Hanneke: “Ik ben Hanneke en ik ben tijdblind”

Op tijd komen is niet Hannekes sterkste punt, maar ze heeft er nu een goede oplossing voor gevonden.

Met sorry zeggen ben ik gestopt. Het bracht me niets. Sterker nog, het maakte me alleen maar klein en kruipend. Ik deed het wel, een jaar of twintig, wanneer ik weer eens ergens bezweet over de drempel stapte. Onder invloed van powergoeroes en persoonlijke groeiboeken boog ik mijn verontschuldiging de laatste jaren al om naar een bedankje voor het geduld. Daarmee houd ik nu ook op.

‘Liever te vroeg dan te laat’ is er bij ons thuis ingeramd en tot ik een jaar of vijfentwintig was, ging het goed. De keren dat ik twintig minuten op een parkeerplaats vanachter het stuur naar voorbijgangers zat te zwaaien, zijn niet op twee handen te tellen. Daarna kwam de klad erin. Ik had net een baby en gaf zonder pardon de baby en bijbehorende administratie de schuld. Of de hormonale hersenen, zolang het maar niet aan mij lag.

Inmiddels zijn mijn baby’s 12 en 14 en kom ik nog steeds te laat. Mijn kinderen zijn het tegenovergestelde en staan het liefst tien minuten van te voren klaar. Maar ja, dat kon ik ook op die leeftijd. Met kerst kwam ik een uur later dan de rest aankakken bij mijn broer, met veel te natte bruschetta’s. Een kwartier voor de gewenste vertrektijd ontvelde ik nog tomaten en gooide ik de ciabatta’s in de oven. Standaard rijd ik een kwartier te laat weg, want nog even plassen, want toch gauw andere oorbellen in en waar is eigenlijk mijn autosleutel? Maar in een kwartier een voorgerecht voor de hele fam maken, voor het eerst, is andere koek.

Wat ook heel vaak gebeurt is dat ik in mijn reservetijd - de laatste twintig minuten voordat ik moet gaan of dat er iemand aanbelt - ineens wél de focus en inspiratie vind waarnaar ik al de hele dag zocht. Of dat ik net een verhaal lees dat me zo boeit dat ik de tijd vergeet. Wat overigens niet betekent dat ik de tijd van een ander minder belangrijk vind. Nee, ik vind tijd an sich gewoon niet zo belangrijk. Wat dat betreft zou ik goed een Zuid-Europeaan kunnen zijn, of een Antilliaan. Het is dat ik er te blond en te blauw voor ben.

Kom bij mij ook echt niet een kwartier te vroeg aan, want dan zit ik nog midden in mijn maquillage of in de vaat van vorige week. Mazzelminuten maken me intens gelukkig. Als iemand zelf een minuut of tien te laat is, ben ik helemaal relaxed en klaar voor ontvangst. En als ik ergens op de snelweg mijn verloren tijd weet in te halen, ben ik opgelucht. Het voelt toch alsof ik een stickertje van de juf krijg, wanneer ik zo dicht mogelijk in de buurt van het afgesproken tijdstip op de bel druk.

Maar voor wie?

Ik heb besloten om mezelf niet meer neer te sabelen, gevoed door andermans ergernissen. Ik doe het niet meer. Dat komt omdat ik nu weet wat het is. Mijn te laat komen is geen onwil, maar onvermogen. Ik ben namelijk tijdblind. Ja dat bestaat en ik heb het. Zoals iemand met dyslexie woordblind is, ben ik tijdblind. Ik wil het wel, maar ik zie het niet. Een kwartier voelt als een zee van tijd, ook na 42 jaar nog. En ik vind het prima. Dus anderen hoeven er ook niks meer van te vinden, vind ik. Tegen iemand met dyslexie zeg je toch ook niet dat-ie nu echt eens moet ophouden met de b’s en d’s omdraaien? En een kleurenblinde is toch ook niet af door alles grijs en bruin te noemen? Nou dan.

Ik ben Hanneke en ik ben tijdblind. Daar heb ik verder geen last van, maar om het voor jou wat acceptabeler te maken, spreek ik voortaan een margeperiode af en leg ook uit waarom. Ik kom rond half vijf of ik app wel wanneer ik in de auto zit. Sinds ik afspreek in bandbreedtes blijk ik ineens verrassend vaak aan het begin daarvan te zitten en valt het uiteindelijk voor iedereen mee.