Caroline: “Eerst Obama zien en dan sterven”

Na haar diepe inzinking vorige week ging het licht weer even prachtig helder aan in Carolines leven. Sterker nog, een onverwachte droom kwam uit.

“Eerst Obama zien en dan sterven”, melodramatischer wordt het natuurlijk niet. Toch is het wel zo’n beetje de strekking van wat me deze week overkwam. Voor iemand zonder bucketlist was dit een onvermoede droom die uitkwam. Wat een geschenk voor het leven en hiernamaals (van de liefste vrouw, je weet wie je bent).

“De man, de mythe, de legende!” En daar stond-ie dan, op het podium van de Ziggo Dome: de enige, echte 44e president van de Verenigde Staten. Met ons op rij zeven. Ik in mijn nieuwe roze jurk, met gelakte nagels én rolstoel... In tranen was ik. Hoe was het mogelijk dat ik hier nu zat? Tussendoor hielden Mar, Pleun en ik elkaars handen vast. Vreugde, groot verdriet, zo diep beseffend dat niemand ons deze herinnering ooit nog zal kunnen afnemen.

Voor wie me niet kent: ik ben geen vrouw van hobby’s, maar mijn, al sinds de jaren tachtig durende, belangstelling voor Amerikaanse politiek en presidenten komt heel dicht in de buurt. Zelfverklaard deskundige. Fanatiek FB-commentator. Trump. MAGA. Joe Biden. Je noemt het, en ik heb er een mening over. En omdat een mens nu eenmaal altijd een plannetje moet hebben, bedacht ik een paar maanden geleden zelfs dat ik nog wel even stage wilde lopen bij een krant in Washington, zodat ik er in een volgend leven wellicht correspondent kan worden.

Inmiddels ben ik in de fase van mijn leven en ziekte dat het meeste nieuws me verder gestolen kan worden. Ik laat de wereld steeds wat meer los, maar de Amerikanen volg ik op Twitter dagelijks nog op de voet. Lekker belangrijk, hoor ik nu vast iemand denken, en dat is het ook niet. Voor mij wel, het voelt als een lifeline.

‘An evening with Obama’ dus. Bizar. Totaal niet voor te stellen dat ik me nog maar een week geleden zo hondsberoerd en levensmoe voelde. Het is een probaat paardenmiddel dat ik nu krijg (dexamethason, mocht je het willen weten), in de bijwerkingen verdiep ik me verder niet. Het werkt. Nú. En dat is het enige moment dat nog telt. Mijn dierbaren en ik verzamelen ze inmiddels, nu-momenten. Over goede hobby’s gesproken. Aanrader.

Wat een ervaring. Die man. Hem horen praten over alles wat ons, mij als groot bewonderaar in elk geval, zo aan het hart gaat. Zijn woordkeuze. Zijn humor. Alles. Vooral ook het feit dat ik het gewoon dééd, dat ik daar was. In de wereld. In de wereld van Obama zelfs even. Uiteraard had ik geen idee hoe ik me de volgende dag zou voelen, of het niet een regelrechte aanslag op mijn leven zou zijn. Ik sliep slecht, van opwinding en pijn, dinsdag bracht ik door in bed, met Pleun naast me, in het nu én nagenietend van iets wat we niet meer voor mogelijk hadden gehouden.