kwamen er mensen langs, ze heeft genoten.”

Weer naar die gevangenis

“Na tien weken moest ze terug, anders zou ze haar kamer in het verzorgingshuis kwijtraken. Inmiddels was de lockdown voorbij, dus kon ik haar weer bezoeken. ‘Moet ik weer naar die gevangenis?’, zei mijn moeder, toen ze weer op haar kamer was. Met pijn in mijn hart liet ik haar achter, maar het was ook goed. Ik liep inmiddels op mijn tandvlees en verheugde me op wat ruimte voor mezelf. Maar als alles weer dichtgaat, is de kans groot dat ik haar weer ophaal. Ik laat haar niet wegkwijnen.”

Interview: Deborah Ligtenberg. Fotografie: Petronellanitta