Dagboek van Anne-Wil: “Ruim een uur keek ik naar mijn kleindochter met een gevoel alsof ik droomde”

Donderdag

Manon had het al gezegd: “Alles draait bij Wil alleen nog maar om die musical!” De paar keer dat Willeke hier onverwacht aanschoof de afgelopen tijd, bevestigde ze dat. Het is ook niet niks, de hoofdrol in de musical, het hoogtepunt van het schooljaar. “Ik wist niet dat je kon zingen”, zei ik. “Ik ook niet”, antwoordde ze lachend, terwijl ze aan het lekkere laagje van een café noir likte. “Dansen kan ik trouwens ook, had je niet gedacht, hè, oma? Het komt ook omdat ik zo’n fantastische tegenspeler heb. Micha…” Haar stem veranderde toen ze die naam uitsprak. Heel even was daar een dromerige blik. “Jullie komen toch ook naar de uitvoering?”

En zo zaten we vorige week in een zaal vol opgewonden scholieren en zenuwachtige ouders. Ruim een uur keek ik naar mijn kleindochter met een gevoel alsof ik droomde. Was dat Wil, die zo zelfverzekerd op het podium stond? Die zo goed zong dat ze spontaan applaus kreeg, en zo’n klik had met haar tegenspeler, dat alles wat ze zeiden en zongen geloofwaardig was? Na de voorstelling zag ik haar tegenspeler met zijn arm om een ander meisje. Ook al stond Wil vrolijk complimenten en bloemen in ontvangst te nemen: ik zag dat het haar moeite kostte.

Zaterdag

Sinds het terras van de broodjeszaak open is, is het zo druk dat ik er bijna niet tegenop kan smeren. Op zaterdag begin ik zelfs een uur eerder dan afgesproken. Dan zorg ik ervoor dat alles wat ik nodig heb in grote hoeveelheden klaarstaat, zodat ik in een moordend tempo broodjes kan leveren. Een beetje rondkijken is er niet bij, waardoor ik verrast ben als ik mijn kleindochter hoor. “Hi, oma!” “Dag Wil”, zeg ik, terwijl ik doorwerk. Ze blijft even kijken, dan zegt ze: “Oma, dit kan echt niet, ik kom je helpen.” Even later staat ze naast me. “Handen wassen, mutsje op”, zeg ik. “Als jij broodjes smeert, doe ik het beleg erop.” Het is even wennen, maar al snel zitten we in een lekker ritme. Dat Sjoerd achter ons staat, merk ik pas als hij vraagt: “Wat moet dit voorstellen?” “Extra hulp die hard nodig is”, antwoord ik. Als de ergste drukte voorbij is en er even tijd is voor koffie, hoor ik Sjoerd aan Willeke vragen: “Kun je niet vaker komen helpen?” “Misschien. Wat schuift het?”, pareert ze. Sjoerd noemt een bedrag waarvan ik weet dat het zelfs voor broodjes smeren te laag is. Wil trekt haar wenkbrauwen op en lacht. “Ha ha! Dat is zeker een grapje?” Een paar minuten later zijn ze het eens over het salaris en is Wil voortaan op zaterdag mijn collega. “Gelukt!”, zegt ze stralend. “Nu ga ik eindelijk ook eens wat verdienen. En ik hoef er niet eens veel voor te doen!”

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!