Dagboek Koen: “Loretta is zo’n lief mens, maar na deze avond twijfel ik”

Koen heeft Loretta verteld over zijn broertje die door zijn schuld om het leven is gekomen. Haar reactie laat hem twijfelen over hun relatie.

“Koen, dit is niet iets wat je wegwuift, of wat vanzelf slijt. Dit blijft een grote open wond wanneer je hem niet verzorgd”, zei Loretta nadat ik haar over mijn broertje had verteld. Ik zei haar dat het echt wel ging met me, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en al die dingen meer die je zegt om een vrouw gerust te stellen. Zegt ze: “Geen zorgen? Koen, alleen al de manier waarop je er nauwelijks over kunt praten zonder te breken is iets waar bij mij alle alarmbellen van afgaan. Ben je ooit bij het graf van je broertje geweest?” Tja, en toen kon ik de waterlanders natuurlijk niet meer tegenhouden.

Te confronterend

Nu lig ik in mijn bed te malen over wat ik allemaal heb toegezegd aan Loretta: dat ik weer in therapie ga, dat we het graf gaan bezoeken, dat ik met haar zal praten als het me dwarszit, dat ik überhaupt zal praten en dat ik niet weg zal lopen. Best veel beloftes voor iemand die zich liever nergens aan committeert. Loretta is zo’n lief en goed mens, maar na deze avond twijfel ik toch weer of ze niet te confronterend is voor mij. Wanneer ik het dan toch allemaal aan moet gaan, had ik dat net zo goed met Maud kunnen doen. Zij verdiende het na zoveel jaar samen, dat ik die moeite deed. Ik hou niet meer van Maud op die manier, maar achteraf kan ik wel zien dat het niet nodig was geweest om uit elkaar te gaan. En dat de echte oorzaak van de verwijdering bij mij lag.

Loslaten

De wind raast zo wild om me heen dat ik de boot niet meer onder controle heb. Mijn broer zit op de punt. “Bart, kom hier!”, schreeuw ik naar hem. “Het is te gevaarlijk!”

Maar hij hoort me niet en zwaait alleen maar lachend naar me. Ik klauter naar voren om hem te halen, maar dan slaat de boot plotseling om door een enorme rukwind. Ik kan me nog net vasthouden aan de kuip maar Bart zie ik niet meer. “Nee, nee!”, schreeuw ik op de toppen van mijn longen. “Niet nog een keer!” In plaats van me vast te houden weet ik dat ik maar een ding kan doen: loslaten, net als hij. Ik laat me in het donkere water glijden, waar de storm plotseling is verdwenen en het opvallend rustig is. Er zwemmen allemaal gekleurde vissen, alsof we in de Caraïben zijn. En dan zie ik Bart ineens naakt zwemmen. Hij zwaait naar me en heeft geen longen meer maar kieuwen. “Kom mee terug!”, roep ik. “Kom!”

“Koen? Gaat het? Koen…”

Het is Loretta die me uit de nachtmerrie haalt.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.