Memoires van een Maîtresse – Deel 31: “Gaat het wel goed, meisje?”

Krrrrrgggggk! Met één simpele beweging rukt de Kapitein mijn panty aan flarden. Wild zoenend zitten we op de achterbank van zijn Volvo en glippen zijn twee favoriete vingers bij mij naar binnen. Zijn handen zijn stoer en sterk en als een ware kapitein navigeert hij me blind naar het paradijs.

Het naderend afscheid zorgt voor extra vuur. We zoenen de sterren van de hemel, met onze ogen open. Wat een connectie. De tango van onze tongen vertelt wat we allebei niet uitspreken. Hoe onmogelijk ook, er is liefde. En 5 weken is lang, verdorie.

“Kom nog even helemaal binnen,” fluister ik tegen de Kapitein en ik hurk op zijn schoot. De auto schudt zoals in een tekenfilm en na zijn luide ‘Ohhhhhhh’ gieren we van het lachen. Het is niet te bevatten wat er gebeurt als we samen zijn. Letterlijk.

Ik trek mijn panty uit en vis mijn hardloopbroek weer uit mijn tas. “Hier, opdat je me niet vergeet,” lach ik, terwijl ik het bolletje lycra in zijn handen duw. “Ik moet weer terug, de meiden ophalen. Mijn rode wangen doen mijn ouders vast geloven dat ik daadwerkelijk gerend heb op deze mooie zondagochtend.”

We lachen weer hartelijk en dan pakt de Kapitein me stevig vast. “Lieve meis, kom eens hier. Gaat het goed? Je doet een beetje anders. Zijn we oké?” Ik zoen hem. “Ik ga je gewoon missen,” zeg ik, wat ook de waarheid is. Dat ik nog steeds met dat filmpje en die site in mijn maag zit, laat ik achterwege. Het enige wat ik nu wil is een sweet memory.

“Hmmmm, je bent een verrukkelijke bron van verlangen, hè meisje. Fijn vind ik dat, joh. Als ik terugkom, boek ik een nachtje een hotel, goed? Dan smeer ik je heerlijke lijf in met olie en masseer ik je uitgebreid.” Hij glundert ervan, maar ik moet er niet aan denken. Aan die olie dan, aan de rest des te meer.

Wanneer ik de stoel weer naar voren schuif, zie ik een visitekaartje in zijn portier liggen. Hè? Dat logo ken ik. Landford! De naam op het kaartje kan ik niet lezen, alleen de beginletter. J…. De Kapitein staat naast me en tikt op mijn billen. Ik gooi de deur dicht en zwaai mijn armen om zijn nek nu het nog kan. “Ik moet echt gaan nu, knapperd.” Nog één zoen en dan fiets ik weg. In mijn schone sportkleren en met mijn jurkje en hakken verstopt in mijn fietstas.

De rest van de dag spookt dat kaartje van Landford door mijn hoofd. Zou de Kapitein daar een kamer willen boeken? Nee, daar heb je geen visitekaartje voor nodig, toch? Het is toch gek hoe vaak ik die naam ineens tegenkom. ’s Avonds, als de meiden op bed liggen, neem ik mijn laptop op schoot en googel op Landford. Tussen de honderden aanbiedingen en foto’s van idyllische huisjes in het bos, kom ik een jaarverslag tegen. Ik scrol er vlug doorheen, zonder te weten wat ik zoek. En dan blijft mijn oog hangen bij de lijst met grootaandeelhouders. Mijn maag draait zich om en mijn hartslag schiet naar 120, als ik zie wiens naam bovenaan staat…

Beeld: iStock