Femke: “Die tattoos... Ik begrijp nog steeds niet wat ons bezielde”

Femke vertelt over haar niet-traditionele verlovingsring, een tatoeage van een windroos.

Ik lig ’s ochtends meestal nog in bed als Oscar uit de douche komt en de slaapkamer in loopt. Mijn uitzicht is dus altijd hetzelfde als hij zich naar de kast keert om kleding uit te zoeken. Zijn rug. Met linksboven een getatoeëerde ster, een windroos. Ik moet er nog steeds om grinniken. En nee, ik lach hem niet uit. Dezelfde windroos prijkt ook op mijn lichaam: aan de binnenkant van mijn rechterenkel. Ik lach al twaalf jaar om deze impulsieve actie. Het is niks voor ons, en toch deden we het zonder er ook maar één seconde over na te denken. Waarom?

We liepen langs de tattooshop van Henk Schiffmacher en besloten dat we een tatoeage zouden nemen. Zómaar. We zouden gaan trouwen en dit zou dan onze niet-traditionele verlovingsring zijn. Omdat we geen idee hadden wat we op ons lijf moesten laten vereeuwigen, bladerden we door de mappen van Henk en kozen lukraak voor de clichématige windroos. “Omdat we elkaar richting geven”, verzon ik nog snel. Het meisje vóór ons liet een stip met een stokje tatoeëren. Piepklein. Het bleek een muzieknoot te zijn, had ze járen over nagedacht. Wij vonden onszelf nogal stoer met onze ster van een paar centimeter.

Het was een tijd waarin alleen muzikanten, zeelui en studenten die naar Thailand waren geweest met tatoeages rondliepen. Nu is het gemeengoed geworden. Er zijn ook echt mooie, fijne kunstwerkjes die je op lijf kunt laten zetten. Die van ons is niet mooi en niet fijn. En het is zeker geen kunstwerkje.

Een vriend vroeg destijds aan mijn beste vriendin: “Moet ik Femke nu in een ander daglicht zien? Waarom doet ze dit?” “Nee joh”, had mijn vriendin geantwoord, “Femke wil gewoon de zangeres Anouk zijn.” Dat vond ik toen nog best een goede verklaring. Maar eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet achter waarom we dit hebben gedaan. Al twaalf jaar zeggen we hoofdschuddend “Onbegrijpelijk!” tegen elkaar als we elkaars tatoeages zien.

Nu zou je denken: die hebben dikke spijt. Maar nee, dat is ook weer niet zo. Het was iets dat we op dat moment heel graag wilden, en dus hebben we het gedaan. Wie weet openbaart de betekenis ervan zich later in ons leven nog, maar ze blijven er zitten tot onze dood. Met een bijpassende grinnik op z’n tijd.