Lauren Verster: “Dit is by far de grootste prestatie: ik ben moeder in een gezin met twee kinderen”

“Geen koffie voor mij, hoor”, lacht Lauren. “Ik zit al helemaal volgepompt. Meggy werd om halfzeven wakker, dus ik ben al vier koppen verder.” De koffie lijkt te werken, want Lauren ziet er allesbehalve slaperig uit. Ze oogt totaal ontspannen en in control. “Wat kan ik zeggen? Ik ben superhappy”, zegt ze stralend. “Ik heb echt mijn plek gevonden: ik heb twee geweldige dochters, woon op een fantastische woonboot en heb de leukste man op aarde. Ik ben bijna high van geluk.”

Je schrikt er zelf van, of niet?

“Misschien vanwege het enorme contrast, want kortgeleden zat ik compleet anders in de wedstrijd. Zo goed als ik me voelde tijdens de zwangerschap van Leentje, zo beroerd was ik tijdens die van Meggy. Fysiek ging het prima, maar mentaal was ik tijdens mijn zwangerschap niks waard. Ik was down en angstig, om elk wissewasje vloog ik gestrest tegen het plafond, dus het waren niet mijn beste maanden. Ik kon niet werken en zat veel thuis, niks voor mij. Het was duidelijk een hormonenkwestie, want zodra ik stopte met borstvoeding, klaarde alles op. Nu, vier maanden later, zweef ik als nooit tevoren.”

Hoe was het om te bevallen in coronatijd?

“Meggy is begin januari geboren, toen er ogenschijnlijk nog weinig aan de hand was op dat vlak. Gelukkig maar, want ik was al paniekerig genoeg. De kraamperiode was uiteraard wel anders dan normaal. Zowel mijn schoonouders – die allebei in het ziekenhuis werken – als mijn vijfenzeventigjarige moeder konden niet langskomen. Ik mocht ook niet bij mijn vader langs in het verzorgingshuis, dat vond ik intens verdrietig. Het was vooral een geïsoleerde kraamperiode. Een beetje saai.”

Misschien ook wel lekker?

“Omdat ik al maanden thuiszat, was ik juist wel toe aan actie. Ik houd van terrassen en festivals, met vrienden, wijn en koffie, of samen ergens ontbijten. In plaats daarvan wandelde ik veel, terwijl Jasper een kippenhok in de tuin timmerde. Heel harmonieus allemaal. Jasper en ik hebben ook nooit ruzie, hooguit als hij met de helft van het boodschappenlijstje thuiskomt, haha! Een echte mannenkwaal volgens mij.”

Jullie zijn lockdown goed doorgekomen samen?

“Ja, na vijf jaar is hij nog steeds de perfecte man voor me. En hij is een lekker ding, met dat gespierde cameramannenlijf en zijn dromerige, ontspannen, positieve houding. Jasper doet alles op zijn eigen manier, wat een ander er ook van vindt. Toen we Leentje kregen, besloot hij direct om minder te gaan werken om zijn kind te kunnen zien opgroeien. Een ander vindt dat misschien niet ‘mannelijk’, voor Jasper was het een uitgemaakte zaak.”

In hoeverre verbaasde het moederschap je?

“Ik ontdekte dat ik zo veel liefde te geven heb. Dan bedoel ik niet kortstondige liefde of liefde uit egoïstische motieven, zoals bij verliefdheid, maar echt langdúrige liefde. Ik weet niet welke knop er is ingedrukt, maar bij mij is dat proces goed in werking gezet. Mijn kinderen komen altijd eerst, dat heeft de natuur briljant geregeld. Ik vind mezelf een ontspannen, geduldige moeder. We ondernemen én lachen veel. Ik behandel Leentje en Meggy gelijkwaardig. Ik ga graag met ze uit eten, gewoon met z’n drietjes, wijn voor mij, appelsap met een rietje voor Leentje. Lekker luxe salades en toetjes eten bij de chique Italiaan in Oud-Zuid. Als we weg zijn, zitten de witte tafelkleden onder de tomatensaus en is de grond bezaaid met kruimels en servetten. Dat is toch een feest?!”

Valt het ook weleens tegen, een leven met twee jonge kinderen?

“Totaal niet, ik ben permanent verliefd op die twee. Iedereen waarschuwde me dat het lachen me wel zou vergaan met twee jonge kinderen, maar ik merk er niets van. Echt niet. Ik ben niet overspannen, niet moe, ik heb nooit de neiging ze achter het behang te plakken. Ik kan zelfs genieten van Leentjes woede-uitbarstingen. In plaats van boos te worden, stampvoet ik met haar mee. Dan zie je haar denken: huh? Wacht… maar jíj moet niet stampen! En dan is het snel over. Nee, ik vind het totaal niet zwaar. Het is dat de tweede zwangerschap zo tegenviel, anders zou ik nog wel voor een derde willen gaan. Jasper niet, hoor. Hij vindt het druk genoeg met drie vrouwen thuis.”

Wat is je geheim?

“Ik kan me goed afsluiten en erger me niet snel. Voor mijn werk reisde ik in kleine teams de hele wereld over. Tijdens die reizen zit je continu op elkaars lip in een stinkende auto, zeven dagen lang, vaak met mensen die je amper kent. Ze smakken in je oor, snurken of eten uit hun neus. Dat heeft me absoluut een tolerant mens gemaakt. Ik heb een extreem hoge irritatiegrens.”

Had je altijd al een kinderwens?

“Ja, al sprak ik dat nooit hardop uit. Onbewust was het mijn grootste angst dat ik nooit moeder zou worden, omdat ik misschien nooit op het juiste moment met de juiste man zou zijn. Ik vond het ook behoorlijk stressvol om dertig te worden, want ik wist: deze jaren moet het gebeuren. Dat mijn relatie met Jort [Kelder, red.] uitging werkte niet lekker mee. Ik was toen halverwege de dertig, een moeilijke leeftijd, maar daar was Jasper. Ik wíst dat hij mijn man was, dat gevoel was er meteen. De eerste anderhalf jaar hebben we alleen maar gefeest, maar toen gingen we ervoor. Van alles wat ik heb gezien, gedaan en ervaren in mijn leven, is dit by far de grootste prestatie: ik ben moeder in een gezin met twee kinderen, ongelooflijk.”

Voor tv reisde je de hele wereld over, dacht je weleens: hoe combineer ik dat met een gezin?

“Nooit, want die keuze is makkelijk: dan maar geen tv-carrière, dan ga ik wel iets anders doen. Ik heb vijftien jaar lang alles gezien, geleerd en lol gehad en dat was geweldig, maar... ik was ook altijd wég en bouwde niks op. Ik merk nu hoe fijn ik het vind om een thuis te hebben. Dat ik kan afspreken met vrienden, een vast sportklasje, in mijn eigen bed slapen, ontbijtrituelen. Vrijheid is altijd belangrijk voor me geweest. Daarom wil ik geen duur huis, geen dure auto, geen duur leven. Heel bewust, zodat ik de vrijheid heb om te doen wat ik wil, zoals de hele ochtend ontbijten met mijn dochters of me als een kip zonder kop in een nieuw project storten, zoals nu.”

Vertel!

“Dat thuiszitten vond ik doodsaai, maar het schiep wél de ruimte om iets leuks te ontwikkelen: Wonderhood.nl, een platform met korte video’s die je verwonderen, prikkelen en geestelijk voeden. Brainsnacks voor onderweg, als je even geen zin hebt in nieuws of gezwets over diëten, mode, relaties en psyche.”

Waar heb je het dan bijvoorbeeld over?

“Ik behandel onderwerpen die misschien net even buiten je comfortzone liggen, zoals het item Magic conversations waarin mensen experimenteren met drugs en kijkers kunnen zien wat er met je gebeurt en hoe rekbaar het brein eigenlijk is. Verder reis ik stad en land af voor gesprekken met astronomen, filosofen, geschiedkundigen, om alles te weten te komen over het heelal en het geheim van het leven. ”“De bedoeling is om even uit te zoomen, weg van het navelstaren binnen onze eigen bubbel en tijdperk, van je dagelijkse sores en getrut, maar juist oog te hebben voor het grotere plaatje. Ik vind dit geweldig om te doen en ben er dag in, dag uit mee bezig. Geen idee of ik er ooit een stuiver aan ga verdienen, maar ik ga ervoor. Dat zit in mijn karakter. Als je iets met passie doet, is het altijd ergens goed voor. Daar ben ik heilig van overtuigd.”

Waar komt die passie vandaan?

“Ik heb een makers-hart, mijn hersenen kauwen non-stop door op ideeën, ik móet verhalen maken. Verhalen over mensen die normaal misschien nooit op mijn pad zouden komen. Ik hou van mensen die hun eigen weg kiezen en niet iets doen omdat het zo hoort. Vaak zijn dat mensen die de nodige klappen van het leven hebben gekregen. Ze houden vast aan hun eigen identiteit en dat maakt ze interessant.”

“Mensen kunnen me niet eigenaardig of onaangepast genoeg zijn. Ik denk dat mensen aanvoelen dat ik niet zo snel oordeel en zich daardoor gezien en gehoord voelen. Ik heb altijd verder willen kijken, over de grens, letterlijk en figuurlijk. Ik heb de hele wereld gezien, me volkomen verloren in heftige housefeestjes, alles geprobeerd wat god verboden heeft. En hoe gelukkig ik ook ben met mijn gezin, ik moet inspiratie van buitenaf hebben, ontdekken, mezelf blijven verwonderen, anders kak ik in. Dit plaform is daarvoor ideaal.”

Heb je haast in het leven?

“Ik ben me ervan bewust dat het zo over kan zijn, misschien zijn we over een jaar wel dood. Ik zie het om me heen, en zag het bij mijn eigen vader. Hij was pas vijfenvijftig en hartstikke sportief toen hij een herseninfarct kreeg: weg was hij. Inmiddels woont hij al twintig jaar in een verzorgingshuis. We weten niet wat de toekomst in petto heeft, daarom kies ik ervoor om alles uit het leven te halen. Groots en meeslepend, maar juist ook de kleine dingen. De afgelopen jaren voelde ik, na al dat racen, feesten en werken, dat het tijd was om naar binnen te keren. Ik hou zo veel van het leven, waarom leefde ik er dan zo vaak aan voorbij?”

Hoe deed je dat?

“Elke ochtend schreef ik op wat ik bijzonder vond aan de dag ervoor, wat voelde ik, wat zag ik, wat rook ik op dat moment? Elke vrijdag liet ik mijn telefoon thuis en ging ik in mijn eentje wandelen. Goed kijken, luisteren, ruiken, alles in me opnemen. Totale focus op de wolken, bomen, dieren, de lucht, spelende kinderen. Het hele leven is een wonderlijk geheim. Nu zuig ik elk facet van het leven heel bewust op, het zit in mijn systeem.”

Wat wil je je kinderen meegeven?

“Alles wat ik zelf heb geleerd in het leven. Ook al staat dat niet vast, het is juist zo fluïde als het maar zijn kan. Tien jaar geleden had ik mijn kinderen waarschijnlijk andere dingen bijgebracht dan nu het geval is, puur omdat ik me als mens constant ontwikkel. Ik kan alleen maar hopen dat mijn kinderen dat sneller doorhebben dan ikzelf. Ik ontdekte pas heel laat dat mijn ouders níet de wijsheid in pacht hadden. Pas rond mijn dertigste dacht ik: hé, wacht eens even… zij zijn ook maar gewoon twee mensen die een kind hebben gekregen. Ze weten het niet per definitie béter. Ik hoop dat mijn kinderen al in hun puberteit inzien dat hun moeder ook maar wat aanklooit, en dat ze daarom het allerbest hun eigen keuzes kunnen maken in het leven.”

“Mijn ultieme droom was wonen op een woonboot, vroeger al. Het kostte wel wat overtuigingskracht voordat Jasper het wilde proberen. Inmiddels zijn we hier zielsgelukkig. Het geeft zo’n gevoel van vrijheid: midden in de natuur én dicht bij de stad. Het is ons paradijsje, met een speedboot uit de jaren zeventig voor de deur, een tuin vol wilde bloemen en planten en ons kippenhok met Olivia, Gonnie, Olga en Choco. Het enige wat de idylle verstoort, is onze eigen zooi. We stikken van de frutsels, friemels en tierelantijnen.

Alle hoop is gevestigd op onze dochters. We hopen dat zij uit verzet tegen hun slordige ouders gestructureerd en

opgeruimd blijken te zijn!”Kijken! Lauren geeft antwoord op nóg meer prangende vragen op: libelletv.nl/voor-het-laatst.Tekst Kim Hopmans. Fotografie Esmée Franken.