Zouden Loretta en Koen echt wat met elkaar hebben of word ik paranoïde?

Na vijf dagen kon ik mezelf laten testen en bleek ik niet besmet met het coronavirus. Dat verwachtte ik ook, maar het was toch even spannend. Ik heb de tijd gebruikt om mijn huis op te ruimen. Zo’n gedwongen opsluiting is pijnlijk en helend tegelijk. Soms moet je door iets heen om weer bij jezelf te komen. Ik werd er zowaar een beetje zweverig van en heb opgezocht hoe dat zit met chakra’s. Ik heb zelfs online chakra-yogalessen gevolgd, maar die legden mijn spieren zo in de knoop, dat het in mijn bil is geschoten. Gelukkig heb ik inmiddels een betere cursus gevonden.

Taart en bloemen

Nu ik de wijde wereld weer in mag, lijkt deze wel vernieuwd. Door het prachtige weer is het net of iedereen zichzelf heeft hervonden. Natuurlijk is onze nieuwe werkelijkheid nog niet ideaal, maar het optimisme is duidelijk teruggekeerd. Bij een bloemenstal heb ik een mooi lenteboeket uitgezocht voor mijn moeder. In een impuls heb ik ook een grote taart gekocht, om het personeel van het verzorgingshuis te bedanken. Nu ik er regelmatig kom, weet ik hoe hard ze er werken.

Zonder emotie

Goedgehumeurd stap ik in de lift naar de vierde etage. Boven aangekomen toets ik de code in van de grote klapdeuren van mama’s afdeling. Ik hoor Loretta al lachen. Die heeft ook de lente in haar bol, denk ik, want ze klinkt extreem vrolijk. Net voor ik de huiskamer binnenloop, waar het uitbundige gelach vandaan komt, herken ik plotseling nog een stem. En ja hoor, als ik mijn hoofd om de hoek steek, zie ik Koen naast mama zitten. Loretta staat naast hem. Misschien is het omdat ze me niet meteen zien en zich onbespied wanen, maar het valt me op hoe achteloos Loretta met haar hand op zijn schouder staat.

“O lekker!”, roept een bewoonster, die de taart in mijn handen ziet. Nu kijken Loretta en Koen op. “Jij zat toch in quarantaine?”, vraagt Koen bot. “Ook hallo, Koen. Niet meer. Heb je daar problemen mee?” Loretta is opgestaan. “Maud! Wat gezellig dat je er weer bent”, zegt ze opgewekt. “En wat een prachtige bloemen. Kijk eens, Babs. Maud heeft bloemen meegenomen.” “Mooi”, antwoordt mijn moeder zonder enige emotie.

Paranoïde

Even later zitten we aan tafel met taart, die bij sommige bewoners meer naast dan in de mond belandt. Koen doet nog een laffe poging zijn botheid goed te maken met een compliment dat ik er ook totaal niet ziek uitzie, en maakt zich gauw uit de voeten. Loretta doet daarna alsof er niks is voorgevallen en mijn moeder krijgt al helemaal niks mee. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen. Zouden Loretta en Koen echt wat met elkaar hebben of word ik paranoïde?

Als ik wegga, kan ik het niet laten Loretta apart te nemen. “Speelt er iets tussen Koen en jou?”, vraag ik. Mijn hart klopt in mijn keel. Ze slaat haar ogen neer en zucht. Dan kijkt ze me aan met haar eerlijke blik en zegt: “We hadden het nog even voor ons willen houden, maar… ja, we hebben iets met elkaar.”

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!