Femke: “Ik dacht alleen maar: alsjeblieft, laat niemand dit gezien hebben!”

Femke Sterken gaat op pad met de e-bike en geeft net iets te veel ‘gas’...

Het was een koude dag en ik haastte me van huis naar kantoor. Omdat die route best een aardige afstand is, koester ik mijn elektrische fiets. De e-bike mag dan tegenwoordig vaak negatief in het nieuws komen, ik hou intens van mijn snelle vriend. Ik moet er niet aan denken dat ik al die kilometers zonder ondersteuning zou moeten afleggen, maar dat terzijde. Halverwege mijn fietstocht kwam ik aan bij een heuveltje. In de berm stond een jongen naast zijn fiets te gebaren naar de fietsers achter hem. Wat moet hij?, dacht ik. Andere mensen stapten af, maar het besef dat de heuvel spekglad was, kwam bij mij niet op. Sterker nog, ik gaf mijn fiets nog wat extra kracht met de speedknop. Voor ik het wist gleed mijn achterwiel onder me uit en werd ik van mijn fiets gelanceerd. Mijn laptop schoot uit mijn openstaande tas en mijn sleutels belandden ergens midden op straat. Ik lag op straat, mijn handen en knieën brandden, mijn zadel zat omgekeerd, maar het enige wat ik kon denken was: alsjeblieft, laat NIEMAND dit gezien hebben!

Helaas. Inmiddels verzamelde zich een groepje mensen om mij heen. Iemand wilde me overeind helpen, iemand vroeg: ‘Gaat het?’ Allemaal ontzettend lief bedoeld, maar ik vond het ver-schrik-ke-lijk. Liever heb ik nog vijf keer zo veel pijn, maar laat mij liggen, negeer mij maar, doe alsof je me niet ziet, zodat ik kan doen alsof júllie mij niet gezien hebben. Ik raap mezelf wel op, ik verzorg mijn eigen wonden, ik huil vanbinnen. Of zoals wijlen Maarten van Roozendaal het zong: Red mij niet.

Die avond vertelde ik mijn man over het voorval en vooral over de enorme weerzin en ergernis die ik had gevoeld bij het toesnellende publiek. Hij fronste bedenkelijk en zei: “Dat is toch wel een beetje apart. Ik denk dat jij zo druk bezig bent om de hele dag de schijn op te houden, dat van je fiets vallen voelt als het grootste faalmoment ooit.” Ik merkte aan de boosheid die meteen naar boven kwam, dat hij weleens gelijk kon hebben. Niet dat mijn leven één groot toneelstuk is, maar er gaat een aardig deel op aan presteren en mezelf presenteren.

Het móet perfect en snel. En o wee als ik val! Dan geef ik mezelf op mijn kop en daar hoef ik absoluut geen toeschouwers bij.