Agnes: “Ik ben als klant ontslagen door mijn schilder”

Agnes is compleet verbijsterd door de afwijzing van haar schilder. Is het een terechte afwijzing? En hoe gaat ze dit nou weer oplossen?

Compleet verbijsterd staar ik naar mijn telefoon, naar het berichtje dat ik zojuist heb ontvangen. “Gaat het?” vraagt zoon T. Ik schud mijn hoofd. Nee, het gaat niet.

Tot ik dat bewuste Whatsappje kreeg, gisteren aan het einde van de middag, vierde ik het perfecte weekend. Op vrijdag kwam onze nieuwe schilder langs om naar ons huis te kijken, samen met zijn vrouw. Eindelijk! Ons huis en de bijgebouwen hebben nogal wat muur, ook vrij hoog, en daarom besteed ik dat werk liever uit.

De schilder zag de klus wel zitten, en ik zuchtte diep van opluchting. Het vermoeiendste aan een huis kopen in het buitenland is immers het regelen van… nou ja, van alles. Waar en bij wie moet je zijn? Wie is goed en betrouwbaar? Welke werkwijze is normaal? Wat zijn gangbare tarieven? Waarom vraagt de een drie keer meer dan een ander? En is dat het waard? Gedoe, gedoe. Want ik vind het niet erg om meer te betalen, maar word ook liever niet genaaid. Niet zonder happy end.

De schilder kwam betrouwbaar over en na zijn vertrek voelde ik me goed. Blij. En rustig. Van april tot en met juni hebben we iedere maand een grote klus gepland, en daarna zijn we buiten klaar, voor de komende jaren. “Dit moeten we vieren”, zei ik tegen T. en ik zwengelde mijn motor aan om in de grote stad een hapje te gaan eten.

De offerte van ruim € 3.000 die ik net na het wegtikken van mijn burrito ontving, mocht de pret niet drukken. Ja, het is Heel Veel Geld voor hier (en voor mij!). Maar de rust hè, wetende dat ik niet meer uren hoef te zoeken naar beschikbare vaklui in mijn buurt. Dat ik niet meer alles uit hoef te leggen aan al die klussers die op de onhandigste tijden komen kijken, maar uiteindelijk niet doorpakken. Dat ik gewoon mijn eigen werk kan doen en alle tijd heb voor de tuin en mijn mental health terwijl het huis wordt opgeknapt. Die rust is onbetaalbaar.

Natuurlijk probeerde ik het wel, om te onderhandelen. “Neem je voor dat bedrag dan ook de tuinmuren mee?” stelde ik voor. “Hoi. Nee”, luidde het antwoord. Prima, dacht ik, terwijl ik zaterdag een grote voorjaarsschoonmaak hield, lekker met een muziekje aan. Want rust.

“Met hoeveel man komt-ie eigenlijk?” vroeg T. later die middag. “En hoeveel dagen? Wel in één keer of toch verdeeld over een paar weken, waar hij het tijdens zijn bezoek over had?” Ja, dat was al eerder een bron van frustratie geweest: niet weten wanneer een klusteam op komt draven. “Ik app hem wel even”, zei ik. Dan vraag ik hem meteen of de prijs inclusief de btw is.”

Die zaterdag hoorde ik niks meer. Natuurlijk niet, dat had ik ook niet verwacht. Maar zondagmiddag, terwijl we gezellig in het zonnetje de laatste hand legden aan onze kas en het vullen van de bloembedden, piepte mijn telefoon. “Het is de schilder”, jodelde ik blij, toen ik zijn naam in mijn schermpje zag, en net voordat mijn bui omsloeg.

Zijn boodschap was kort: “We gaan jouw werk niet doen. We hebben jouw datum gevuld met iemand die minder opdringerig is. Succes, dat heb je nodig.” Minuten lang staarde ik naar mijn telefoon. Ik ben zojuist als klant ontslagen door mijn schilder. Maar ik begreep het niet. En nog steeds niet. Is het vragen van aanvullende info echt opdringerig? Schrok hij omdat ik over de belasting begon? Omdat hij die hoge prijs niet kan rechtvaardigen? Of is er iets anders aan de hand?

T. stond inmiddels naast me te foeteren, met mijn telefoon in zijn hand. “Het gore lef”, fulmineerde hij. “Die laatste zin ook! Zo onnodig neerbuigend.” Ik knikte, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden en in het gras vielen. Heel even kon ik genieten van het idee van rust. Het idee dat alles op rolletjes loopt. Dat alles goed komt. Maar dat is voorbij.

En het gelazer begint nu weer helemaal opnieuw. “Tenzij we het toch zelf gaan doen”, stelde T. voor, toen ik hem een ontbijtsmoothie bracht. “Dat is goedkoper, geeft uiteindelijk meer voldoening, we zijn van niemand afhankelijk en dat geschilder is ook nog therapeutisch voor je”, zei hij. “Stik in je smoothie”, mompelde ik, terwijl ik de deur van zijn werkkamer weer sloot.

Maar, heeft hij gelijk? Misschien wordt het inderdaad tijd dat ik het heft letterlijk in eigen handen neem. Dat zou me een hoop geld en frustratie besparen. En rust… ach, dat is me blijkbaar toch niet gegund.