Sietske (51) is bron- en contactonderzoeker bij de GGD: “Soms voel ik me net een detective”
Sietske (51) is bron- en contactonderzoeker bij de GGD. Bij besmettingen met het coronavirus trekt zij na met wie er contact is geweest om verdere verspreiding van het virus te voorkomen. Een enorme klus, zeker nu ook meer jongeren besmet raken en de lijst met de te controleren contacten steeds langer wordt. “Maar oordelen doe ik niet. Dat is niet aan mij.”
“Van huis uit ben ik verpleegkundige, maar de afgelopen jaren ben ik ertussenuit geweest om voor mijn middelste, meervoudig gehandicapte kind te zorgen. Inmiddels is hij zeventien. Ik speelde al een tijdje met het idee om weer aan de slag te gaan toen de vacature van de GGD voor bron- en contactonderzoeker voorbijkwam. Dat leek me wel wat: een baan in de zorg - wat ik het liefste doe -, geen direct gevaar voor besmetting – om die reden wilde ik niet in de teststraat werken –, en een uitgelezen kans om meer te leren over het virus en tegelijkertijd mijn steentje bij te dragen om het in de kiem te smoren.”
Detective
“Het is fantastisch werk, soms voel ik me net een detective als ik probeer te achterhalen met wie een besmet persoon in contact is geweest. Bij ouderen zijn dat er over het algemeen vrij weinig en is het relatief gemakkelijk om die in kaart te brengen. Maar je ziet nu dat veel jongeren besmet raken. In sommige gevallen hebben zij met grote groepen contact gehad en dat maakt het lastiger; wij BCO’ers (bron- en contactonderzoekers, red.) maken lange dagen – ook in het weekend – om een helder beeld van die contacten te krijgen. Dat er een tekort is aan BCO’ers is wel duidelijk. Heel eerlijk, ik vind dat de GGD en de overheid dit best hadden kunnen voorkomen door eerder te beginnen met werven. Ik weet zeker dat er ontzettend veel mensen zijn die staan te springen om dit werk te doen. Wat dacht je van al die mensen die recent hun baan zijn verloren door de corona-crisis?”
Schaamte
“De meeste mensen werken gewoon mee aan een contactonderzoek, gelukkig. Maar je hebt er ook die zich te pletter schamen. Dat snap ik wel, want als je honderd contacten hebt gehad, wat echt heel veel is, dan heb je iets niet goed gedaan. Natuurlijk oordeel ik niet, dat heeft totaal geen zin. Uiteindelijk gaat het mij er alleen maar om dat iemand zijn verhaal zo zorgvuldig mogelijk vertelt. Los daarvan leef ik ook mee met zo iemand; ik bedoel, voor deze persoon zelf is het natuurlijk óók hartstikke rot. Je moet je voorstellen: die is ziek, zit in quarantaine en schaamt zich ondertussen kapot voor het feit dat door zijn of haar toedoen honderd mensen in quarantaine moeten.”
Overtuigen
“Als mensen in eerste instantie huiverig zijn om mee te werken aan het onderzoek, is het vaak genoeg om de noodzaak ervan uit te leggen. Als ik vervolgens een paar uur later terugbel hebben ze meestal nagedacht en zien ze in dat meewerken het enige verstandige is. Soms komt er een ingewikkelde casus voorbij. Bijvoorbeeld die van een illegale asielzoeker die op plekken is geweest waar hij eigenlijk niet had mogen zijn. Bang om in de problemen te komen durfde hij zijn verhaal niet te vertellen. Ik leg dan uit dat het ook anoniem kan en benadruk dat ik alleen maar probeer te voorkomen dat COVID zich verder verspreidt. Andere lastige gevallen zijn mensen die in quarantaine moeten nadat ze in het contactonderzoek naar voren zijn gekomen. Zij laten zich keurig testen, maar als de uitslag negatief blijkt dan is het vaak lastig om hen – of hun werkgevers - ervan te overtuigen dat ze tóch in quarantaine moeten. Dat levert soms moeilijke discussies op.”
Verbinding in plaats van veroordeling
“Kijk, uiteindelijk kun je mensen niet verplichten om mee te doen aan het onderzoek. Ook het strafbaar stellen van het niet naleven van de quarantaineplicht vind ik weinig realistisch; we leven toch niet in een politiestaat?! Nee, ik geloof in verbinding in plaats van veroordeling. Het is belangrijk dat jongeren niet het gevoel krijgen dat ze ‘boosdoeners’ zijn, daar schieten we niks mee op. Maar om verbinding te creëren is het belangrijk dat de richtlijnen duidelijk zijn, en toegegeven, de regels rondom COVID zijn op dit moment onduidelijk en inconsequent. In de Kalverstraat moet je bijvoorbeeld een mondkapje dragen en drie straten verderop niet. Dat werkt niet. Vertrouwen, medemenselijkheid en verantwoordelijkheidsgevoel wél.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Interview: Paulijn van der Pot. Beeld: iStock
