Dagboek van Anne-Wil: “Die speciale geur van verhuisdozen roept zo veel herinneringen op”

Donderdag

Ik weet nog dat ik als tienermeisje met rode wangen in mijn dagboek schreef hoe verliefd ik was op Hannes, de populairste jongen van school. Hij zat in de hoogste klas, ik was een verlegen eersteklassertje. Hannes was lang voor zijn leeftijd, had stroblond haar en blauwe ogen. Toen hij bij het uitgaan van de school eens tegen me aan liep en “Sorry” mompelde, maakte hij meteen mijn hele week goed: Hannes had iets tegen me gezegd! Nu zit ik aan de keukentafel met een soort schoolschrift voor me, en schrijf ik op wat ik denk. Althans, dat is de bedoeling, maar na één regel zit ik al voor me uit te staren. “Nee hè…”, zegt Han als hij binnenkomt. “Je zit erbij als een verliefde puber. Je bent toch niet ineens voor de charmes van Sjoerd gevallen?” Ik schiet in de lach: “Nee, ik denk aan vroeger.” “Ah, natuurlijk”, zegt Han alsof hij het begrijpt. “Ik kom vragen of je wat wil drinken. Ik heb de haard al aangemaakt.”

Zondag

Ik verlang naar het voorjaar. Naar open ramen, de geur van lentebloeiers, het geluid van de vogels, gordijnen die zachtjes bewegen in de lentebries. Zo’n dag zou een vrije dag moeten zijn, een dag waarop ik niets hoef. Heerlijk. Ik voel de armen van Han om me heen. “Waar zit jij met je gedachten?” vraagt hij, terwijl hij me stevig vasthoudt. “Op een mooie lentedag”, antwoord ik. “En ik wilde je net uitnodigen voor een lekkere wandeling op deze winterdag”, zegt Han. “Hoe kan ik dáár nou nee tegen zeggen”, lach ik, en maak me los uit zijn armen. “Ik ga meteen mijn jas pakken.”

Maandag

Zouden er nog mensen zijn die aan een jaarlijkse grote schoonmaak doen? Eerlijk gezegd denk ik dat ons huis er enorm van zou opknappen. ‘Wat het oog niet ziet, deert me niet’ is een gezegde waarmee ik het heel erg oneens ben, behalve als het om mijn eigen huis gaat. Wanneer heb ik voor het laatst de bovenkant van de eikenhouten kast afgestoft? Ik weet ook best dat de ramen van de keuken wel weer eens mogen worden gelapt, en die grote buffetkast leeghalen om alle planken lekker te soppen, zou ook niet verkeerd zijn. Maar waarom zou ik de keuken een grote beurt geven vlak voordat de schilders komen? Ik zou wel gek zijn.

Dinsdag

Samen met Han haal ik de keukenkast leeg. De inhoud verdwijnt in verhuisdozen, waarvan de geur ontelbare herinneringen oproept aan verhuizingen van lang geleden. Schoonmaken doen we wel als we de kast weer opnieuw gaan inruimen. Mijn nostalgische stemming wordt zo nu en dan wreed verstoord door Han, die wil weten of die beschadigde schaal of dat aan elkaar gelijmde bord echt bewaard moet worden. “Zet maar opzij”, zeg ik, wetend dat ik het straks gewoon weer bij de andere spullen zet. Weggooien? Nee, je weet nooit of het nog van pas komt.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!