Caroline: “Het voelde alsof ik over de schutting werd gegooid”

Eindelijk zon. In de tuin filosofeert Caroline Griep over twee maanden wonen én vooral leven in het hospice.

Eindelijk. Mooi weer. Kijk ons hier zitten op zondagochtend. In de zon die op de lichtroze schutting van de hospicetuin schijnt. Pleun, haar vriend, een vriendin, haar vader, zijn vrouw, ons nichtje... met nog een aantal anderen heb ik ze inmiddels een nogal twijfelachtige eer gegund en ze ingelijfd bij mijn Jank- en Kots-Gezelschap ‘Over de schutting’.

Het eerste criterium voor het lidmaatschap is dat je met me wilt meelopen naar het einde, hoe hobbelig die weg al is en nog zal worden. En ja, daarbij is de kans aanwezig dat er onderweg Gejankt en Gekotst zal worden. Bij mijn uitverkorenen zal ik me daarvoor niet schamen. Een tweede ‘vereiste’ is dat je niet tot de, volgens SIRE, een op de drie Nederlanders behoort die nooit over de dood wil praten.

‘Over de schutting’ heb ik dit selecte genootschap gedoopt. Vind ik een treffende metafoor. Toen ik hier twee maanden geleden kwam, voelde het namelijk alsof ik over de schutting in een andere wereld werd gegooid. Aan de andere kant stonden de vrijwilligers en verpleegkundigen echter klaar om me op te vangen op een manier waarvoor ik nog steeds woorden zoek.

De toekomstige leden van mijn toen nog op te richten verbond klommen achter me aan. Toen ze zagen dat het goed was, bleven ze heen en weer klauteren. De rest van de wereld blijft aan de andere kant. Een enkeling werpt zo nu en dan, heel voorzichtig, een blik in de tuin, dan zie ik die oogjes als het ware even snel boven de schutting verschijnen. Even proberen ze zich een voorstelling te maken hoe het is om te leven in een huis waar je woont om dood te gaan.

Vandaag zitten we dus in de zon. Eindelijk. Met ons glaasje bubbels, taartje en vis op toast. Als ik de tafel rondkijk, besef ik wat we hier hebben met elkaar. De dood is in ons midden. Logisch, zou je denken, maar dat is niet alleen door mij en omdat we ons aan deze zijde van de schutting bevinden. De dood is er omdat hij onlosmakelijk met ons is verbonden, net als wij met elkaar. Zeven mensen tussen de twintig en bijna zestig en we weten allemaal tot in onze diepste kern wat groot verdriet is. En dat heeft in feite maar één oorzaak: we leven en maken zowel de mooiste als verdrietigste dingen mee: noodlot, kanker, verslaving, zelfdoding.

Eigenlijk zijn we een promotiefilmpje van die campagne die SIRE begin vorig jaar lanceerde: ‘De dood. Praat erover, niet eroverheen’. Geïnspireerd dus op dat gegeven dat een op de drie mensen nooit over de dood praat. Dat is toch gewoon raar? Want waar gaat het dan wel over? Over ons staande houden in de maakbare wereld. Over de lijstjes die we hijgend afwerken. Over onze verwoede pogingen om de beste versie van onszelf te worden. Terwijl het feit dat we doodgaan het enige is dat we écht zeker weten. Ik wil hier helemaal niet de dominee uithangen met stichtelijke woorden, maar zoals wij hier zitten vandaag, zo voelt voor mij het échte leven. Ik zou er zo graag nog aan willen bijdragen dat dat steeds vaker aan beide kanten van de schutting zo zal zijn. En het begint erop te lijken dat me wellicht nog wat meer tijd gegund zal zijn dan we tot nu toe dachten.

Wordt vervolgd.