Hanneke: “Iedere week, voor minstens een jaar lang, ga ik op de weegschaal staan”

Hanneke Mijnster heeft een eetstoornis en krijgt daar nu hulp voor. Maar dat ze zó snel aan de beurt zou zijn, had ze niet verwacht.

Snikheet en stralend van geluk lanceerden hoofdredacteur Hilmar Mulder en ik De stagiair - het boek dit weekend op de Libelle Zomerweek. Hartstikke feestelijk en trots. Ik gloei nog na.

In dat boek zitten niet alleen bloed, zweet en tranen, maar ook 29 pakken café noir, veertien zakken Maltesers en minstens drie dozen drop. Chips ook, zeker. En handen vol bananenschuimpjes. Zonder volle maag kan ik niet schrijven heb ik mezelf aangepraat, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Koekjes geven mij geen woorden, alleen een korte high. Of juist een low, want ze maken mijn hoofd stil. Hallo ADHD! Dat is het niet alleen.

Mijn volle glorie is geen fase. Geen kwestie meer van opgroeien en mijn weg vinden. Geen bevallingsrestanten en ook geen verslonzing door de drukte van een boek. Mijn dikte is een diagnose. Prop mij gerust in het hokje eetbuistoornis, want dat is precies wat het is. Geen verrassing voor mezelf, en toch confronterend dat de drie experts die ik sprak tijdens mijn intaketournee allemaal zeiden dat ze overtuigd waren van mijn behoefte aan een behandeling in hun eetkliniek. Dus nu ga ik. Vroeger dan verwacht, want ik dacht nog wel een paar maanden op de wachtlijst door te brengen. Maar nee, het is nu en hupsakee. Iedere week, voor minstens een jaar lang, ga ik op de weegschaal staan. De vierkante vijand waarbij ik bewust jaren uit de buurt bleef, gaat al zijn gif verliezen. Elke woensdag gaan we namelijk praten, die weegschaal, de therapeut, en ik. Over wat ik voel en wat ik doe. Over waarom die laag vet me toch zo’n warmte geeft, terwijl ik ’m ook kwijt wil. Over de eetregels en proptrucjes die roepen in mijn hoofd en me duidelijk niet helpen.

Een team van vijf professionals gaat dit varkentje wel even wassen. Een systeemtherapeut, een psycholoog, een psychiater, een arts en een diëtist. Het voelt als verwennerij, zoveel aandacht. Een mentale spa. Een buitenkansje dat ik na Diplan, Weight Watchers, het liefdesverdrietdieet en andere momenten van mindering eindelijk de wortel van alle zwaarwegende zelfsabotage ga aanpakken. “Ik ben zo dankbaar voor deze kans”, zei ik tegen mijn dierbare doktervriendin. Vond ze onzin. “Als je het puur pathologisch bekijkt, heeft je lichaam hulp nodig en die krijg je nu. Als jij je been breekt, ga je die orthopeed ook niet bedanken voor het verschaffen van de kans dat je gegipst wordt.” Ze heeft gelijk, maar het is nog lastig toegeven. Omdat mijn overgewicht daarmee echt iéts is. Mijn eetgedrag is een stoornis en geen fase. Een ziekte. En die gaat dus ook niet zomaar over. Iets waar ik toch 42 jaar in heb geloofd, of minstens op gehoopt. Het gaat wel over, en met een team van vijf gemotiveerde ervaringsdeskundigen, en ikzelf, die allemaal het beste met me voor hebben, gaat dat goed komen.