Agnes: “Ik heb sinds 2019 geen seks gehad en dat bevalt me prima!”

Of Agnes niet toch eens aan de man moet, vraagt een vriendin.

“En?” vroeg een vriendin die ik amper spreek zaterdagmiddag, “heb jij al iemand gevonden die je waard is?” Ze had drie minuten daarvoor triomfantelijk medegedeeld dat ze alweer een tijdje aan de vaste verkering is, met een Oprecht Leuke Man. En laten we wel wezen, OLM’etjes zijn zeldzaam. Daarom was ik zo blij voor haar, omdat ze dat blijkbaar graag wilde.

Een paar jaar geleden waren we nog heel close, tot we uit elkaar groeiden. Het fijne is: dat konden we ook gewoon uitspreken, zonder drama of gedoe. Eens in de zoveel tijd checken we even bij elkaar hoe het gaat. Zij - ook langdurig single - bleek dus dolverliefd. “En jij, Ag?” vroeg ze hoopvol. Want zo zijn voormalige vrijgezellen. Die roepen het hardst dat ze werkelijk nóóit meer een vent willen. Tot ze er eentje hebben. En dan moet iedereen aan de man.

“Nou,” antwoordde ik blij,” Er zijn zojuist drie sachets met papaya-zaadjes bezorgd. Als het weer zo’n heerlijk lange warme zomer wordt, heb ik aan het einde van het jaar zowaar een oogst. Hoe tof het is dat?” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “Papaya-zaadjes, Ag? Ik heb het over een man. Wil je die niet?” Ik zuchtte, terwijl zij enthousiast ratelde over hoe fijn het was, met haar nieuwe vlam. Hoezeer ze dacht dat ze echt nóóit meer een man wilde, tot ze de OLM tegen het brede lijf liep. Toen was ze om, en dat gunt ze mij ook. “Hoewel we elkaar nog maar weinig spreken, wil ik wel dat je gelukkig bent”, zei ze zacht.

Ik weet dat ze het goed bedoelt, maar ik heb dit gesprek al te vaak gevoerd, in drie verschillende talen. Jarenlang zocht ik mijn levensgeluk inderdaad in relaties, maar vond het daar uiteindelijk niet. En nee, dat ligt niet per se aan de mannen in kwestie. In sommige gevallen was ik bijzonder onredelijk, veeleisend of gewoon lastig in de omgang. Nu weet ik hoe dat komt: ik probeerde me bewust of onbewust aan te passen, en kon daarom helaas mezelf niet zijn. Dat ging even goed, tot de frustratie begon te borrelen, de spreekwoordelijk bom barstte, en ik er per direct klaar mee was. “Je hoeft je toch niet aan te passen?” probeerde ze nog. “Je bent toch goed zoals je bent?”

Ik knikte. Tuurlijk. Alleen werkt het in de praktijk niet zo. Een verkering wil aandacht. Zijn verhaal delen. Zijn mening geven. Gehoord worden. En intimiteit. Bah! Nee, heb sinds 2019 geen seks gehad. En dat bevalt me enorm goed. Mede dankzij het gekregen speeltje van mijn laatste lover, die zich - hoe verfrissend! - heel bewust was van zijn tekortkomingen.

Ook ik leer mezelf steeds beter kennen. Eindelijk, op mijn 43e. Dat brengt ook veel struggles met zich mee, want zelfacceptatie blijkt voor mij nog verdomd lastig. Daar heb ik alle ruimte voor nodig, in mijn leven, mijn hoofd en ja, ook in mijn bed. Pas als ik echt met een take it or leave it-houding in een relatie kan stappen, wil ik enige romantiek overwegen. Tot die tijd blijf ik liever alleen. Met mijn papaya-zaadjes...