PREMIUM
Maartje en de meisjes- deel 48: “Lief, gaat het wel met je?”
Eindelijk herfst! Maartje knalt het laatste kwartaal van het jaar in met een bijzonder aangename ontmoeting met haar nieuwe klant Vera. Dat genoegen was wederzijds, bleek uit het vrolijke appje.
Kunnen we vanavond wijnen? appt Suus. Heb het nodig!
Het is woensdag en dat is meestal niet de dag dat we in de kroonluchters hangen. Eigenlijk mijn hardloopavond, maar dat kan ook morgen. Ik heb wel zin in een avondje lachen.
We spreken om 20.00 uur af bij Dodici, onze favoriete wijnbar.
Stipt om half 6 trek ik een groentetaart uit de oven en jammer genoeg lijk ik de enige die blij is met mijn baksel. Spinazie, geitenkaas en heel veel paprika stopte ik erin, maar helaas is het ‘taart’ gedeelte geen garantie tot succes meer. Zelfs Jochem eet zichtbaar met zijn hoofd in plaats van met zijn smaakpapillen.
“Groetjes aan Suus,” lacht hij als ik om half 8 de deur uit ren. “Maak je het niet te laat?”
Ik doe net of ik hem niet hoor.
Een kwartier later kom ik lichtelijk bezweet bij Dodici aan en tot mijn verbazing zit Suus er al.
“Hee!” lach ik, “Had je er zo’n zin in ja?”
Suus glimlacht, als een boer met kiespijn.
“Lief, gaat het wel met je?”
Ze kijkt voor zich uit en friemelt met het kartonnen viltje. Haar chardonnay is al bijna leeg.
“Dirk is niet gelukkig. Zegt-ie. Ja, ik denk dat ‘ie gewoon in een midlife zit hoor. Dat ‘ie een tatoeage moet nemen, of een motor. Of een Thaise massage met happy end. Zoiets. Dan is het vast wel over. Maar goed. Hij zegt dat hij nog wel va me houdt, maar dat hij ook zo baalt van de sleur.”
“De sleur ja? Leven jullie langs elkaar heen dan?”
“Mwah ja, maar je weet toch zelf hoe dat gaat met kinderen en werk en hockeywedstrijden in het weekend?”
“Ja dat is ook zo,” beaam ik. “Maar wat zei hij verder dan? Wat voelt hij? En jij liefje, wat voel jij?”
“Hij mist het avontuur zegt ‘ie. En hij zegt dat hij nog wel van me houdt, maar dat het nu een waakvlammetje is in plaats van een vuur. Oh, en hij wil met me bungeejumpen. Maar ik hou helemaal niet van bungeejumpen. Ik heb hoogtevrees.”
“Schat, jij hebt al 18 jaar hoogtevrees en dat weet Dirk ook wel. De Suus waar hij van houdt is gewoon zo lief en mooi en ontzettend grappig. Hij kan toch ook met vrienden gaan bungeejumpen? Misschien wil Jochem wel mee.”
“Zegt Jochem nooit zoiets tegen jou dan?” probeert Suus.
“Nee,” schud ik. “Maar ik wel tegen hem. “Die hele meisjeszoektocht komt natuurlijk ook voort uit een soort onvrede. En dat zegt niets over mijn liefde voor Jochem, maar alles over de focus op mijn eigen leven. Ik was niet blij met mijn eigen leven en dus moest er iets veranderen.”
Suus’ ogen wellen op. Mijn woorden blijken niet geruststellend. “Maar ik wil helemaal niet dat er iets verandert,” zegt ze zacht.
“Nee? Hoe gelukkig ben je zelf met je leven dan? Op een schaal van 1 tot 10?”
Ze geeft geen antwoord.
“Ik heb gewoon allemaal geen zin hierin,” jammert ze.
“Oke, maar waar heb je wel zin in? Kun je iets bedenken waar je echt blij van wordt? Wat je nu misschien niet doet, maar best zou willen?”
Even is het stil. Onze glazen worden bijgevuld en de ober zet er zelfs een glaasje kaasknabbels bij. Sommige mensen hebben het talent om altijd precies aan te voelen wat we nu nodig hebben.
“Als hij echt bij me weggaat kan ik eindelijk een hond nemen,” lacht Suus. En we proosten.
Beeld: iStock.
