PREMIUM
Memoires van een Maîtresse – Deel 1: “Na 13 jaar ligt er ineens een andere hand op mijn borst”
Na dertien jaar lag er ineens een andere hand op mijn borst. Stevig, een beetje knijpend. Zo zou Thijs dat nooit doen. Glunderend als een puber op boevenpad wacht ik op wat komen gaat.
Dit is onze tweede date. Een paar weken geleden raakte ik op het benefietgala van mijn werk aan de praat met De Kapitein. Niet onknap, grappig en vooral: pretoogjes. Voordat ik er erg in had, hoorde ik mezelf vragen of ik een keer mee mocht in zijn stuurhuis. Oef, dit klonk als een doktersromannetje.
“Ik bedoel, eh, ik houd een blog bij over werkplekken en ik ben wel benieuwd naar de jouwe.” De energie tussen ons was niet te ontkennen.
Na een week uitgebreid appen – niemand had het woord stuurhuis meer in de mond genomen - en een nette koffie vorige week, heeft hij me gezoend. Een tedere, maar loeisexy kus. En nu zitten we hier dus, op een bankje in het park in Zoetermeer, en glijdt zijn hand zomaar in mijn decolleté.
“Vind je dit oké?,” vraagt De Kapitein. Poeh, gewetensvraag. Ik heb een relatie met Thijs en hij is getrouwd. Natuurlijk is dat niet oké. Maar jeetje, het vuur stroomt door mijn lichaam nu. “Mja,” mompel ik en De Kapitein lijkt zich niet te storen aan de lichte twijfel die ik inslik.
Verwassen Hemaatje
Hij frunnikt vol overgave aan mijn bh en mijn gedachten slaan op hol. Gut wat ben ik blij dat we hier in een parkje zitten en de hele blouse nog niet uitgaat. Mijn ietwat verwassen Hemaatje voelt ineens verre van sexy. Gelukkig zit er een randje kant aan, dan lijkt het nog wat.
Als er íets is waar ik me aan schuldig heb gemaakt, dan is het wel het laten versloffen van mijn sexappeal. Nu kijk ik ineens door andere ogen naar mijn hebben en houwen en besef ik dat er nodig geshopt moet worden. Jeetje Sabine, ben niet zo’n wijf. Geniet van dit moment!
Oei, 14.00 uur alweer. Ik moet zo gaan, de meiden komen uit school. Snel trek ik mijn bloesje recht en transformeer weer van zoenende puber naar 35-jarige moeder. “Bedankt voor de koffie en de fijne wandeling. Volgens mij mogen we elkaar wel,” zeg ik. Ik moet een beetje lachen om mijn poging tot quasi-nonchalantie.
“Dag meisje,” fluistert De Kapitein. “Zal ik je volgende week mijn stuurhuis laten zien?”
Beeld: iStock
