Dagboek van Anne-Wil: “Ineens ga ik met minder plezier naar mijn werk dan een tijdje geleden”

Donderdag

“Gaat het wel goed met je?” vraagt Han. “Ik vind je een beetje stilletjes.”

“Ik weet het niet”, antwoord ik. “Ik voel me een beetje appelig.”

Han trekt een wenkbrauw op: “Een beetje wat?”

“Appelig”, zeg ik. “Volgens mij weet elke vrouw wat dat betekent. Dat je niet lekker in je vel zit. Niet ziek, meer een beetje hangerig.”

“Aha”, zegt Han. “Kan ik iets doen waardoor jij je minder appelig gaat voelen?”

Ik schud mijn hoofd, sta op en pak mijn tas, tijd om naar de broodjeszaak te gaan. Als ik op de fiets zit, realiseer ik me dat ik met veel minder plezier naar mijn werk ga dan een tijdje geleden. Ik vind het nog steeds leuk om tijdens mijn werk contect met gasten te hebben, maar het werk zelf begint me te vervelen. Ja, dat is het. Werken in de boetiek vond ik heerlijk, ik denk er nog steeds met plezier en ook een beetje weemoedig aan terug. Ik mis het om af en toe iemand echt te helpen met goede raad of te behoeden voor een impulsaankoop. Niet dat ik mijn werk nu met tegenzin doe, gelukkig niet, maar ik ben toe aan iets anders. Of liever gezegd, ik wil terug naar het werk dat ik met zo veel plezier heb gedaan. Nou ja, daar voel ik me gewoon appelig door.

Zondag

Arie dartelt vrolijk om ons heen. “O, ik voel me zo vaak appelig”, zegt Manon en haakt haar arm in de mijne.

“Als een gesprek met Wil anders loopt dan ik had verwacht of gehoopt. En om die rare verhouding van Robbert met Nelson. Wie gaat er nou met z’n baas naar feestjes? Wie krijgt er nou dure kleren van z’n baas? En dat appartement van hem kost ook nauwelijks iets. Daar maak ik me zorgen om.”

Ze zwijgt. Ik heb haar verteld over het gevoel dat ik mijn langste tijd bij Sjoerd in de broodjeszaak nu wel heb gehad.

“Dat zal Wil jammer vinden”, zegt ze. “Ze vindt het zo leuk, die zaterdagen met jou.”

“Het is nog niet zover”, zeg ik. “Ik moet er gewoon nog eens goed over nadenken.”

We lopen en zwijgen weer verder. “Mam, wat zou je ervan vinden als we er deze zomer weer een paar dagen tussenuit gaan met z’n drieën? En dan niet braaf in een huisje, zoals vorig jaar, maar dat we iets spannends gaan doen. Iets wat we nog nooit hebben gedaan.”

“Waar denk je dan aan?” vraag ik voorzichtig.

“Paaldansen”, zegt ze. Ik blijf staan. Manon schiet in de lach. “Natuurlijk niet, grapje! Maar wat vind je van yoga? Je diepste gedachten boetseren? Een levensketting maken? Teruggaan naar de kern van jezelf? Ik heb erover gelezen, en ik vond het meteen iets voor ons.”

“Je vond het ook meteen iets voor mij?” vraag ik. Ik blijf weer staan.

“Ja mam, juist omdat ik het eigenlijk niets voor jou vind, lijkt het me heel goed voor je. Nieuwe ervaringen, onbekende werelden, daar knapt elk mens van op.”

Ik kijk naar Manon. “Dat heb je ook gelezen, zeker?”

“Eh… ja, ongeveer”, antwoordt ze.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!