Hanneke: “Ongemerkt veranderde ik van vriendin in lustobject dat moest worden veroverd”

Hannekes goede vriendin heeft een slok te veel op, en ineens op een heel andere manier interesse in haar.

Redden wat er te redden valt, dacht ik, maar het was al te laat. De vriendschap is over. Dat voelde ik al toen ze haar lippen op de mijne duwde, en ik zei: “Doe maar niet.” Dat voelde ik nog eens toen ze haar hand op mijn borst legde, en ik zei: “Nee, stop maar.” Die avond ben ik een vriendin verloren. Eentje waarvan ik dacht dat we hechter werden, dat onze vriendschap iets bijzonders had. We deelden in elkaars leed en schuwden eerlijkheid niet.

En nu is het voorbij.

‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’, schalde Sire in de jaren negentig uit de tv van m’n ouders. We hadden een rond exemplaar thuis, waar de box uit omhoog kwam als je ’m aanzette. Vonden ze lekker eigenwijs. Ik vond ’m vooral heel lelijk. Aan die tv en dat spotje denk ik nu al dagen.

De vriendin waarvan ik dacht dat ze een goeie was, drong zich in haar geile dronk aan me op en lijkt de treurnis ervan niet te voelen. Ze wilde zo graag eens een nacht bij me slapen. Dat kon ze heus zonder aanraken, zei ze.

Ik probeerde haar - en mezelf - al te behoeden voor wat nu onomkeerbaar is. Ik ging me verontschuldigen zelfs. Uitleggen waarom zo’n nacht me geen goed idee leek. Mezelf verdedigen voor niet al te open minded zijn, iets wat op de datingapps tegenwoordig je ticket naar ultiem geluk lijkt. Maar ik ben niet ruimdenkend. Ik hoef geen seks om de seks en ik kom er steeds meer achter hoe fijn ik die conservatieve kaders eigenlijk vind. Hoezo eruit breken? Je bent vrienden of je bent geliefden. Een verkering is aan of uit. Je hebt seks of je hebt het niet. Je bent lesbisch (of bi) of je bent het niet. Ik hoef daarin helemaal niet vloeibaar te zijn. En ik wil dat al helemaal niet zes keer moeten zeggen.

Die avond moest dat wel.

Na alles wat we aan de keukentafel bespraken - over haar liefdespijn en over de mijne, over onze kwetsbaarheden en grote dromen - veranderde ik ongemerkt van waardevolle vriendin in lustobject dat veroverd moest worden.

Misschien, dacht ik later, wek ik de indruk vrijer te zijn dan ik werkelijk ben. Omdat ik zo vaak over seks praat, omdat ik er zo graag over schrijf. Flirtte ik per ongeluk? Gaf ik dubbele signalen? Dat lijkt me zo sterk, want ik voel niets van die aard. Het doet me pijn dat ik aan mezelf moet twijfelen.

Wanneer zeg je dat je bent aangerand? Bij een enge vent in een steegje? Bij een baas die je bepoteld? Of ook wanneer een vriendin met drie bier te veel achter de kiezen je bespringt? En nog eens, en nog eens? Ik durf het bijna niet zo te noemen. Want ik wil niet dat het waar is. Omdat ik niet wil dat onze vriendschap zo te grabbel wordt gegooid. De band die steeds sterker werd is nu verscheurd door geilheid. Ik voel me verraden. Goedkoop. Ik voelde plaatsvervangende schaamte toen ik mijn grens moest aangeven. En nog eens. Ik voelde woede toen ik haar van me af moest duwen, maar schreeuwen kon ik niet. Ik geneerde me voor haar. Drank is geen excuus. Mijn andere vriendinnen bespringen me ook niet na drie Pino. Drank haalt hooguit de remmen weg. Dit ging niet over promille maar over plannen.

Zelf deed ze er lacherig over. Ook de dag erna, toen ik nog eens appte dat ik dat gevis naar mijn bed en gefrunnik aan mijn lijf echt niet prettig vond. Met een “ik was wel dronken” en een “sorry” leek voor haar de kous af, maar ik voel me nu al dagen vies en boos. En dit gaat niet om schuld of schandpalen, dit gaat om verdriet. We zijn reddeloos verloren.