Hanneke: “Een zoon? Ik had géén idee wat ik daarmee moest”

Hanneke was in paniek toen ze ontdekte dat ze zwanger was van een jongen. Want: wat moest ze met een jongen? Inmiddels heeft ze een goede band met haar zoon en vindt ze het fantastisch om samen series te kijken.

Ik heb iets gesatisfied! app ik naar Guus. Als bewijs stuur ik een foto van de boeken in mijn veel te kleine, maar o zo leuke kastje mee. Goed zo chumami! krijg ik terug.

Guus en ik hebben een eigen taal. Onafgesproken is-ie er gewoon. Als ik vraag om de hutsefluts krijg ik inderdaad de mayonaise en als hij vraagt ‘mag ik zo nog even ploepploepploep’, zeg ik ‘vooruit’, en mag hij nog een half uur opblijven omdat het vakantie is. Hij was altijd de jongen waarvan ik niet wist wat ik ermee moest. Ja, toen ik zwanger bleek, had ik toch echt een meisje in mijn hoofd en na weken googlen naar bakerpraatjes wist ik het zeker. Totdat dokter Papa toch keurig een fliebertje aanwees op de echo en ons feliciteerde met onze aanstaande zoon. Drie dagen was ik in shock. Want ik had het toch gevoeld? Wat zegt dat over mijn vrouwelijke intuïtie en mijn moederschapskwaliteiten als ik er nu al zo naast zit? En ook: wat moet ik straks met een jongen? Ik haat Lego en schieten en druk. Ik was 28 en onzeker over alles. Want waar ik schrok van hoe mijn droombeeld ineens blauw kleurde, bekroop me vooral de angst dat ik mijn kind misschien niet genoeg te bieden had. Ja, een dak, warmte, eten en nieuwe gympen als ze niet meer passen, maar kameraadschap? Connectie? Daar maakte ik me zorgen over. Kon ik wel verbinden met mijn kind als we geen raakvlakken hadden? Of zou het alleen maar verzorgen zijn, tot hij uitvloog op zijn 18e en alleen na drie keer bellen zijn moeder nog eens bezocht? Ik trok mijn eigen vooroordelen als een ijzeren deken over me heen.

En soms was ik bang dat ik gelijk kreeg. Als ik me na drie minuten Legoën stierlijk verveelde en met mijn hoofd al bij de boodschappen was, of bij het stuk dat ik nog wilde schrijven. Het schuldgevoel dat ik mezelf erover gaf, ook. Man, man. Ik vond het zo naar dat ik het prullen met die spullen niet leuk vond, dat het voelde alsof ik daarmee mijn kind ook afwees. Totdat mijn broer me adviseerde om te zoeken naar iets wat we wel deelden. Gelijk had-ie. Want waarom zou ik proberen een driehoek in een rondje te duwen? Ik ben geen Legoër en al helemaal geen nerfgunschieter. Maar ik ben wel een avonturier, dus wanneer Guus en ik samen nieuwe routes gingen ontdekken op de fiets of in het bos, vonden we elkaar wel.

Inmiddels hebben we af en toe een serie die we exclusief samen kijken. Met Guus was het La casa de papel, met Freek was het Ginny & Georgia. En nu zijn Guus en ik bij Get organized, the home edit. Twee Amerikaanse tantes die hysterisch gillend het huis van de ‘Loomans’ of de ‘Joneses’ binnenstappen en dan eerst heel blij zijn om elkaar te zien en vervolgens als een malle die hele werkkamer of kelderkast gaan organiseren. Heel satisfying vindt Guus dat en ik begrijp hem wel. Het is van een jaloersmakend geluk hoe Clea en Joanna categorieën en secties bedenken en vervolgens alles opnieuw indelen. Opgerold en op kleur, en altijd rekening houdend met een extra need, zoals alle gezonde snacks vooraan en de ongezonde achterin (slim!) of de schoenen precies in het midden van de kast, omdat de rommelkont in kwestie altijd bij haar voeten begint wanneer ze haar outfit an de die dag bedenkt. ‘Dit wil jij ook, hè?’ vraagt Guus elke aflevering minstens één keer. En dat snap ik wel. Die jongen ziet inmiddels ook dat zijn moeder niet zo’n proper jetje is. Dat het huis verschillende grabbelhoekjes kent en dat het inderdaad heel satisfying zou zijn als de boel eens recht stond. Dus ik begon alvast met de boekenkast, waardoor ik dit jaar blijkbaar alleen nog boeken met groene ruggen mag kopen. En dat is nog maar het begin. Overmorgen nemen we de keuken onder handen. Samen.