Dagboek van Anne-Wil: “Sjoerd raast maar door en ik word steeds bozer”

Woensdag

Sjoerd zet flesjes frisdrank in de koeling. Als ik zeg dat ik met hem moet praten, draait hij zich met een ruk om. Mijn hart klopt in mijn keel. Misschien is dit niet het juiste moment. Er is iets misgegaan met een levering en hij loopt de hele ochtend al te mopperen. “Ik luisterrrrrr.” Nu weet ik zeker dat hij geïrriteerd is, dan praat hij altijd met die rollende r. Niets van aantrekken, gewoon zeggen wat ik te zeggen heb. “We gaan de badkamer verbouwen en daarom…” “De badkamer?”, onderbreekt hij me. “En nu wil je zeker opslag?” “Nou, ik moet dat een beetje in de gaten houden en daarom wil ik minder dagen gaan werken.”

Hij klapt de deur van de koeling zo hard dicht dat ik een vleug koude lucht voel. “Daar heb ik toevallig helemaal geen zin in. Dan moet ik een vervanger gaan zoeken én die weer inwerken. Weet je nog hoelang jij erover deed, voordat je een beetje behoorlijk cappuccino kon maken?” Hij raast maar door en ik word steeds bozer. Dan zeg ik: “Je kunt kiezen, Sjoerd: of ik blijf hier drie dagen werken of ik stop er helemaal mee.” “Wat jij wil, lieverd.” Met de lege kratten stampt hij weg. In de pauze hang ik een A-viertje met een oproep op het raam. Sjoerd kan een brombeer zijn, maar diep in zijn hart is hij een lieverd. Ik hoop maar dat iemand zich meldt.

Vrijdag

Dorien wil haar nieuwe liefde aan ons voorstellen en daarom rijden Han en ik naar een restaurant dat zij heeft gereserveerd. Vrolijk zing ik mee met een liedje op de radio. Vanochtend kreeg ik eindelijk bericht van de borstenbus dat er geen afwijkingen zijn gevonden. Dat had ik wel verwacht, maar toch… Daarna heb ik heel lang met Manon gebeld. Ze vertelde dat ze met Arie op flyball-training gaat, zodat ze beter leert luisteren. Volgens mij leert een hond dan vooral apporteren, maar ik hield wijselijk mijn mond.

Dorien en haar vriend Wouter zijn al in het restaurant. Hij heeft een baardje, een openvallende bloemenbloes, is ietwat kalend, en zo op het eerste gezicht een aardige vent. Dorien vertelt net hoe ze elkaar hebben ontmoet als een ober bij onze tafel hurkt. “Ik ben Pieter, jullie gastheer van vanavond. Zijn jullie bekend met ons concept?” “Uiteraard”, zegt Dorien. “Ik leg het ze wel uit.” We bestellen een paar gerechtjes en even later zet de ober allerlei prachtig uitziende hapjes op tafel. Han pakt twee bordjes en schuift zo de hele inhoud op zijn bord. “Dat is dus niet de bedoeling”, snerpt Dorien. “We moeten délen.” Han haalt zijn schouders op. “Stom concept.” Dorien kijkt of de wereld vergaat. Wouter en ik barsten in lachen uit. Daarna gaat het gesprek over de erfenis. Wouter zegt dat Dorien en hij een maandenlange super-de-luxe cruise willen maken rond Zuid-Amerika. Terwijl hij enthousiast uitweidt over dagtrips naar de Chileense fjorden en het Amazonewoud, kijken Han en ik elkaar aan. Dorien houdt toch helemaal niet van dobberen op zee of trektochten? Zou Wouter van haar willen profiteren? Het zal niet de eerste keer zijn dat ze valt voor een foute man.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!