Yelena verloor haar kindje in coronatijd: “Het had niet hoeven gebeuren”

Tinderliefde

“Ik ontmoette mijn vriend via Tinder, maar was in het begin erg sceptisch. Ik geloofde niet echt meer in de liefde, maar toen hij op onze tweede date een door zijn moeder gemaakte teddybeer als cadeautje meenam, stal hij mijn hart.” 4 maanden later woonden ze samen en in september 2019 was Yelena zwanger van hun eerste kindje. “Het verliep allemaal perfect, tot de 29e week van mijn zwangerschap. Het coronavirus heerste toen al wel. Ik moest dus telkens alleen naar het ziekenhuis om naar het hartje te luisteren. Daarvoor waren we samen bij alle controles en echo’s, maar nu moest ik alleen. Maar dit vond ik niet zo erg, want het was toch meer een routinecheck”, vertelt Yelena.

Dit veranderde echter toen de aanstaande moeder plots allemaal lichamelijke klachten begon te krijgen. “Op een ochtend werd ik wakker en mijn gezicht, vooral rondom de ogen, was opgezwollen. Het begon bij mijn voeten en ging langzaam naar mijn knieën omhoog. Ook kwam ik een week plots heel veel aan. Een paar dagen ervoor had ik licht bloedverlies en ook rugweeën. De dag erop bleek ook mijn gezicht helemaal opgezwollen te zijn, dus toen trok in aan de bel. Beide partijen reageerden erg laks. De huisarts zei dat ik niet langs hoefde te komen, maar dat ik een foto moest sturen van mijn gezicht. Dit om een huisartsbezoek te vermijden, gezien de geldende coronamaatregelen. Zij zag geen probleem, maar zei dat ik vocht kon vasthouden door zwangerschap. Van de verloskundige kreeg ik het advies om vochtafdrijvende groentes te eten, en er werd me verteld dat ik pas weer terug hoefde te bellen als ik andere klachten kreeg, zoals hoofdpijn, buikpijn en sterretjes zien."

Geen hartslag

"Ik voelde mijn baby niet veel meer. Ik had in een folder gelezen dat je dan altijd direct de verloskundige moet bellen, maar omdat zij zich geen zorgen maakte deed ik niet zo snel iets. Pas na heel lang aandringen, toen ik voor de tweede keer op een dag belde, kwam de verloskundige eindelijk langs om mij gerust te stellen. Ik bleek een hele hoge bloeddruk te hebben, en toen ze naar het hartje ging luisteren bleef het heel lang stil. Ze vond een hartslag, maar dit was achteraf gezien de mijne. Het verschil tussen een baby- en mensenhartslag is groot, maar de verloskundige zag mijn hartslag voor de verzwakte hartslag van mijn baby aan. Halsoverkop moest ik naar het ziekenhuis. Tegen de maatregelen in vervoerde de verloskundige me naar het ziekenhuis in haar auto. Mijn broek werd direct uitgedaan, er werd een katheter ingebracht en ik kreeg allerlei infusen. Maar de hartslag van mijn baby bleek er niet meer te zijn. Het was te laat. Feetje was overleden.”

Zwangerschapsvergiftiging

"De reden voor het plotselinge overlijden van Yelena’s dochtertje bleek pre-eclampsie te zijn, in de volksmond beter bekend als zwangerschapsvergiftiging. “Normaalgesproken hoeft dat helemaal geen grote gevolgen te hebben, mits er snel gehandeld wordt. Het kan wel dodelijk zijn voor zowel moeder als het kind, omdat het snel erger kan worden. Je kan een hoge bloeddruk krijgen, maar ook je lever, nieren en hart kunnen ermee stoppen. Voor de baby is het gevaarlijk omdat de placenta niet goed meer werkt, dus het kindje kan dan niet genoeg zuurstof en voedingsstoffen krijgen. Dat was bij mijn kindje ook het geval. Blijkbaar had ze niet genoeg zuurstof gekregen in de 31e week, waardoor ze is overleden. En dat terwijl alles in de 29e week van mijn zwangerschap nog goed was."

Ondragelijk

"Wat het voor mij haast ondragelijk maakt, is dat het niet had hoeven gebeuren. Het overlijden van mijn dochtertje had echt voorkomen kunnen worden, want pre-eclampsie is goed te behandelen. De verloskundigen hebben het voor mijn gevoel niet willen zien, het is niet opgemerkt en mijn klachten werden telkens weggewimpeld. Ik denk dat dit te maken heeft gehad met de coronamaatregelen, waardoor er voor mijn gevoel veel losser werd omgesprongen met mijn klachten en zorgen. Het speelde ook mee dat ik zélf liever niet naar het ziekenhuis of de verloskundige en de huisarts wilde gaan omdat ik bang was voor besmetting, en via e-mail en telefoon is een consult toch minder grondig.

Een week na het het overlijden is Feetje gecremeerd. Bij de begrafenis mochten maar 30 mensen aanwezig zijn, de begrafenisondernemer en de man van het crematorium meegeteld. Iedereen zat uit elkaar, we mochten elkaar niet aanraken. Ik kon niemand knuffelen, wat echt ontzettend onnatuurlijk voelde en heel zwaar was. Gelukkig hebben we nog wel mooie foto’s van ons dochtertje laten maken, maar het besef dat ze als gezond kindje ter wereld had kunnen komen blijft ondragelijk.”

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!

Beeld: Make a Memory & IMA Afscheidszorg