Femke: “Ineens lukt het me wél om elke dag op de crosstrainer te staan”

Femke Sterken wil meer uit het leven halen en is vol goede moed begonnen.

Ik borrel van de plannen en ideeën. Sinds mijn vriendin Els stierf, ben ik met een frisse blik naar het leven gaan kijken. Leef ik mijn beste leven? Is dit hoe ik het graag wil? Welke aanpassingen zou ik kunnen doen om het leuker of interessanter te maken? Natuurlijk is niet alles mogelijk. Ik kan nog zo graag een tijdje in Afrika willen wonen of dromen over een jaar in Amerika, maar dat is niet zo handig als ouders van een kind met autisme. De vraag is dus: wat kan wél?

Ik ben daar de laatste maanden veel mee bezig. Ik heb mijn werk een beetje opgeschud en besloten me meer te richten op schrijven en minder op mensen aansturen. Ook besefte ik dat ik mijn vrije tijd vooral in restaurants en cafés doorbreng, maar dat ik zo graag meer concerten en toneelstukken bezoek. Ik wil meer geraakt worden door muziek en kunst. Daarom staan er nu zes concerten en drie toneelstukken op de planning.

Daarnaast werd ik me erg bewust van het feit dat ik verkeerd omga met eten. Ik roep constant dat ik niet van fruit en groente houd en verheerlijk de roze koek te veel. Als ik gezond bejaard wil worden, moet ik beter eten en meer bewegen. Niet omdat ik zo graag dun wil zijn, maar om zonder allerlei kwalen door het leven te kunnen gaan. Sinds twee weken neem ik daarom allerlei groente-gerechten voor lunch mee naar mijn werk. En Oscar en ik hebben een crosstrainer aangeschaft waar we nu dagelijks op staan. Het is maar tien minuten, maar toch: je hartslag gaat even omhoog en langzamerhand bouw je meer conditie op.

Waarom ik dit nu allemaal wel kan en eerder niet? Iemands dood is kennelijk een ijkpunt in je eigen leven. Ik denk steeds aan het laatste uitje dat Els had. Ze werd door een vriend ontvoerd naar het Concertgebouw in Amsterdam en toen ze terugreden naar het hospice, reed hij haar over de grachten. Ze vertelde hoe ze allemaal jonge mensen op hun fietsen zag (op weg naar een afspraakje of de kroeg) en dacht: “O, ze hebben niet door wat een cadeau het leven is. Pak het, grijp je kans, geniet ervan zolang je dat kunt.” Dat wil ik nu doen. Minder dagen die op elkaar lijken, nieuwe impulsen. Genieten. Leven. Meer dan ik ooit deed.