Dagboek van Anne-Wil: “‘Je kunt niet eens zonder hulp een broodje kroket verkopen’, zegt Sjoerd”

Donderdag

“Een dag vrij?” Sjoerd kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. “Voor een begrafenis? Als het om je ouders gaat, kun je vrij krijgen. Ik kan toch niet voor ieder familielid dat overlijdt een dag vrij geven? Er heeft hier ooit ene Astrid rondgelopen, die had zeven broers en zusjes. Zie je het voor je?”

“Wat moet ik voor me zien?”, vraag ik. “Zaten ze samen in een bootje dat zonk? Ik vraag niet om een extra dag vrij, maar om een vrije dag waarop ik recht heb”, zeg ik. “Recht? Recht?”, schampert hij. “Je kunt nog niet eens zonder hulp een broodje kroket verkopen, maar de cao ken je helemaal uit je hoofd. Als je klaar bent met het hoofdstuk Rechten, lees dan ook eens het hoofdstuk Plichten.”

“Dus het is oké”, concludeer ik vriendelijk. “Eén dag”, zegt Sjoerd. “Ik neem aan dat je de kuil niet zelf hoeft te graven.” “Nee”, zeg ik, “maar zo’n kist timmeren is meer werk dan ik dacht.” Een paar seconden is hij sprakeloos. “Nooit gedacht dat ik nog eens iemand zou ontmoeten met dezelfde humor als ik”, zegt hij dan.

Vrijdag

Drie positieve ervaringen op een dag opschrijven, is de tip van Manons yogajuf. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk valt het niet mee. Ik merk al snel dat ik het vooral in de kleine dingen moet zoeken. Een sneeuwklokje, helemaal alleen in een dorre tuin, het tere kelkje wiegend in de koude februariwind. Een bleek zonnetje dat even tussen twee grijze wolken vandaan komt. Ik begin anders naar de wereld om me heen te kijken, op zoek naar wat goed is, naar wat meevalt. Wat ik vind, schrijf ik op in het roze schrift dat ik van Manon heb gekregen. Ik was niet van plan om er met Han over te praten, maar toen hij me ijverig in het schrift zag schrijven, vroeg hij wat ik aan het doen was. “Wat een goed idee”, zei hij tot mijn verbazing. “Dat zou iedereen moeten doen. Daar ga ik morgen ook meteen mee beginnen.”

“Waarom niet nu?”, vraag ik. “Glaasje wijn bij de open haard, bijvoorbeeld?” Hij lacht en slaat zijn armen om me heen.

“Jou vasthouden”, fluistert hij in mijn oor.

Zondag

Over ruim een maand is het lente. Wat een heerlijke gedachte. Ik heb het gevoel dat ik gisteren nog de slingers uit de kerstboom haalde en nu sta ik de krokussen uit de grond te kijken. Han houdt een grote aardewerkschaal voor me, beeldig opgemaakt met kleine bolletjes, een paar blauwe druifjes zijn al zichtbaar. Elk voorjaar doet hij mij zo’n schaal cadeau, omdat hij weet hoe ik ervan geniet om te zien hoe uit een bol een hyacint of een narcis tevoorschijn komt. Kinderlijk misschien, maar ik blijf het steeds opnieuw een wonder vinden.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!