Dagboek van Anne-Wil: “Ik voel een tik op mijn bil en kijk mijn baas verbijsterd na”

Donderdag

Hoe flink Anja ook is, hoe ze ook haar rug recht, glimlacht en haar tranen bedwingt, haar ogen verraden het verdriet om het verlies van haar Jaap. Als ze tegenover me zit aan het cafétafeltje, zie ik alles wat ze probeert te verbergen. “Ik wil het liefst vandaag nog uit mijn huis”, zei ze toen we onze afspraak maakten. Ik herkende dat wel, ook al voelt het als een eeuwigheid geleden dat ik in dezelfde situatie zat. Nergens is het gemis zo hevig als op de plekken waar je vaak samen was. Anja was er al meteen heel duidelijk over: ze wil verhuizen, weg uit dit huis met herinneringen. Ze wil in dezelfde plaats gaan wonen als haar dochters en hun gezinnen. Maar eerst moet het oude huis worden verkocht en moet ze op zoek naar een andere stek. Het vooruitzicht om straks misschien wat dichter bij haar dochters te zijn, doet haar ogen een beetje oplichten. “Ik heb ze zo lang niet gezien, er is zo veel in te halen”, zegt ze. “En ik kan me daar ook nog een beetje nuttig maken. Oppas-oma zijn lijkt me heerlijk, ik heb veel van de kleintjes gemist.”

Nu staat het huis dus al te koop. Nog op dezelfde dag dat de makelaar het bord in de tuin had gezet, belden de eerste gegadigden aan. Daar had Anja niet op gerekend. Snel regelde ze dat bezichtigingen alleen mogelijk zijn via een afspraak met de makelaar. Ondertussen kijkt ze elke dag op Funda. Maar het huisje van haar dromen, dat heeft ze nog niet voorbij zien komen.

Zaterdag

“Waarom smeer je allebei de helften?”, vraagt Sjoerd. “Dat is helemaal niet de bedoeling.” “De mijne wel,” zeg ik, “ik erger me altijd aan broodjes waarvan de ene helft vol zit met lekkers en op de andere niet eens wat boter is gesmeerd. Vandaar.” Hij schiet in de lach. “Je hebt wel een willetje hè?”, zegt hij en terwijl hij wegloopt voel ik een tikje op m’n bil. Ik stop met smeren en kijk hem verbijsterd na. Wat ik zojuist voelde, dat kan toch niet waar zijn? “Hij bedoelt er niets mee”, zegt Rita. Ze is twee dagen na mij begonnen, komt uit de horeca en voelt zich hier als een vis in het water. “Doet hij dat bij Harrie ook?”, informeer ik en ik kijk naar de jongen met de donkere krullen die net een bak met kroketten in de dampende olie laat glijden. “Natuurlijk niet”, zegt Rita. “Sjoerd is meer van de vrouwenbillen. Wen er maar aan.” “Ik peins er niet over”, zeg ik. “Wat ga je ertegen doen?”, vraagt ze nieuwsgierig. “Weet ik nog niet”, zeg ik.

Zondag

Eindelijk weer eens een wandeling over de hei met Manon en Arie. Dat is lang niet voorgekomen. Allebei zijn we in gedachten verzonken en we lopen zwijgend naast elkaar. Over het billenvoorval heb ik niets gezegd tegen Han. Geen idee hoe hij erop zou reageren en dat wil ik eigenlijk ook liever niet weten. Trouwens, wat is dit nou voor een gespreksonderwerp? Mijn baas gaf me een tikje op m’n bil. Ik ben er nog steeds niet uit wat ik er zelf van vind. Ik heb me geen seconde belaagd gevoeld en opdringerig is Sjoerd ook niet, maar van mijn billen heeft hij af te blijven. “Wat loop je nou te grinniken?”, vraagt Manon. “O, niets”, zeg ik. “Ik heb opeens iets bedacht, dat is alles.”

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!