Dagboek van Maud: “Ik voel me vreselijk ongemakkelijk, zo met z’n drieën aan tafel”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Omdat Rosa aan haar stage in het ziekenhuis hier in de stad is begonnen, komt ze weer tijdelijk thuis wonen. Ik vraag me af of ze beseft dat John hier tegenwoordig ook woont, maar daar heeft ze het geen moment over. Ze vertelt opgewekt dat ze het zo slim vindt van zichzelf dat ze haar kamer onderverhuurt en zo geld spaart. Nog anderhalf jaar, dan is ze operatieassistent. Ik ben blij dat ze eindelijk haar missie heeft gevonden, nota bene in de gezondheidszorg, net als ik. Terwijl ze vroeger zo’n meisje was dat alle kanten op vloog en vooral met zichzelf bezig was. Nu nog weleens…

“Mam, waarom heb je van mijn oude kamer Johns werkkamer gemaakt en niet van die van Julian?” Ze stelt de vraag op een toon alsof het de meest onlogische keuze was.

“Omdat jouw kamer groter is”, zeg ik rustig. “Ah… en Johns bureau paste niet in Julians kamer?” Ze staart naar het antieke bureau dat zeker ook in Julians kamer had gepast. “Jawel, maar het is fijn om wat ruimte te hebben en jullie zijn er toch bijna nooit.” “Maar nu ben ik er wel!” Ze kijkt me aan met een triomfantelijke blik. “Dus…”

“Sorry schat, maar ik ga echt niet zijn werkkamer wisselen.”

“Hallohoo!” hoor ik beneden. John is thuis.

Met z’n drieën aan tafel voel ik me vreselijk ongemakkelijk. Niet omdat John of Rosa zich raar gedragen, maar omdat ik mezelf zie door de ogen van mijn dochter enerzijds en de ogen van John anderzijds. Twee rollen die moeilijk met elkaar te verenigen zijn: moeder van mijn volwassen dochter en vrouw met een nieuwe relatie.

“Wie wil er nog wat extra noedels?” Ik hang al met de opscheplepel boven Rosa’s bord. “Kalm aan, mam,” zegt ze, “ik kan zelf ook opscheppen.”

“Jij nog?” Ik ga met de lepel naar Johns bord.

“Lekker”, zegt hij zonder op te kijken. “Dat is interessant, dat je dat over jezelf hebt ontdekt.” Hij heeft het over Rosa, die erachter is gekomen dat ze heel stressbestendig is, zelfs onder zeer hoge druk. Hij is helemaal op haar gericht.

De John als hij een goede indruk wil maken: geïnteresseerd, charismatisch, innemend.

“Had jij dat van mij verwacht, mam?”, verlegt Rosa de aandacht weer naar mij.

“Ik had op zich wel verwacht dat je een verantwoordelijke functie zou aankunnen, maar misschien niet dat je zo nauwkeurig was.” Ik zeg het op een afgemeten, bijna afstandelijke toon. Zonder John erbij zou ik spontaan geroepen hebben: “Nee, echt totaal niet! Maar ik ben vreselijk trots op je.”

Rosa kijkt me aan over de rand van haar glas wijn, waarna ze een grote slok neemt.

Het valt stil aan tafel. Ik probeer de blik van John te vangen, maar hij blijft gefocust op zijn eten. “Wat doen jullie eigenlijk als jullie hier samen zijn?”, vraagt Rosa. Ze zet haar glas op tafel.

“Wij…” zeggen we tegelijk.

“Begin jij maar”, zeg ik.

“Dan kijken we een serie, gaan gezellig uit eten, nodigen vrienden uit, en je moeder houdt natuurlijk van kruiswoordpuzzels.” Hij knipoogt naar mij om de dubbelzinnigheid van zijn flauwe grap nog eens te benadrukken.

“O ja, mam?”, zegt Rosa smalend.

“Onzin”, zeg ik, waarna ik opsta om af te ruimen. Ik voel me misselijk.