Hanneke: “Ik opteer voor een nationale Laat Me Met Rust-dag”

Van Hanneke Mijnster hoeft het niet zo, die speciale dagen-van-het-jaar. Maar als ze er eentje mocht verzinnen, dan wist ze het wel.

Of we weer even stilstaan. Wereldwijd. Bij de Dag van het Handschrift dit keer, want ja, schrijven met de hand is nog steeds belangrijk. Met al dat getik op schermpjes gummen we foutjes gemakkelijk uit, maar denken we dan nog wel goed na over wat we willen zeggen? Nu houd ik van schrijven, ook met pen en papier, ik noem mezelf niet voor niks een stationery-fetisjist. Voor ieder project heb ik een nieuw boekje met een nieuwe pen. Liefst ongelinieerd en zwarte inkt, glad papier en een mooie kaft. Uren kan ik pakken, voelen, twijfelen en watertanden in de kantoorboekhandel. Ook mijn afspraken schrijf ik in een papieren agenda, voor het overzicht en de leuk. Ik vond een bijzonder fijn Bredaas merk dat agenda’s maakt met een stoffen kaft en reis er ieder najaar stad en land voor af (sorry mevrouw Bastin).

Schrijverij en mooimakerij maken me blij, maar is het echt nodig om er een dag voor in het leven te roepen? Anderen mogen er net zo blij van worden, heus, maar stilstaan voor handschriftliefde vind ik dan weer wat overdreven. Mijn ex-vriendin is dokter, met bijbehorend handschrift. Flink cursief en met lange halen, waardoor ze haar gestuurde kaartjes geregeld zelf aan me moest voorlezen. Moeten we op deze dag ook bij haar stilstaan? Of bij de date die me acht kantjes handgeschreven zond? Of de kennismaking die een krabbeltje op mijn bananen achterliet? Geinige gebbetjes, maar hebben ze echt een dag nodig? Is het een opschudder voor alle tieners die nu op school hun toetsen op een tablet typen in plaats van onleesbaar door de regels heen schrijven? Moeten we uit angst voor Chat.GPT opstellen en scripties weer met de hand laten pennen uit angst voor onechtheid?

Een wereldwijde dag als tuttig protest, gesandwicht tussen de Dag van de Tulp, wat overigens ook de Dag van de Knuffel was, en de Dag van de Lighttrail, wat dat ook moge zijn. Om daarna door te stoten naar de Dag van de Douane die ook nog de Dag van het Gedicht is. Zonder zo’n dag houd ik ook wel van pennen en papier en ik durf te wennen dat de digidoeners op de Dag van het Handschrift heus niet ineens hun laptop dicht laten en alle aantekening op een blocnote kladderen.

Ik opteer liever voor een nationale Laat Me Met Rust-dag. Of een Houd Je Muil-dag. Wat dat betreft zou ik een prima Rotterdammer zijn. Lekker woord namelijk, muil. Er zit een vaart in die ik graag voel. Ook zo’n lekker woord: tyfus. Gebruik ik dagelijks. Ja ja ja, schelden met ziektes is niet bon ton, maar hoe erg is het als een aandoening nagenoeg uitgestorven is? Hij bekt zo lekker. Een diepe uithaal op de ‘iey’ en dan volle kracht op de F - dat kan me echt opluchten. Grof in de mond is niet vrouwelijk, en volgens velen ook niet nodig, maar het kan zo’n verademing zijn. Alleen in gesproken woord trouwens, want ik zou nooit iets grofgebekts naar iemand schrijven. In mijn handschrift, met een y met een bolle buik en een f als een kleine krul, gaat zo’n kreet ook totaal verloren. Geschreven staat het ineens zo onaardig en verre van chic, terwijl het in een volzin op een zware dag niets meer is dan een moment van ontluchting. Zoals wanneer ik met de hand een kaart schrijf en mijn tekst half over de net gepende zin stempel, want links, en de inkt niet droogt op mijn pink, maar gewoon voor een herdruk gaat. Papiertje ertussen helpt soms, mijn hand in een kromme greep ook, maar voelt naar. Dan, ja dan, is een ‘tyfus’ extra lekker. Daar is ook al een dag voor trouwens, voor linkshandig leed. Dertien augustus doen we wereldwijd alsof het hartstikke leuk en bijzonder is om met links je pen vast te houden, en de rest van het jaar sukkelen we gewoon door. In stilte.