Agnes: “Ik werd foute vrouw. Minnares. Wat een pijn moet ik veroorzaakt hebben”

Agnes heeft een hekel aan Valentijnsdag. Dat komt vooral omdat ze eerst van zichzelf moet leren houden, leerde ze, voordat ze weer aan de liefde kan beginnen.

Sowieso heb ik het niet op feestdagen en hun verplichte gezelligheid, maar Valentijnsdag is helemaal een draak. Als kind vond ik het al niet te doen: iedereen in de klas kreeg lieve en romantische kaartjes, behalve ik. Nou ja, misschien één handgeschreven briefje, in een zelf geknutselde rode envelop, van mijn beste vriendinnetje. Lief hoor, maar dat telt niet. Hoe jammer ook, ik snapte het. Tot mijn zestiende zag ik eruit als een ongemakkelijke Freggel (wie kent ze nog?).

Toch... Een beetje tienerverliefdheid was leuk geweest. Misschien had ik dan - met iets meer ervaring op het gebied van romantiek - in mijn latere leven betere en vooral slimmere liefdeskeuzes gemaakt. Maar helaas. Nu ben ik een verbitterde ouwe vrijster, met een indrukwekkend cv aan foute mannen. De vader van T. bleek agressief, de vent daarna een sociopaat die vooral van zichzelf hield. Ook datete ik met kerels die zich niet wilden binden. Niet aan mij, in ieder geval.

Als reactie daarop legde ik het aan met veiliger en betrouwbaarder mannen. Van die types waarop je kunt bouwen. Goedzakken. Daar ging ik zo slecht op: hoezo doe je wat je belooft? Waarom neem je bloemen voor mij mee en een spelletje voor T.? Wat moet je van ons, engerd? Echt, als er geen drama was, dan maakte ik die wel. “Ik weet het ook niet”, haalde ik onschuldig mijn schouders op, als iemand opmerkte dat het toch wel gek was: “Zo’n leuke vrouw, zonder man.” Wat moest ik zeggen? Dat ik geen idee had hoe relaties werken? Dat ik altijd communiceerde vanuit emotie en drama, en nooit een keer rationeel was? Dat stond niet op mijn liefdesmenu. Ik was zo gekwetst door mijn eerste relatie, de vader van T., dat iedere man het daarna moest ontgelden: “Jullie mannen…!” heb ik meer dan eens gefulmineerd. Eén pot nat!

Ze waren er allemaal vooral op uit om mij pijn te doen, net als mijn ex en de man erna. Dus ik keerde het om: ik werd een foute vrouw. Ik datete en dumpte en was op mijn dieptepunt ‘de minnares’. Oh, de pijn die ik veroorzaakt moet hebben. De tranen die ze om hem heeft gelaten. Terwijl het niet persoonlijk was. Hij hield oprecht van haar, en ik - jonger en snel onder de indruk - was er om zijn ego op te hemelen. Op dat moment had ik dat niet door. Nee, ik was Carrie en Samantha uit Sex & The City ineen en ik kwam heel zelfverzekerd en onafhankelijk over. In werkelijkheid was ik doodongelukkig en snakte ik naar aandacht en bevestiging. En, hoe ernstig, over de rug van anderen. Ik schaam me kapot voor die affaire, voor alle pijn die ik heb veroorzaakt. Maar ook dat ik die goedzakken zonder veel respect aan de dijk heb gezet, om mijn woede en frustratie af te reageren.

“Goh, dat jij geen man hebt”, zeiden en zeggen mensen regelmatig. Nog steeds mompel ik vaag iets terug, dat ik het ook niet snap. Alleen: ik weet dondersgoed waarom ik geen partner heb. Waarom het beter is dat ik alleen blijf. Ik wil niet meer gekwetst worden en vooral anderen geen pijn doen. Dat kan ik nu niet garanderen. Meestal trek ik het vrijgezellenleven wel, maar rond deze vervloekte Valentijn is het lastig. Iedereen op social media viert de liefde met een ander, terwijl ik amper van mezelf hou. En dat is juist zo essentieel. Voor mijn eigen geluk, maar ook als ik het ooit weer eens met iemand wil proberen. Dus daar ga ik op proosten, met Valentijn. Op vernieuwde inzichten. Ik kan mijn verleden niet veranderen. Ik kan niet blijven janken, en ook de pijn die ik heb veroorzaakt niet goedmaken. Maar ik moet loslaten. Allemaal. Anders word ik nooit happy. Niet met mezelf, en al helemaal niet met een ander.