Petra’s man werd aangeklaagd wegens seksueel misbruik: “Ik had geen idee wat waar was”

“Het is dinsdagochtend vroeg, 9 oktober 2012. Wim hoort op het erf geluiden en vermoedt indringers. Hij loopt in zijn ochtendjas naar buiten, waar hij door vier mannen wordt vastgepakt. Ik zie hun schimmen door het raam en wil Wim helpen, maar op datzelfde moment komen een man en vrouw de slaapkamer binnen die me manen kalm te blijven. Eerst denk ik aan een overval, maar dan zie ik dat het politieagenten zijn. ‘Dit is een vergissing’, schiet door mijn hoofd. ‘De politie heeft het verkeerde huis te pakken.’

Bits wordt er gevraagd of er nog meer mensen thuis zijn en ik vertel dat Maxx, mijn zoon van 18, boven ligt. Met vier man stormen ze naar boven en ik maak me grote zorgen om mijn kind, dat nietsvermoedend ligt te slapen. Ik vind het vreselijk dat ik niet naar hem toe mag om hem gerust te stellen, maar ik moet blijven zitten. De agenten kijken mij dreigend aan. Door het raam zie ik hoe Wim wordt afgevoerd, in de boeien geslagen als een levensgevaarlijke crimineel.

Ik begin te trillen van woede. Dit is zo’n belachelijke situatie. ‘Ze maken een grote fout en dit ga ik niet pikken’, denk ik boos. Pas veel later die dag hoor ik van de officier van justitie dat er géén vergissing is gemaakt. Ze moesten wel degelijk ons huis hebben. Of liever gezegd: mijn man. Wim is aangeklaagd door een ex-cliënte wegens seksueel misbruik.

Iets té toegankelijk

Toen ik Wim leerde kennen, was hij druk bezig met het opzetten van een stichting die hulp bood aan mensen voor wie de reguliere hulpverlening tekortschoot. Hij ving in zijn boerderij in ’t Harde getraumatiseerde mensen op: ex-drugsverslaafden en taakstraffers. Met hen ging hij sporten, praten en hij liet ze op het land werken. Wim heeft geen achtergrond in de hulpverlening. Hij heeft altijd op hoog niveau aan karate gedaan, is Europees kampioen geweest. Het slagingspercentage van zijn onorthodoxe aanpak was hoog. En nadat er een documentaire over de stichting werd gemaakt die meerdere malen op tv is geweest, kwamen de aanmeldingen van alle kanten. Wim deed alles op gevoel. Daardoor was hij soms wel iets té toegankelijk. De stichting liep volledig door ons privéleven heen. Alles speelde zich in en om ons huis af en iedereen liep bij ons binnen. Ik vluchtte geregeld met een kop koffie naar de slaapkamer: de enige plek waar ik rust had.

Ze klitte aan hem

Op het moment dat Wim en ik gingen samenwonen, viel Jolande me meteen op. Een vrouw van een jaar of 23 die enorm aan hem klitte. Ze was een ex-cliënte, maar vond het lastig volledig op eigen benen te staan. Ze deed klusjes voor de stichting, verzorgde de paarden en sportte bij Wim. Volgens Wim zag ze hem als vaderfiguur. Noem het vrouwelijke intuïtie, maar ik voelde meteen dat er iets niet klopte. Jolande bleef dagelijks komen en zodra Wim in haar buurt kwam, werd haar houding uitdagender en haar stem hoger. Ook stuurde ze hem brieven en kaarten en ontweek ze mij. Elke keer dat ik Wim op haar gedrag aansprak, kregen we ruzie. Wim bleef keer op keer herhalen dat zij geen gevaar voor onze relatie betekende.

Ze hadden een affaire

Pas toen Wim al vijf weken in de gevangenis zat, hoorde ik dat mijn intuïtie al die tijd goed was geweest. Eerder had Wim in beperking gezeten, wat inhoudt dat hij alleen contact had met zijn advocaat en wij elkaar niet mochten spreken of zien. Zodoende wist ik al die tijd niet wat er waar was van de aangifte. Wim en Jolande hadden wel degelijk een affaire gehad, net voordat ik in beeld kwam. Jolande was toen cliënte-af, Wim al zes jaar alleen, eenzaam en gevoelig voor aandacht. In 2012, ruim acht jaar later, deed Jolande aangifte tegen Wim. Ze beweert dat ze in 2004 seksueel was misbruikt. Een idiote beschuldiging, zeker omdat ik in de tijd dat Wim en ik al een relatie hadden, had gezien hoe ze om hem heen draaide en hoeveel moeite ze deed om hem te verleiden. Ik geloofde er geen woord van. Misbruik is zo’n naar woord. Ik vind het verwerpelijk dat Wim als 45-jarige het bed deelde met een vrouw van 22, maar dit waren twee mensen die samen een seksuele relatie hadden gehad. Wim zou nooit een vrouw dwingen tot seks, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.

Hij was niet eerlijk geweest

Mijn wereld stortte in toen ik Wim hoorde bekennen dat hij acht maanden iets met Jolande had gehad. Dagenlang kreeg ik geen hap door mijn keel, ik was letterlijk kotsmisselijk van al zijn leugens. Als Wim mij eerlijk had verteld over hun relatie, weet ik zeker dat we niet in deze situatie waren gekomen. Wim zei dat hij mij niet had durven vertellen over hun verhouding, uit angst dat hij mij zou verliezen. Dat vind ik een zwak argument. Hij had mij die keuze moeten geven. In plaats daarvan maakte hij het juist moeilijker. Kreeg ik opmerkingen als ‘Je bent jaloers’ of ‘Je ziet spoken’ en droeg hij me op te investeren in mijn band met Jolande. Achteraf vind ik dat het ergste. Ik voelde me zo vernederd door hen.

Hij wil de hele wereld redden

Wim had veel spijt. Vanuit de gevangenis liet hij steeds weten hoeveel hij van me hield en vertelde hoe bang hij was me kwijt te raken. Ik twijfelde wekenlang of ik hem zou verlaten. De leugens lieten zich niet zomaar wegpoetsen. Om rustig na te denken sloot ik me een weekend op in een hotel aan de kust. Daar was ik los van alles. Ik besloot hem te vergeven. Ik was nog steeds woedend om zijn leugens en zijn gedraai, maar ik hield te veel van hem om hem nu in de steek te laten. Wim is een goede echtgenoot en een lieve stiefvader voor mijn kinderen. Zij bleven altijd achter hem staan en geloven net als ik niet in het seksueel misbruik.

Wel denk ik dat Wim moeite heeft met grenzen aangeven. Hij is een softie als het gaat om de zwakkeren in de maatschappij. Het is ook de reden dat we vier honden en vier katten hebben en diverse koeienkneusjes, allemaal afdankertjes of vondelingen. Wim wil de hele wereld redden en schroomde niet om iemand te knuffelen die het moeilijk had of zijn arm om hem of haar te slaan. Ik denk dat Jolande niet kon omgaan met zijn wisselende signalen. Wim wilde haar helpen, maar geen relatie meer. Hij had duidelijker moeten maken dat ze haar eigen leven moest leiden. Pas nadat wij al twee jaar een relatie hadden, hield hij haar duidelijk op afstand. Wim vertelde dat hij het vervelend vond dat ze steeds inbreuk maakte op onze privacy en ze ging met ruzie weg.

Zijn naam bezoedeld

Ze heeft wat dat betreft haar gram gehaald. Wim kreeg uiteindelijk twee jaar voorwaardelijk opgelegd, mede door allerlei dwalingen van justitie. Zijn half jaar in voorarrest in de gevangenis viel me zwaar. Gelukkig had ik veel aan mijn kinderen. Noëlle kroop vaak bij me in bed en Maxx liet de honden elke avond uit, omdat hij niet wilde dat ik alleen in het bos zou lopen. Ook had ik steun aan een heel lieve vriendin die regelmatig een wijntje kwam drinken en me hielp waar nodig. Ondertussen ging de stichting failliet, gingen we er financieel bijna aan onderdoor en werd ons huis beklad. We hadden de publieke opinie tegen. Wim is hier in de buurt bekend en het nieuws van zijn veroordeling verspreidde zich vlug. Mijn ex-man werd gewaarschuwd: haal je dochter daar weg, want Wim zou ook Noëlle lastigvallen. Gelukkig ontkrachtte zij dat meteen, maar zijn naam was bezoedeld. Ik weet nog dat ik een stel bediende in het restaurant waar ik werk. Ik bracht de drankjes en de vrouw vroeg of ik een relatie had met Wim. Toen ik dat beaamde, zei ze neerbuigend: ‘Oké, daar gaat je fooi.’

Een trap na

Wim en ik zijn nu een aantal jaar verder en het gaat weer goed, maar we zijn veranderd. Mijn vertrouwen in het rechtssysteem is aangetast, zowel door de inval die buiten elke proportie was, de aanklacht die niet klopte maar toch overeind bleef staan en de vele fouten in de rechtszaak. Volgens justitie heeft Wim zijn functie als hulpverlener misbruikt. Wim kon niet bewijzen dat Jolande geen cliënt meer was en dat was voor de rechter doorslaggevend om hem te veroordelen. De veroordeling zelf was buiten proporties. De straf stond totaal niet in verhouding tot de aanklacht. Zijn advocaat bekeek meerdere soortgelijke zaken, nergens was de straf zo hoog als bij Wim. Net na zijn gevangenisstraf was Wim gebroken. Mijn grote, sterke vent zat vol onmacht en wanhoop en het duurde maanden voordat hij erbovenop was. Wim wil ook niets meer te maken hebben met hulpverlening. Hij zette zich 20 jaar dag en nacht in voor de stichting, maar kreeg een trap na. Hij verdient nu zijn geld met de verkoop en bewerking van hout en ontfermt zich over de dieren op de boerderij.

Schrijven als verwerking

Zelf schilder ik en geef ik exposities in de vele lege ruimtes van ons huis en ben ik bezig met het opzetten van een koffiehuisje. Ook heb ik een boek geschreven over wat ons is overkomen. Wim leerde zijn cliënten altijd dat je door middel van schrijven, praten en vechtsport trauma’s kon verwerken. Praten ging moeizaam en ik heb twee slechte schouders, dus sporten kan ik niet, maar schrijven ging me goed af. Eerst in een dagboek, dat ik aan Wim gaf toen hij opgesloten zat, zodat hij mijn kant kon lezen. Later heb ik mijn notities gebundeld, voor familie en belangstellenden, maar dat werden er steeds meer en zo ontstond het idee er een echt boek van te maken.

Een relatietest

Deze situatie is een test geweest voor onze relatie, waardoor ik nu zeker weet dat we nooit meer uit elkaar gaan. Wim en ik zijn allebei types van ‘schouders eronder en weer door’. We hebben gelukkig ook heel veel lieve mensen in onze omgeving. Vriendinnen die voor me opkwamen, mijn kinderen die altijd achter ons bleven staan. Dat Wim uiteindelijk niet meer de gevangenis in hoefde na zijn voorarrest is het belangrijkste. We gaan samen hard werken en dan komen we er ook financieel ooit wel bovenop. De toekomst ligt weer open voor ons, dus we mogen weer verwachtingen hebben, en dromen. Daar gaan we voor.”

Op basis van haar eigen ervaringen schreef Petra Keijl het boek: Met pek en veren – Als je man wordt beschuldigd van seksueel misbruik:

Elke dag de beste berichten van Libelle in je mailbox? Dat kan!

Interview: Joan Makenbach. Fotografie: Petronellanitta