PREMIUM
Nathalie (47): “Toen ik mijn eerste betaalde opdracht kreeg, was ik totaal overdonderd”
Al tijdens haar studie droomde stewardess Nathalie Dekkers (47) van een bestaan als fotograaf. “Er komt nu een kant van me boven waarvan ik niet eens wist dat ik die had.”
“Tijdens mijn studie psychologie woonde ik om de hoek bij de fotoacademie. Toen al dacht ik: dat is wat ik wil. Maar helaas lag het buiten mijn bereik, niet alleen financieel, maar ook omdat ik eraan twijfelde of ik daar wel creatief genoeg voor was. Maar mijn interesse bleef. Als ik mooie foto’s zag, dacht ik altijd vol bewondering: hoe dóen ze dat? Dat ik zelf professioneel zou fotograferen, die gedachte kwam niet in me op. Na mijn studie werd ik internetconsultant, daarna kwam ik terecht op de HR-afdeling van een groot Amerikaans bedrijf. De druk was hoog, ik nam een sabbatical. In dat jaar besloot ik stewardess te worden en dat beviel zo goed dat ik nu, negentien jaar later, nog steeds met veel plezier dat bekende blauwe pak draag.”
Overdonderd
“In 2019 ging het op school minder goed met mijn zoon Luca. Natuurlijk gingen al mijn tijd en aandacht daarnaartoe en toen het eindelijk beter ging, viel er een last van me af. Toen was er opeens ook ruimte om te bedenken: wat wil ik eigenlijk zelf met mijn leven? Ik besloot te doen wat ik al zo lang wilde en schreef me in bij Fotogram, een onderdeel van de Fotoacademie. Ik vond het gewéldig. Omdat de vervolgopleiding in april niet doorging vanwege Covid-19, kwam ik op het idee een portfolio op te bouwen. Ik postte een Facebookbericht dat ik het project Mooi van binnen was gestart: via het raam, de tuin of de deuropening fotografeerde ik mensen die in quarantaine zaten. Wie zich aanmeldde, werd door mij gefotografeerd en mocht daarvoor geven wat hij of zij ervoor overhad. De opbrengst ging rechtstreeks naar het Rode Kruis. Het was geweldig om te doen, ik kreeg zulke enthousiaste reacties. De artdirector van een tijdschrift zag waarmee ik bezig was en vroeg of ik ook voor de plaatselijke glossy wilde fotograferen. Mijn eerste betaalde opdracht, ik was totaal overdonderd. Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel en Marc, mijn partner, maakte een website voor me.”
In het diepe
“Daarna kreeg ik een idee voor een nieuw project. Ik kon weinig vliegen, veel mensen zaten in onzekerheid over hun baan. Ik wilde positiviteit brengen in deze onzekere tijd door de mensen achter het uniform te belichten, dus foto’s te maken van collega’s in uniform én privé. Ik postte mijn idee op de Facebookpagina van de KLM en mijn inbox ontplofte. Honderden collega’s wilden meedoen en ik kon direct aan de slag. De reacties waren lovend: ‘Je hebt me vastgelegd zoals ik echt ben’, hoorde ik vaak. En een collega die ik fotografeerde na haar chemokuur zei: ‘Nu ik deze foto’s zie, kan ik mezelf eindelijk weer mooi vinden.’ Daar kreeg ik tranen van in mijn ogen, het is het mooiste compliment dat je kunt krijgen. Omdat er zó veel enthousiaste reacties zijn over deze fotoserie, ben ik nu met een KLM-collega bezig er een boek van te maken. Het is ongelofelijk hoe hard het gaat, het lijkt wel alsof alle lichten op groen staan. Wat er allemaal is gebeurd het afgelopen halfjaar, daar denk ik veel over na. Ik ben echt in het diepe gesprongen, roekeloos, met in het begin nauwelijks kennis van zaken. Maar ik ben wél blijven drijven en dat geeft een enorme kick.”
50-50
“Mensen vragen me weleens of ik gebruik zal maken van de vrijwillige vertrekregeling van KLM. Dat ben ik niet van plan, daarvoor vind ik vliegen te leuk. Mijn ideaal is om fotografie en vliegen 50-50 te doen. Eigenlijk heb ik me nooit zorgen gemaakt om mijn werk en dat doe ik nu dus ook niet. Er is in mijn leven al zo veel turbulentie geweest, ik durf erop te vertrouwen dat het allemaal wel weer goed komt en ondertussen geniet ik van wat er nu alle-maal gebeurt. Het is bijzonder om te zien dat er een kant van me bovenkomt waarvan ik niet eens wist dat ik die had. Sinds ik fotografeer, voel ik me op de een of andere manier completer, echter. Heel diep vanbinnen vond ik dat ik me niet echt nuttig maakte, nu voel ik dat ik een talent heb waarmee ik echt iets positiefs kan bijdragen. Of ik gelukkiger ben nu? Dat weet ik wel zeker.”
Interviews: Christien Jansen. Fotografie: Petronellanitta.
