Dagboek van Anne-Wil: “Wat heb ik eigenlijk veel gemist toen ik zelf kleine kinderen had”

Zondag

De zon schijnt uitbundig, het is druk op de hei. Wat is het heerlijk buiten. Een jongetje rent met het touw van z’n vlieger in de hand over de hei, terwijl zijn vader toekijkt. De wind vangt de vlieger en duwt ’m steeds hoger de lucht in. “Papa, kijk!” Het is een dag om gelukkig te zijn. Manon loopt zwijgend naast me. Ze lijkt het niet te merken wat er om haar heen gebeurt. “Hé Manon, vertel eens iets, ik heb je zo weinig gesproken de laatste tijd”, zeg ik. “Eigenlijk gaat alles redelijk goed”, antwoordt ze. “Op m’n werk loopt het weer lekker. Met Boy en Titia gaat het prima. Oké, ik mis Robbert, maar hij is happy met zijn leven in Amsterdam, en dat gun ik hem zo. Alleen Wil heeft het moeilijk. Sinds het uit is met Floris lijkt de fut er een beetje uit. Ze dacht dat het iets zou worden met die Mischa, maar die zag het niet zitten. Dat is hard aangekomen. Soms stort ze haar hart bij me uit. Daar ben ik zo blij om, op die leeftijd vertelde ik jou echt niet meer hoe het met mijn vriendjes zat.” “O, nee?”, reageer ik verbaasd. Ze schiet in de lach. “Hoe langer het geleden is, hoe meer jij die tijd romantiseert. Mam, geloof me, we konden best goed met elkaar opschieten, maar je weet de helft niet. Dat is maar goed ook.”

Arie komt naar ons toe gerend. Manon aait haar afwezig. “Weet je, mam, alles bij elkaar ben ik een gelukkig mens. Ik heb de afgelopen tijd een serie interviews gemaakt met Oekraïense vluchtelingen. We zijn bofkonten, dat wij hier kunnen leven in vrede. Daarvan ben ik me weer eens flink bewust.”

Maandag

“Wordt het niet tijd dat jullie samen weer eens iets leuks gaan doen?”, heb ik tegen Engelien gezegd. “Je weet dat ik het leuk vind om op Kjelt te passen. Natuurlijk zijn de meisjes ook van harte welkom.” Mijn schoondochter was meteen enthousiast. “De meiden kunnen best een paar dagen zonder ons, maar als Kjelt een weekend bij jullie kan zijn: dolgraag! Toevallig hadden Bart en ik het er van de week nog over om weer eens naar Antwerpen te gaan. Museum, terrasje, uit eten zonder op de klok te kijken, even aandacht voor elkaar.” “Komend weekend?”, stel ik voor.

Voor een kleinkind zorgen is zo speciaal. Ik realiseer me nu pas hoeveel ik eigenlijk heb gemist toen ik zelf in de kleine kinderen zat. Druk, druk, druk en moe, moe, moe: het verhaal van elke jonge moeder. Terwijl je druk bent, gaan de jaren voorbij en worden je kinderen groter. Met een kleinkind ligt het zo totaal anders. Toen ik op Titia paste, kon ik rustig een uur lang alleen maar naar haar kijken en zonder tijdsdruk met haar kletsen, genietend van haar babytaaltje. Nu denk ik: je krijgt kinderen op een leeftijd dat je het fysiek aankunt, maar jezelf de rust gunnen om echt van ze te genieten… daarvoor moet je ouder zijn.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!