Laura zocht met haar speurhond Chase naar overlevenden van de aardbeving: ‘Midden tussen al het verdriet was er ook zoveel moois’

‘De eerste avond in het Turkse Hatay liep ik met een kleine verkenningseenheid en mijn hond Chase een verkenningspatrouille door de stad’, begint Laura. ‘Al heel snel zeiden we tegen de USAR-coördinatiecel: “Stuur iedereen deze kant op. Er is geen beginnen aan, zoveel is hier te doen.”’

Leven op pure adrenaline

‘De eerste drie dagen in Turkije heb ik bij elkaar vier uur geslapen’, vervolgt ze. ‘Ik leefde op pure adrenaline. Je wilt alleen maar door, door, door. Zoveel mogelijk mensen redden. Overal waar je liep, werd je aangeklampt door familieleden, hoorde je roepen of kloppen onder het puin. Hoe kun je dan slapen?’

Flarden herinneringen

Inmiddels is Laura alweer enkele dagen terug in Nederland, maar haar hoofd is nog niet echt geland. ‘Het voelt nog steeds onwerkelijk’, schrijft ze. ‘Een paar keer per dag krijg ik flarden herinneringen. Het is net of ik de hoofdpersoon in mijn eigen film ben geweest.’

Morele dilemma’s

In Turkije lagen zoveel mensen onder het puin dat Laura gewoon niet wist waar te beginnen. Het zorgde ook voor morele dilemma’s. Kies je voor één reddingsoperatie of probeer je zoveel mogelijk ‘snelle reddingen’ te doen? Laura: ‘Het gebeurde meerdere keren per dag dat we onder het puin mensen hoorden kloppen en roepen, maar toch moesten beslissen om verder te gaan. Het dwong je pragmatische keuzes te maken.’

Dankbaarheid, ook als hulp niet kwam

‘En weet je wat ik zo bijzonder vond? Zelfs als we slecht nieuws moesten brengen en vertelden dat we niet konden helpen, of dat de honden geen spoor vonden, bedankten mensen ons met hun hand op hun hart.’

Heftig voor de speurhond

Niet alleen voor de hulpverleners zelf, ook voor de honden waren de reddingsacties heftig. ‘Elke dag urenlang aan het werk. De poten kapot van het glas en puin. Chase had een wond over zijn hele buik. En maar door. Dag na dag. Hiervoor kun je ze niet trainen. ’s Nachts lagen ze als opgerolde Zeeuwse bolussen in hun mandje.’

Knak-moment

‘Eén moment zal ik nooit meer vergeten’, vervolgt Laura. ‘We hadden die dag al een paar keer “nee” moeten verkopen en dat brak me echt op. Ik trok me heel even terug om met een kop oploskoffie achter de vrachtwagen stoom af te blazen. En terwijl ik daar zat, zag ik iets verderop een vrouw zitten met een dikke deken om zich heen. Ze huilde. In haar armen lag een dood baby’tje. Dat was voor mij een knak-moment.’

Ontroerende momenten na de aardbeving

Ook andere beelden blijven Laura voor altijd bij. De redding van de 8-jarige Ibrahim bijvoorbeeld, en de vrouw die onder een betonblok beklemd lag met hulpverleners ernaast die haar niet konden helpen en haar over de wangen aaiden. De liedjes die werden gezongen, de kinderen die de hond wilden aaien. ‘Midden tussen al het verdriet was er ook zoveel moois.’

Hulp uit alle streken

‘Als we met onze vrachtwagen door de stad reden, gooiden mensen rollen koekjes, water en chocolade in de truck. Mensen die zelf niks meer hadden. We kregen zoveel hulp. Uit heel Turkije waren mensen - van studenten tot mijnwerkers - in een busje gesprongen, scheppen en pikhouwelen mee. Ze stonden altijd klaar om te helpen. Uiteindelijk hebben we samen twaalf mensen levend onder het puin vandaan gehaald. Die mensen geef je letterlijk weer een toekomst.’

Lezers laten weten het verhaal ‘met ingehouden adem’ te hebben gelezen en uiten massaal hun respect. Lees het hele verhaal van Laura hier.

Wil je de slachtoffers van de aardbevingen in Turkije en Syrië steunen? Dat kan zó.

Bron: Facebook