PREMIUM
Politieagent Marieke werd mishandeld: “Hij was een kickbokser en wist precies wat hij deed”
Het is bijna niet te bevatten: een agent, ambulancemedewerker of therapeut die hulp komt verlenen en dat moet bekopen met ernstig fysiek letsel. Politieagent Marieke Hendrickx (39) werd 5 jaar geleden ernstig mishandeld tijdens haar werk. Door hersenletsel raakte ze arbeidsongeschikt.
“Het politievak was mijn roeping. Mensen reanimeren, bemiddelen bij ruzies, slecht nieuws brengen, slachtoffers bijstaan na een auto-ongeluk; je bent heel dicht bij mensen. Ik zou zo de straat weer op willen, maar dat zit er niet meer in. Door de mishandeling heb ik minder kracht in mijn rechterarm, ik heb last van epilepsie en mijn kortetermijngeheugen en concentratie zijn beroerd. Fel licht en veel geluid trek ik niet, ik ben te gevoelig voor prikkels geworden. Maar het ergste is misschien wel dat ik bang ben, dat was ik nooit. Ik ben heel bang dat de daders wraak komen nemen.”
Grimmige sfeer
“Het was een zonnige middag in mei 2015. We kregen een melding dat bij een drukke weg een gezin stond met koffers en al: 2 ouders, 2 volwassen zoons en 2 meisjes van 4 en 6. Mijn collega en ik waren er als 1e bij. Toen we uit de auto stapten, zei mijn onderbuikgevoel dat het weleens zou kunnen escaleren want de sfeer was grimmig. Uit voorzorg riepen we ondersteuning op, maar de 5 collega’s die er in no time waren, konden niet voorkomen dat de vlam in de pan sloeg. Wij hadden van Jeugdzorg de opdracht gekregen om de kleine meisjes mee te nemen. Dat is nooit een leuke boodschap, maar deze ouders werden woedend. De vader liep naar me toe en stompte me vol in mijn gezicht. Ik wist overeind te blijven, maar na de klap van een zoon, knalhard op mijn slaap, sloeg ik tegen de grond. Verder weet ik niets meer. Later heb ik gehoord dat de mannen het hadden voorzien op de vrouwelijke agenten, waarschijnlijk dachten ze dat die zwakker waren. Mijn 2 vrouwelijke collega’s werden ook aangevallen maar zij kwamen er gelukkig beter vanaf dan ik. De zoon die mij zo hard sloeg, was kickbokser. Hij wist precies hoe hij een genadeklap moest uitdelen. Zijn stoot veroorzaakte puntbloedingen waaraan ik hersenletsel heb overgehouden. Ik ben nu volledig arbeidsongeschikt. Die ene klap heeft mijn leven voor altijd veranderd.”
Prijs op mijn hoofd
“De mannen zijn opgepakt en veroordeeld tot 7 en 9 maanden gevangenisstraf. Maar voordat ze in de cel konden worden gezet, zijn ze met de noorderzon vertrokken. Via via heb ik gehoord dat ze geld op mijn hoofd en dat van mijn collega’s hebben gezet. Ik weet niet of er echt iemand zo gek zal zijn, maar ik werd er heel angstig van. Ik durfde de straat niet meer op, wat niet hielp bij mijn toch al vrij depressieve stemming na de aanval. De politie heeft mij goed begeleid en me geholpen bij de aanschaf van assistentiehond, Woody. Dat was een geweldige actie. Woody moet uitgelaten worden, dus ik móet wel naar buiten. Hij is zo getraind dat hij het aanvoelt als ik een epileptische aanval ga krijgen. Hij slaat dan met zijn poot tegen mijn been of gezicht zodat ik weet dat ik rustig moet gaan liggen en wachten tot het voorbij is. Woody heeft me geholpen om weer onder de mensen te komen, hij is altijd bij me. Ik ben nog steeds bang dat de daders mij weer iets aandoen, maar het beheerst mijn leven niet meer.”
Plekje geven
“Het is nu 5 jaar geleden, maar ik ben nog steeds boos. Vooral omdat die mannen nog niet zijn opgepakt en dus hun straf ontlopen. Zij gaan verder met hun leven terwijl ik thuiszit en mijn werk niet meer kan doen. Ik ben in therapie geweest, dat heeft wel geholpen. Het is me gelukt om het een plekje te geven, zoals dat heet. Wat me er ook doorheen heeft getrokken, is mijn vrijwilligerswerk bij het Veteranen Search Team. Wij doen zoekacties naar vermiste mensen, zoals bij Anne Faber. Ik ben zelf niet in staat om mee zoeken, maar ik zet de acties op. Het voelt goed om nog iets te kunnen betekenen voor de maatschappij. Samen met mijn man Roel, ook politieagent, heb ik me redelijk met ons nieuwe leven verzoend. Ondanks mijn handicap kunnen we nog wel leuke dingen doen. Als we uit eten gaan, doen we dat op maandag. Dan is het meestal rustig. Soms moet ik na het hoofdgerecht al naar huis, maar steeds vaker trek ik het tot na het dessert. Roel werkt nog steeds bij de politie. Dat is leuk omdat ik zo op de hoogte blijf van hoe het op het bureau gaat. Maar soms word ik er verdrietig van omdat ik mijn oude leven zo mis.”
Bron: Deborah Ligtenberg. Beeld: Petronellanitta.
