Agnes: “Op Instagram lijkt iedereen gelukkiger dan ik. Verdorie!”

Op social media lijkt iedereen even knap, gelukkig en gestyled. Agnes Hofman wordt onzeker van al die perfectie.

Natuurlijk weet ik dat social media voornamelijk nep is. Minstens zo fake als de synthetische pruik op mijn hoofd. Ik heb in de afgelopen jaren geleerd dat ik mezelf niet moet vergelijken met mensen op social media die mooier, slanker of succesvoller zijn dan ik. Maar goed, aangezien een beetje zelfsabotage mij niet vreemd is, doe ik dat natuurlijk wel.

Tijdens het scrollen op Instagram zie ik vrouwen van mijn leeftijd, die er geen dag ouder uitzien dan 32. Best knap, aangezien ook zij de veertig royaal zijn gepasseerd. Ergens weet ik wel dat ze hun jeugdige looks danken aan fotobewerkingsapps als Photoshop, Lightroom of Facetune, dat ze hun rimpeltjes en wallen wegwerken. Vaardige vingers weten zelfs raad met grijze haartjes, puistjes of andere zogenaamde imperfecties, waardoor ze er op social media altijd uitzien als de allerbeste virtuele versie van zichzelf.

Toch maakt het me soms verdrietig. Zeker op dagen dat ik me al neerslachtig voel. Of plotseling ongesteld ben, dankzij die vervloekte overgang. Dan betrek ik al die mooie plaatjes op mezelf: waarom gaat het verval bij mij harder dan bij een ander? Wat is er mis met mij? “Nou, je gooit om te beginnen geen filters over je foto’s”, zei zoon T. vorige week, om me te troosten. Ja, ik zat er even helemaal doorheen na een half uurtje swipen door Instagram Stories. Ik zag de mooiste interieurs, de fijnste relaties, de meest romantische etentjes, de beste huisvrouwen met hun glimmende marmeren aanrechtbladen en de meest georganiseerde kledingkasten. Dan heb ik het nog niet eens over de Insta-koks, die in één minuut de meest waanzinnige vegan taarten bakken. Uiteraard zonder bloem of suiker te morsen. En altijd met een glimlach.

Dat raakt me nog het meest: op Instagram lijkt iedereen gelukkiger dan ik. Verdorie! Begrijp me niet verkeerd; ik gun iedereen zijn, haar of hun geluk. Natuurlijk. Ik weet hoe het is om depressief te zijn en dat wens ik niemand toe. Het ding is alleen: die perfecte plaatjes in een weelderige zee van glanzend gebroken wit met gouden accenten helpen niemand. Mij zeker niet. Op kwetsbare momenten krijg ik het gevoel dat ik niet voldoe.

Pas wanneer ik wat sterker in mijn schoenen sta, zie ik opeens wat er allemaal fake is aan de foto en ja, dan voel ik me genaaid: hoezo probeer je mij een rotgevoel te geven met je zogenaamde authentieke zelf? Hoe ziet de rest van je huis er eigenlijk uit? Gaat je relatie zo slecht dat je die vent van je werkelijk iedere week de liefde moet verklaren? En hoe vaak kwam de taart mislukt uit de oven, voordat je eindelijk een Insta-waardig kiekje kon maken?

Haat ook aan de bodypositivitygoeroes die een filter over hun figuur halen voor een slankere taille, maar mij vertellen dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben. Dat probeer ik ook, kreng! Alleen jullie maken het er niet makkelijker op. Om precies die reden post ik al jaren niets meer op mijn persoonlijke Instagram: wie zit er - met zoveel (fake) perfectie op de app - echt op mij te wachten? Het is ook lekker veilig; gezellige tuinplaatjes posten op de Instagram van mijn boerderij zonder zelf in beeld te komen.

Te veilig, misschien. Want ik verstop me, uit angst om niet te voldoen. Om niet goed genoeg te zijn. Voor mijn werk moet ik af en toe in beeld: een tijdschrift vroeg me om een paar recente foto’s, voor bij een artikel. Voorheen vond ik dat altijd prachtig. Dit weekend tijdens de shoot gierden de zenuwen door mijn lijf: straks ziet iedereen dat ik zo ben aangekomen. Dat ik er echt uitzie als een vrouw van 43. En dat is dus zeldzaam anno nu. Tenzij je al een jaar of 60 bent natuurlijk.

“Ga je de foto bewerken?” vroeg T. Ik schudde mijn hoofd. Hoe verleidelijk ook, dat lijkt me geen goed idee. Niet voor de lezer, maar ook niet voor mezelf. Sterker nog, misschien is het tijd om mijn rentree op social media te maken, met een van die mooie plaatjes. Ze zijn verre van perfect, net als ik. Ze zijn in ieder geval wel echt, net als mijn glimlach op de foto. En die mag gezien worden. Ook zonder filter.