Dagboek van Anne-Wil: “Elke keer als ik langs hun tafeltje loop, heeft de man het hoogste woord”

Donderdag

Wonderlijk wat het weer met je humeur doet. Vanochtend ben ik zonder jas naar mijn werk gefietst en heb ik zingend de stoelen op het terras klaargezet. Nu drinken Sjoerd, Maria en ik koffie aan de bar voordat de grote drukte begint. Sjoerd is net zo blij met Maria als ik. Ze is vriendelijk tegen de gasten, ze loopt nooit met lege handen naar de keuken en ze lijkt altijd vrolijk. Ik weet niet of ik dat zou kunnen als mijn man ondertussen aan het vechten was in een uitzichtloze oorlog.

Maria heeft gevraagd of Sjoerd en ik alleen Nederlands met haar willen praten, zodat ze het snel leert. Ik merk dat ze het meeste van wat we zeggen wel begrijpt, alleen gaan grapjes soms langs haar heen. Maar dat kan ook aan Sjoerds humor liggen, het duurde bij mij ook even voordat ik daar om kon lachen.

Een man van een jaar of veertig komt de zaak in, kijkt zoekend om zich heen en loopt dan weer richting de uitgang. “Kan ik u helpen?” vraag ik. Hij draait zich om. “O, ik dacht dat mijn afspraak er misschien al was, ik wacht buiten wel op haar. Mag ik een cappuccino?” Als ik die kom brengen, is er ondertussen een vrouw met zeemeerminkrullen bij hem komen zitten. Ze zit geïnteresseerd te luisteren naar een relaas over zonnecollectoren. Wanneer ik een muntthee voor haar neerzet, hoor ik hem vertellen dat hij graag fietstochten door Frankrijk maakt, en dat hij de Mont Ventoux wel vier keer heeft beklommen. Dit moet haast wel een eerste afspraakje zijn.

Het terras loopt vol. Elke keer als ik met een tosti, koffie of een bol met eiersalade langsloop, is de man aan het woord. “Ik vind het raar dat hij niets aan die leuke vrouw vraagt”, zeg ik tegen Maria. Ze draait met haar ogen. “Ik denk, hij is macho.” Terwijl de man naar het toilet is, ruim ik hun tafeltje af. “Eerste date?”, vraag ik. De vrouw met het mooie haar kijkt verbaasd op. “Is het zo duidelijk?” Ik knik. “Volgens mij is die man alleen geïnteresseerd in zichzelf.” Ze begint te lachen. “Blijkbaar is het zelfs van een afstandje duidelijk.” Even later zie ik hen voor het terras afscheid nemen. Hij staat er wat beteuterd bij. Zij draait zich om en zwaait naar me met een grote glimlach.

Zaterdag

Om inspiratie op te doen, bezoeken Han en ik een keukenshowroom. Veel is wit, glimmend en strak, of zwart, met zelfs zwarte kranen. “Hoe vind je deze?”, vraagt Han. Hij wijst op een beige blok met een houten blad. “Is dat niet erg onpraktisch?” vraag ik. Op dat moment duikt er een verkoper op in een grijze broek met vouw. “Dat is geen echt hout, hoor. Het is een kunststof die heel lang meegaat. Je moet er alleen geen hete pannen op zetten.”

Hij laat ons andere keukenbladen zien, verschillende kastjes en een koelkast, die ook ijsklontjes maakt. Ik hoor Han over slopen, aansluitingen en tegels en het begint me wat te duizelen. Gelukkig zegt hij vervolgens dat we er nog even over willen nadenken.

Buiten geef ik hem een arm. “We kunnen ook gewoon de oude keuken laten opknappen.” Hij lacht alsof ik een goede grap heb gemaakt. “Lieve Anne-Wil, jij krijgt natuurlijk een nieuwe keuken.”

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!