Hanneke: “Eens per jaar mogen mijn zoons een dikkevingerdag inzetten”

De zoons van Hanneke Mijnster mogen één dag per jaar thuisblijven zonder ziek te zijn, want ze moeten al zoveel.

Ik hoor het al aan het schuifeltje. In plaats van stampend met zevenmijlslaarzen, twee treden per keer en een sprong over de laatste drie, stapt de puber nu zachtjes de trap af. Als ik daarna ook nog een “ik hou van jou, Mammert” krijg aan de ontbijttafel, weet ik al hoe laat het is. Maar hij moet het zelf zeggen. Hij heeft maar één kans en dat weet hij. Ik kijk m’n druif aan en vraag hoe het gaat. Tranen wellen op. Z’n lijf zo moe, z’n hoofd zo vol.

“Ik denk dat ik m’n dikkevingerdag wil inzetten.”

Mijn jongens krijgen van mij ieder jaar één dag waarop ze fuck you tegen de wereld mogen zeggen, zonder koorts of hoest, en gewoon thuis onder een dekentje mogen kruipen. De dikkevingerdag. Een dag voor hun psychische griep. Ik voerde ’m zelf in mijn studententijd in en hij is nog altijd bij me. Als ik thuiswerk heb ik ’m niet nodig, maar in alle jaren dat ik op redacties werkte of bij bureaus, zette ik ’m in. Opvallend vaak in de eerste helft van het jaar. Niet eens op Blue Monday, dat is te makkelijk. Nee, je knapt pas echt op van je dikkevingerdag ergens in maart of april, als de zon zich voor het eerst weer eens laat zien en je lijf de kou van de eerste maanden met steeds meer moeite draagt.

Maar ja. Je hebt er maar één. Op een schaal van een tot tien is vandaag toch wel een 7 aan dikkevingernood. Waarom nu? Waarom juist vandaag? Wat speelt er en waarom is zijn hoofd zo vol?

Duwen op doorzetten vind ik echt onzin. Als hij een dag écht niet naar school wil, dan mag dat. Eén dag. Hij moet al zoveel. Hij wisselt twee keer per week van huis, fietst elke dag een half uur naar school, maakt nieuwe vrienden en leert over loyaliteit en fitties in de klas. Moet ineens denken aan deo en dealen met een veranderend lijf. Huiswerk, vaatwasser, gymtas niet vergeten. En dan gaat hij ook nog iedere dinsdagavond bouwen in een werkplaatsclubje. Vol enthousiasme, maar weer iets dat móét. Als hij wil stoppen met zijn club, dan is dat prima. Het is toch maar hobby. Het is extra. Me dunkt dat hij niet op een teamsport gaat. Ik begrijp hem wel. De weerzin tegen iedere zaterdag in een zaaltje ergens in Schubbekutteveen heeft hij van beide ouders geërfd. Dat zijn broertje wel een fanatieke voetballer is mag een wonder heten. Ik was vroeger uiterst creatief in het ontduiken van mijn handbaltrainingen en wedstrijden. Als ik er iets van heb geleerd, is het hooguit beargumenteren.

Waarom leren we kinderen aan om over grenzen te gaan, om bij tegenzin door te duwen, want niet naar een club willen of niet naar school is ook een een grens, of in ieder geval een goed gesprek waard. Waarom leren we ze zin te maken, ergens overheen te stappen, iets te doen met tegenzin terwijl ze nu juist zo heerlijk duidelijk zijn in wat ze vinden en voelen? Waar wij na ons veertigste in allemaal mindfulclubjes en zelfhulpboeken opnieuw moeten leren dat nee ook een antwoord is, een geldig antwoord, hebben kinderen van nature de smaak al te pakken en rammen wij het er uit met onze roosters en verwachtingen. Liever leer ik het meteen goed aan. Met autonomie en afwegen, want het leven is geen vrijstaat.

Het werd uiteindelijk géén dikkevingerdag, want die zou later vast nog harder nodig zijn, en wél het einde van zijn werkplaatsclub. Hij wil namelijk nog even rust en over een paar weken, als hij veertien is, vakkenvullen na schooltijd. “Als ik elke week naar huiswerkuur ga, lukt dat best, Mammert.” Tuurlijk jongen.