Toen ik 38 was vroeg mijn oudste zoon Arjen aan onze au-pair Rachel of zij zijn moeders biggest secret wilde weten. ‘Only if she doesn’t mind’, zei de schat diplomatiek. ‘She has grey hair’, fluisterde mijn achtjarig zoontje in haar oor. Rachel haalde opgelucht adem. Ze was een beetje worried geweest dat Arjen haar van hele andere zaken deelgenoot zou maken.

Grijs haar. Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken en we verven, kleuren en blonderen erop los. Miljoenen Euro’s aan haarverfproducten spoelen we met z’n allen door de wasbak bij de kapper, of thuis. Totdat je in de spiegel kijkt en je wenkbrauwen ineens veel lichter blijken te zijn dan je zo zorgvuldig gekozen bruinrode haartint. Of je ziet een foto waarvan je denkt; ben ík dat, met veel te donker haar en dat bleke smoelwerk?

‘Dan wordt het de hoogste tijd om het roer maar eens volledig om te gooien’, bedacht ik. Bovendien was ik het inspecteren van grijze haren, én iedere twee weken kleuren, spuugzat. Kapster Elvira wist raad. ‘Ik ga héél veel asblonde plukken inzetten’, zei ze vastberaden.’ De zomerzon doet de rest’. Even later zat ik onder een oven op wielen te braden met mijn hoofd vol reepjes aluminiumfolie.

Het resultaat is verbluffend. Goede kennissen lopen mij straal voorbij. Sommige vrienden twijfelen of ze het bruine, dan wel blonde haar mooier vinden. ‘Wen er maar aan, het wordt nooit meer donker, die tijd is geweest’, roep ik. De grijze uitgroei is nauwelijks meer zichtbaar in mijn Zweeds blonde haar. Heel af en toe bijkleuren en het scheelt me zeeën van tijd. En geld.

Arjen is inmiddels 21 en zeer modebewust. ‘Mooi Mam, dat blonde haar, staat je super’, zegt hij goedkeurend. Ik heb geen geheimen meer. Althans, niet wat mijn haarkleur betreft.

Wat blond is, moet blond blijven. Dus heeft menig vrouw een ruim assortiment aan haarproducten in de badkamer staan om ervoor te zorgen dat haar blonde lokken geen gele of zelfs oranje tint krijgt. Mocht je binnenkort in de weer gaan met zilvershampoo, dan heeft Libelle één tip: breng het niet op droog haar aan. 

Er gaan berichten op het internet rond dat zilvershampoo op droog haar gebruiken dé tip is om je geverfde coupe in de perfecte astint te houden, maar niets blijkt minder waar te zijn.

Waarom geen zilvershampoo op droog haar?

Kappersmerk Wella Professionals schreef een uitgebreid artikel over het juiste gebruik van ‘paarse shampoo’. De kleur van deze speciale shampoo tackelt de ongewenste gloed in het haar, maar werkt alleen als je het op de juiste manier gebruikt. “Omdat droog haar poreuzer is, kan de violet shampoo ongelijkmatig absorberen wat resulteert in een vlekkerig, paars resultaat.”

En dat is zes: ook Aron en Monique hebben een scheiding aangevraagd na hun Married at first sight-avontuur. “Verliefdheid kan snel verdampen”, bevestigt Aron aan De Telegraaf. Al staat de deur nog wel op een kiertje ‘voor meer’.

Dit betekent dat geen enkel koppel uit het laatste MAFS-seizoen nog getrouwd is.

MAFS-magie voor Monique en Aron

Het was direct dikke mik tussen Aron en Monique in Married at first sight. Al voor het altaar spatten de vonken tussen de twee er vanaf, ondanks de opmerkelijke speech die de ex van Monique gaf. Ook tijdens hun huwelijksreis in Oostenrijk leken ze elkaar helemaal gevonden te hebben. En tijdens het Koppelsweekend dat eind oktober plaatsvond, gaven zowel Monique als Aron aan die ‘magische klik en aantrekkingskracht’ nog steeds te voelen. “Zijn wij verliefd? We hebben zeker verliefde gevoelen, ja”, omschreef Monique toen.

‘Verliefdheidsgevoel was er soms wel, soms niet’

Maar helaas, ook aan hun liefdessprookje kwam een eind. Na een tweede huwelijksreis naar Gran Canaria bleef de liefde helaas toch uit. “Toen hebben we besloten de scheiding aan te vragen”, vertelt Aron aan De Telegraaf. “De wetenschap kan wel bepalen of je een match bent, maar niet hoe je gevoel daarna is.” Ze waren én zijn een heel goede match, benadrukt Monique wel. “We hebben echt ons best gedaan uit te zoeken wat er was tussen ons. We hadden het heel leuk, maar het verliefdheidsgevoel dat je eigenlijk wilt krijgen, was er soms wel en soms niet. Nadat het weken op en af ging, dachten we: wat nu?”

Weer intensief contact

Ze zetten dus een punt achter hun huwelijk en zagen en spraken elkaar een tijdje niet. “We hebben ons huwelijk omgezet in vriendschap”, vertelt Aron over hun huidige situatie. Maar de deur staat nog wel op een kiertje voor méér, geeft Monique aan. “Toen de uitzendingen op tv begonnen, zagen we hoe mooi het allemaal was. Nu hebben we weer heel intensief contact. We voelen toch weer die connectie als toen bij het altaar. Ik heb ook tegen Aron gezegd dat ik die deur nog niet helemaal dichtgooi.”

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Aron (@aronvthul)

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Monique van Zessen (@moonv6)

Iedere dag de best gelezen berichten van Libelle in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief!

Bron: De Telegraaf. Beeld: NT Visuals.

Nu het zonnetje zich weer wat vaker laat zien en de temperaturen lekker stijgen, is het heerlijk om weer af en toe in je tuin te zitten. Helaas is de kans groot dat het terras er niet meer zo appetijtelijk uitziet: bij veel mensen zijn de tuintegels en meubels inmiddels bedekt met een viezige groene aanslag. Hoe kom je daar weer vanaf?

Wij leggen je hier uit hoe je het beste groene aanslag van je terras kunt verwijderen.

Beste middeltjes tegen groene aanslag op je terras

De groene aanslag die je op je terras ziet is afkomstig van algen en mos. Mossen en algen staan er om bekend dat ze water vasthouden en dit kan resulteren in een groenige aanslag op je tegels. Wanneer je in de tuin zit kan de aanblik van zo’n groen terras best je zon-momentje verpesten: schone tegels ogen nu eenmaal frisser en schoner. Daarom hier wat handige tips:

Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt. “Als ik naar mijn jongste kijk die dapper voortploetert, breekt mijn hart.”

In de laatste dagen van februari in het jaar 2020 was ik in Parijs. Ik schoof aan in drukke lunchrestaurants, liep tussen hordes mensen in musea, trof vrienden bij Café Charlot in de Marais waar je altijd moet vechten om een tafeltje. We maakten een foto voor Instagram, onze lachende hoofden dichtbij elkaar. Ik weet nog dat mijn vriendin Liddie vertelde dat ze voordat ze in de trein was gestapt een paar flesjes handgel had ingeslagen – want tja, dat virus uit China hè, je wist het maar nooit. Ik keek haar verbaasd aan; was ze echt bezorgd?

Op mijn laatste dag liep ik langs het Louvre waar net toeristen naar buiten werden gedreven; iemand vertelde dat de deuren werden gesloten omdat het personeel bang was vanwege datzelfde virus. Tikje hysterisch, dacht ik, typisch iets voor die Fransen. Toen ik thuiskwam bleek de eerste Nederlander besmet, zes dagen later viel bij ons de eerste dode en nog een week later was niet alleen het Louvre, maar de hele wereld stevig op slot gedraaid.