Suzanne (29) kreeg twee keer corona: “Die laatste keer was zó heftig, dat gun je niemand”

Het begon de eerste keer met hoesten. “Eigenlijk dacht ik aan een longontsteking”, vertelt Suzanne. “Maar omdat ik zelf in het ziekenhuis werk, heb ik me wel meteen laten testen. Toen had je nog helemaal geen teststraten, dus er kwamen twee ‘marsmannetjes’ helemaal ingepakt bij mij thuis langs. Een bizarre gewaarwording. Ik testte negatief, maar de klachten bleven aanhouden. Bij een tweede test bleek ik toch corona te hebben.”

Veel pijn

Suzanne bleef een paar weken thuis. “Ik kon alleen maar rechtop zitten of op mijn buik liggen van de pijn, vooral tussen m’n schouderbladen. En ik hoestte veel. Gelukkig hield ik mijn smaak en reuk en voelde ik me verder best prima. M’n hoofd werkte in elk geval nog, dus ik probeerde vanuit huis zoveel mogelijk te blijven werken.”

Toch waren het geen makkelijke weken voor Suzanne. “Ik woon alleen op een bovenverdieping en je mag natuurlijk de deur niet uit als je positief bent getest. Destijds was het voor veel vrienden ook een ver-van-je-bed-show. Afgezien van mij kenden ze niemand anders die ziek was. Ik was die keer gelukkig niet heel ziek, maar de muren komen echt op je af. En het was ook allemaal spannend, gek en nieuw.”

Twee keer corona

De nasleep viel gelukkig mee en een relatief klachtenvrije zomer volgde. Maar in de nacht van 12 op 13 oktober werd Suzanne bezweet en met een lijf vol spierpijn wakker. Een griepje, dacht ze. Een tweede keer corona? Dat kon het toch niet zijn? Eenmaal op haar werk aangekomen leek het wel weer te gaan. Tot Suzanne om 11 uur een kop koffie met haar collega’s dronk. “Uit het niets was ik mijn reuk en smaak verloren. Ik ben meteen door de teststraat op mijn werk gegaan. Tegen m’n collega’s grapte ik nog dat ik m’n spullen wel meteen mee zou nemen voor het geval ik weer thuis kwam te zitten. 'Pas op hoor, dat is de goden verzoeken!', grapten ze terug. Om half 5 kreeg ik de uitslag: ik bleek toch wéér positief. Dan weet je echt niet wat je ziet.”

Het duurde vervolgens paar dagen voordat ze klachten ontwikkelde. Suzanne: “Het was een compleet ander ziektebeeld dan de eerste keer. Maandagmiddag belandde ik weer thuis; donderdag werd ik ineens ontzettend benauwd. Van een paar meter naar de keuken wandelen raakte ik al buiten adem en werd het zwart voor mijn ogen. Die nacht lag ik letterlijk naar lucht te happen. Het was doodeng. Alsof ik onder water zwom en het niet ging halen om weer boven te komen.”

Zuurstoftekort

Artsen twijfelden om haar op te nemen, maar de huisarts raadde aan om met een saturatiemeter (zuurstofmeter) alles nauw in de gaten te houden. “Gezonde mensen hebben een waarde tussen de 95 en 99, ik zat structureel op of zelfs onder de 90. Ik was zo benauwd dat ik niet eens meer in volledige zinnen kon spreken. Als mijn ouders boodschappen hadden gebracht, redde ik het niet om de trap weer op te klimmen zonder een keer te gaan zitten onderweg. Ik ben jong, gezond en rook niet. Dat beangstigt je wel.

Ook was ik bang of de medicatie wel aan zou slaan. In zo’n situatie moet je rustig blijven, maar als je zo benauwd bent gaat dat gewoon niet. Corona is niet alleen lichamelijk zwaar, maar ook emotioneel gezien een mentaal spelletje. En juist omdat het die tweede keer ook zo heftig was, ben ik bang om het straks ook nog een derde keer op te lopen. Het is echt onbekend terrein, we weten niet of dat überhaupt kan.

Harde lockdown is noodzakelijk

Die harde lockdown vind ik vreselijk, maar het is wel nodig. We doen allemaal veel en veel te veel. Als we het nu goed aanpakken, zijn we er hopelijk weer sneller uit. Wat ik heb meegemaakt, gun ik niemand. En je ziet: ook op mijn leeftijd en met gezonde longen kun je het oplopen.

*de naam Suzanne is in verband met privacy gefingeerd. Bij de redactie is haar echte naam bekend.

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!

Beeld: iStock