Dagboek van Anne-Wil: “Ze pakt mijn borst vast alsof het een biefstuk is”

Donderdag

Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maar toch zit ik met klamme handen in de borstenbus voor een mammografie. Na vijf minuten, die voelen als een uur, zegt de verpleegkundige dat ik me kan omkleden. In een klein hokje met twee deuren trek ik mijn bovenkleding uit en wacht ik tot ik word geroepen. Er hangt een spiegel waardoor ik vol zicht heb op mijn bleke wintervel. Mijn buik bloest een beetje over mijn broek. Eigenlijk zou ik moeten afvallen, maar ik hou zó van Franse kaasjes, wijn en chocola… En Han houdt van mij, ook met buikje. Dat motiveert niet erg.

Waarom duurt het zo lang? Ik denk aan een kennis bij wie na dit routineonderzoek kanker werd ontdekt. Gelukkig is het goed gekomen, maar wat is ze ziek geweest van alle behandelingen. Er wordt op mijn deur geklopt. Een meisje dat maar iets ouder lijkt dan Willeke stelt zich voor als laborant, ze legt uit hoe ik voor het apparaat moet gaan staan. Dan pakt ze mijn borst vast alsof het een biefstuk is, en duwt ’m in de juiste hoek. Vervolgens wordt mijn borst geplet, wat behoorlijk pijn doet. “Leuke baan?” vraag ik. “Ja hoor. Heel afwisselend. Nu graag omhoogkijken, anders krijg ik uw kin ook op de röntgenfoto.” Ook de andere borst komt aan de beurt en dan sta ik weer buiten. Over twee weken krijg ik de uitslag.

Vrijdag

Han vindt het belachelijk dat ik een weduwe aan een eenzame omelet-eter wil koppelen. “Misschien wil hij wel helemaal geen relatie, of moet zij er niet aan denken. Hoe vaak komt het voor dat er zomaar een leuk gesprek ontstaat tussen twee wildvreemden? Ik vind dat je je er niet mee moet bemoeien.”

Maar nu loopt de weduwe de zaak in, terwijl die man weer in zijn eentje achter zijn omelet zit. Snel wijs ik haar op het tafeltje achter hem, zodat ze bij elkaar in de buurt zitten. Hij kijkt op van zijn krant en glimlacht vriendelijk. Ze ziet het niet. Jammer. Ik neem haar bestelling op, een havermelk latte, en als ik die aan het bereiden ben, krijg ik ineens een idee. Met de koffie op een serveerblaadje loop ik naar haar tafel. Dan doe ik alsof ik struikel. Het drankje gutst over de tafel, de vrouw springt haastig op. Ook de man staat op. Hij vraagt haar of het gaat en biedt zijn servet aan om de koffie op te deppen. Ondertussen loop ik naar achteren voor een doekje. Sjoerd snauwt: “Wat doe je nou toch onhandig? Voor hetzelfde geld had die vrouw onder de koffie gezeten! Drie keer raden wie de stomerij dan mag betalen.”

Ik negeer hem en loop snel terug naar de tafel, maak alles goed schoon en bied mijn excuses aan. “Geen idee wat er gebeurde, zo stom. Gelukkig is er niets op uw kleding terechtgekomen. Uiteraard maak ik een nieuwe havermelk latte voor u. En mag ik u ook een drankje aanbieden voor de schrik?” Ik kijk de man van de omelet aan en wacht gespannen zijn antwoord af. Als hij zegt dat ik de rekening kan komen brengen, is de kans op romantiek verkeken. Maar hij wil nog wel een koffie! Als ik de kopjes op tafel zet, zijn ze met elkaar aan het praten. Jammer genoeg is het te druk om hun gesprek te volgen, maar als ik ze op een gegeven moment hoor lachen, denk ik tevreden: ik wíst het wel!

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier!