Hanneke: ‘‘Mijn kind is morgen jarig en hij is niet bij mij’’

Co-ouderen na je scheiding? Hanneke vertelt op een herkenbare en emotionele manier hoe zij ermee om gaat in haar leven.

Slingers.

Ik hoef geen ballonnen te blazen vandaag. En ook niet op de eettafel te staan om een slinger langs de lamp te vlechten. Een stapel cadeaus op bed brengen hoeft ook niet.

Mijn kind is morgen jarig en hij is niet bij mij.

De jongen die mij moeder maakte, woont de helft van de week bij de man die hij vader maakte. Op dit soort dagen schuurt zo’n scheiding op z’n hardst. Kerst en Oud & Nieuw kunnen me gestolen worden - oké, misschien niet helemaal - maar dat mijn kind niet bij mij is op zijn verjaardag, klopt gewoon niet. Het voelt tegennatuurlijk. Vooral op de avond ervoor. De sentimentele uren vlak voor middernacht, waarop ik altijd weer even naar babyfoto’s kijk en terugdenk aan de pittige zwangerschap, de weeënstorm, hoe eigenwijs en traag hij door dat geboortekanaal kroop en uiteindelijk door de gynaecoloog uit de ballenbak gevist moest worden. Om vervolgens, flash forward, net na middernacht nog even om het hoekje te kijken naar het bakbeest dat inmiddels lekker ligt te ronken.

Het legebeddenleed is herkenbaar voor alle co-ouders, hoe lekker de rust soms ook kan zijn. Op het moment dat mijn jongens in hun andere huis zijn, maak ik een bachelor pad van het mijne. Geen sporen meer van speelgoed, alle hoodies op hun eigen kamer en hun bed dient als wasrek in plaats van leeg nest. Twee dagen in de week is het mijn huis, de rest van de tijd is het van ons. Meestal vind ik die pauze in verantwoordelijkheid wel lekker. Dan laat ik zelf ineens tijdschriften op tafel slingeren en blijf ik schilderen tot acht uur omdat ik daar zin in heb, en schuif ik pas om half negen met een kliek nasi voor de tv. Nu voel ik de leegte. Het lijkt wel een snuffelstage voor later.

En natuurlijk fiets ik langs voordat hij naar school gaat. En gelukkig is er geen probleem, want ex en ik co-ouderen als de besten. Iedereen om ons heen trouwens. We vierden mijn pubers verjaardag vandaag, de dag voor zijn verjaardag, alvast vooruit met mijn familie bij mijn ex thuis. Het was ouderwets gezellig en voelde voor iedereen vertrouwd. De man en ik lieten elkaar zeven jaar geleden los als geliefden en iedereen om ons heen deed net als wij zijn best om de banden goed te houden. Dat werkt. Dus zo deed mijn ex weer de koffie en de verjaardagstaart, net als vroeger, en trok ik nog even mijn baby van veertien-min-een-dag op schoot. Net als toen.