Caroline: “Ik hoor best vaak: daar heb jij natuurlijk helemaal geen zin meer in”

Soms maakt Caroline Griep nu heftige keuzes, die niet iedereen zomaar begrijpt. Radicaliseren noemt ze het zelf.

“Maar daar heb jij natuurlijk helemaal geen zin meer in.” Een achteloze opmerking. Geen zin. Geen zin meer. Dat hoor ik best vaak als het over dingen gaat die ik doe of juist laat. Ik merk dat het me elke keer raakt. En vraag me af waarom, want hoe vaak heb ik het zelf wel niet gezegd: “Ja zeg, daar heb ik echt geen zin (meer) in!”

Nu is het anders, want het gaat dus helemaal niet om geen zin hebben. Ik zou namelijk ‘overal’ zin in hebben, vooral om 100 procent voluit te kunnen leven. Of nou ja: gewoon te leven. Dat kan niet meer en daarom word ik gedwongen om steeds weer keuzes te maken. Drastische keuzes. Radicaliseren noem ik het zelf, want is een heftig proces. En ik merk dat het soms wat uitleg nodig heeft.

“Ik ga/wil nooit meer naar mijn huis”, zei ik toen ik vanuit het AVL naar hospice het Veerhuis ging. Heel stellig. Dus toen er laatst even sprake van was dat ik hier weg zou gaan en mijn huis weer in beeld kwam, ontstond er wel wat onrust bij mijn naasten, want ik had toch “nooit meer” gezegd? Klopt. Weet je waarom ik dat deed? Echt niet omdat ik mijn huis niet de fijnste plek vind waar ik ooit heb gewoond. Niets in mijn leven was ooit zo van mij als dat appartement in de Pijp. Het was en is puur zelfbescherming om dat hoofdstuk zo abrupt af te sluiten. Als ik mezelf te veel nostalgie toesta en ga mijmeren, ga ik emotioneel namelijk kapot. Dat kan ik me niet veroorloven, want we hebben elke dag al onze krachten nodig om overeind te blijven en het naderende afscheid te aanvaarden.

Ceesje, mijn hartenlapje, het hondje met wie ik acht jaar lang mijn lief en leed (en Facebook) deelde, zie ik helaas bijna niet meer. Nog zo’n radicale keuze. Terwijl het toch mijn hondje is, hoe kan ik in haar nu ‘geen zin’ hebben? Geloof me, ik zou haar het liefst de hele dag naast me op bed hebben, maar als ze er is, breekt mijn hart in veel te veel stukjes. Gelukkig is het mijn allergrootste troost dat ze bij Seppa en Annelies het beste hondenleven heeft dat er is. Daardoor kan ik er een soort van vrede mee hebben en lukt het me de herinneringen en de 7.000 foto’s te koesteren die ik van onze prachtige jaren samen heb, wetende dat ze het goed heeft. Verder mag ik niet denken, dat red ik niet. En binnenkort lukt het wellicht wel weer even, maar dat weet ik nu nog niet.

En dan de mensen die ik misschien al een hele tijd het gevoel geef dat ik ‘geen zin’ meer in ze heb. Dat dat beeld is ontstaan, raakte me van de week in een gesprek weer eens behoorlijk. Een achteloos uitgesproken zinnetje. Ik had het, ooit, zo kunnen zeggen.

Gelukkig bepaal ik wel zelf de voorwaarden van het noodgedwongen radicaliseren, dat recht heb ik gewoon. Dus kwamen mijn oud-huisgenoten uit Leiden vorig weekend onverwacht toch op bezoek. Nadat ik dat maanden geen optie had gevonden. Ze kwamen op de thee aan de grote tafel bij ‘mijn’ lichtroze schutting in de tuin. In twee shifts: een op zaterdag, de ander op zondag. Negen vrouwen die me zo ongelooflijk dierbaar zijn, die me veertig van mijn bijna- zestig jaar kennen. Tot dat moment durfde ik het niet aan om ze te zien, omdat mijn hart en ik te bang waren voor wat dat zou losmaken. En ineens had ik het lef en deed het toch: het was perfect, ik had deze middagen voor geen goud willen missen. Ik kreeg er even onbekommerd goede zin van en dat is dus wat ik het liefst van alles elke dag nog zou hebben. Zin.