Agnes: “Ik heb iedere kilo en ronding er zelf aangevroten”

Agnes Hofman heeft haar lijf en vormen omarmd, maar één opmerking van haar moeder brengt haar zelfvertrouwen aan het wankelen.

“Wat goed van je, dat je gewoon een spijkerbroek draagt”, zegt mijn moeder, uit het niets. We staan op mijn dakterras, de beide hondjes aan te lijnen. En ja, ik draag inderdaad jeans, sneakers en een lange, open kaftan. Daarin voel ik me fijn, het zit lekker en het leek me perfect voor de gelegenheid: we gaan fabulous vegan lunchen in Porto, ter ere van zoon T.’s 24e verjaardag en daarna naar een hondvriendelijk strand om uit te waaien. Omdat niemand veilig is voor de selfiecamera van mijn moeder, is het ook een lookje dat flatteert op foto’s.

Het is geen geheim dat ik even moest wennen aan mijn nieuwe lijf. Aan mijn dikke lijf. Aan shoppen in maatje XXL. Ik heb iedere kilo en ronding er zelf aangevroten. En blijkbaar stoort het me niet genoeg om er iets aan te doen. Waarom zou het me ook storen? Dit ben ik, toch? De nieuwe mensen die ik ontmoet, weten niet beter. Die accepteren me - of niet, whatever - precies zoals ik ben.

Met dat nieuwe zelfvertrouwen trok ik vanmorgen die felgekleurde lange open kaftan aan. Zo van: vandaag ga ik me niet verstoppen. Het is ook mijn feestdag, aangezien ik 24 jaar geleden moeder werd. Ik had zoveel zin in de dag. Lekker op stap met T., mijn ouders en de hondjes. Ik complimenteerde mijn moeder met haar nieuwe blouse, met de print van felgele citroentjes die prachtig kleurt bij haar bruine huid. Toen keek ze naar mij. Ze liet haar ogen op mijn romige benen vallen en zei dus: “Wat goed van je, dat je gewoon een spijkerbroek draagt.”

Bedoelt ze ‘goed’ als in ‘dapper’? ‘Goed’ als in ‘ondanks je dikke benen’? ‘Goed’, als in ‘wat fijn dat jij je niets aantrekt van meningen van anderen’? Wat bedoelt ze met ‘goed’? En waarom zegt ze dat nu? Juist nu, op dit moment? Juist nu ik me even senang in mijn lijf voel, en me even - voor het eerst in lange tijd - niet zo bewust ben van mijn lichaam. Is het een backhanded compliment? Je weet wel, een belediging verpakt met mooie woorden en een glimlach, die je zelfvertrouwen even laat wankelen. Of doelt ze gewoon op mijn - inmiddels algemeen bekende - onzekerheden en is ze blij dat ik die voor vandaag even laat varen.

Ik weet het niet, en ik durf het niet te vragen. Vandaag is de dag van T., en we zitten ruim een uur in de auto tot het restaurant. Dit is niet het moment voor vragen of discussie. Want daar zijn we niet zo goed in, mijn moeder en ik. We zijn allebei snel beledigd, waardoor ruzies om niets in recordtijd escaleren. We waren om die reden zelfs een paar jaar gebrouilleerd, omdat we niet konden praten.

Nu gaat het beter. Veel beter zelfs, gelukkig. Ik ben oprecht blij dat zij en mijn vader in Portugal zijn. Dat ze de verjaardag van T. komen vieren, en nu met beide hondjes naar de auto wandelen. “Gaat het?” vraagt T., als hij een arm om me heen slaat en vertwijfeling in mijn ogen ziet. “Wat is er?” Ik haal mijn schouders op. “Niets, lief. Ga maar vast naar de auto, ik kom zo”, lieg ik en hol snel naar binnen. Naar mijn spiegel en kledingkast.

Moet ik een wijdere tuniek aantrekken? Shapewear onder mijn jeans? Of moet ik thuisblijven omdat ik er niet uitzie en niets heb om aan trekken? Ik weet op dit moment niet wat ik vervelender vind: mijn lichaam, of het idee dat mijn moeder het niet goedkeurt. Belachelijk eigenlijk. T. is vandaag 24, ik word later dit jaar 44. Als mijn lichaam mij niet oprecht stoort - nogmaals, fitnessvideo’s op YouTube zijn gratis en ik betaal dagelijks voor chocolade - dan moet het me niks schelen dat een ander er een mening over heeft. Ook al is die ander mijn moeder.

Ik haal diep adem, zucht en pak dan mijn grootste zonnebril van het rekje. Als bescherming tegen de zon, de boze blik richting mijn moeder en eventuele tranen vandaag.